Witold Hulanicki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 stycznia 1890
Kijów, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

26 lutego 1948
Sheikh Badr, Brytyjski Mandat Palestyny

Konsul generalny RP w Jerozolimie
Okres

od 1 marca 1937
do 1940

Poprzednik

Kazimierz Kurnikowski

Następca

Witold Ryszard Korsak

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Komandor Orderu Leopolda (Belgia)

Witold Hulanicki (ur. 26 stycznia 1890 w Kijowie, zm. 26 lutego 1948 roku w Sheikh Badr koło Jerozolimy) – polski dyplomata.

Życiorys

Witold Hulanicki urodził się w Kijowie 26 stycznia 1890 roku[1][2]. Był członkiem POW, a następnie związany był z obozem piłsudczykowskim[1]. W latach 20. wstąpił do służby w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, gdzie pracował od 25 sierpnia 1926 do 30 listopada 1927 jako pracownik kontraktowy, od 1 grudnia 1927 do 1 lipca 1928 jako prowizoryczny referent[3]. Następnie został przeniesiony do Konsulatu Generalnego RP w Londynie, gdzie od 1 sierpnia 1928 był prowizorycznym wicekonsulem, od 1 lutego 1930 w służbie stałej, a od 1 listopada 1932 do 1 lipca 1934 był kierownikiem konsulatu RP w Londynie[4]. Później powrócił do pracy w MSZ i od 1 lipca 1934 był prowizorycznym radcą w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym[3]. Od września 1934 do początku 1937 pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Hokeja na Lodzie[5]. Z dniem 1 stycznia 1937 mianowany radcą MSZ[3]. Pełnił stanowisko zastępcy szefa propagandy w Wydziale Prasowym MSZ, po czym z dniem 1 marca 1937 został przeniesiony na stanowisko konsula generalnego RP w Jerozolimie[6][7][1]. Odwołany przez rząd Władysława Sikorskiego na fali antysanacyjnych rozliczeń po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę, pracował potem dla władz mandatowych Palestyny[8].

26 lutego 1948 został uprowadzony z domu, przewieziony do wsi Sheikh Badr pod Jerozolimą[9] i tam zastrzelony wraz z dziennikarzem Stefanem Arnoldem[8]. Nazajutrz po zabójstwie anonimowy informator zadzwonił na policję z informacją, że zabójstwa dokonała izraelska grupa Lechi, z powodu rzekomej współpracy mężczyzn z Arabami[1]. Izraelscy historycy Gideon Remez i Isabella Ginor przypuszczają, że mordu dokonano z komunistycznej inspiracji. Obaj zabici byli bowiem zdeklarowanymi antykomunistami i wrogami Sowietów[10], a z samą Lechi Hulanickiego łączyła długoletnia współpraca i osobista przyjaźń z jej liderem Abrahamem Sternem[8]. Było to zarazem kolejne w tym okresie zabójstwo polskich weteranów w Palestynie[10]. Odbiło się ono szerokim echem, nie tylko w Palestynie[1]. Wśród palestyńskiej Polonii spowodowało masowe przeprowadzki z dzielnic żydowskich do arabskich[11].

Został pochowany w polskiej kwaterze cmentarza katolickiego na górze Syjon[11]. Był żonaty z Wiktorią, miał z nią trzy córki: Barbarę (ur. w 1936 r., późniejszą projektantką mody), Beatrice (ur. 1938) i Birutę „Bibę” (ur. 1942)[12][13]. Ojcem chrzestnym Barbary był Edward Śmigły-Rydz[8].

Odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Piotr Zychowicz. Tajemnicza śmierć polskiego konsula w Jerozolimie. „Uważam Rze”. Nr 6/2011. s. 63. ISSN 2082-8292.
  2. ↑ Rocznik SZRP 1938 ↓, s. 186, według tego źródła urodził się 26 stycznia 1891.
  3. 1 2 3 4 Rocznik SZRP 1938 ↓, s. 186.
  4. ↑ Rocznik SZRP 1938 ↓, s. 148, 186.
  5. ↑ Życie sportowe. Nowe władze hokeistów. „Kurier Warszawski”. Nr 245, s. 6, 6 września 1934.
  6. ↑ Życie sportowe. Prezes Hulanicki wyjeżdża z Polski. „Kurier Warszawski”. Nr 20, s. 7, 20 stycznia 1937.
  7. ↑ Rocznik SZRP 1938 ↓, s. 119, 186.
  8. 1 2 3 4 Piotr Zychowicz. Tajemnicza śmierć polskiego konsula w Jerozolimie. „Uważam Rze”. Nr 6/2011. s. 64. ISSN 2082-8292.
  9. ↑ Piotr Zychowicz. Tajemnicza śmierć polskiego konsula w Jerozolimie. „Uważam Rze”. Nr 6/2011. s. 62. ISSN 2082-8292.
  10. 1 2 Piotr Zychowicz. Tajemnicza śmierć polskiego konsula w Jerozolimie. „Uważam Rze”. Nr 6/2011. s. 65. ISSN 2082-8292.
  11. 1 2 Piotr Zychowicz. Tajemnicza śmierć polskiego konsula w Jerozolimie. „Uważam Rze”. Nr 6/2011. s. 66. ISSN 2082-8292.
  12. ↑ Barbara Hulanicki, Biba: The fashion label's founder Barbara Hulanicki tells her story [online], Mail Online, 24 sierpnia 2014 [dostęp 2020-12-12] (ang.).
  13. ↑ J. Anna Ludlow, 2017 - New Book / Old Poster, [w:] Biba Everything Else [online], jannaludlow.co.uk [dostęp 2020-12-12].
  14. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.
  15. ↑ Odznaczeni w dniu 11 listopada. „Nowy Dziennik”, s. 15, Nr 312 z 13 listopada 1937.
  16. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. 1, s. 17, 1938.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.