Witold Łuczywo
Ilustracja
Witold Łuczywo w Senacie (2007)
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1946
Dąbrowa Górnicza

Zawód, zajęcie

inżynier elektronik, chemik

Alma Mater

Politechnika Warszawska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Witold Jan Łuczywo (ur. 23 listopada 1946 w Dąbrowie Górniczej) – polski inżynier, działacz opozycji demokratycznej.

Życiorys

W 1970 ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej, po czym podjął pracę w Instytucie Chemii Przemysłowej; pracował tam do 1978, a od 1979 do 1980 w Warszawskim Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Telewizji Kolorowej.

Podczas studiów uczestniczył w wydarzeniach marca 1968. W 1976, po wydarzeniach czerwca, brał udział w organizacji pomocy dla robotników w Ursusie i w Radomiu. W 1977 założył (wraz z żoną Heleną, Wojciechem Onyszkiewiczem, Ludwiką i Henrykiem Wujcami, Janem Lityńskim i kilkoma innymi osobami) niezależne pismo „Robotnik”, które wydawał do 1980. W tym czasie opracował kilka prostych usprawnień w technikach drukarskich[1], a także metodę wytwarzania zamiennika farby drukarskiej z pasty do butów[2].

Po powstaniu „Solidarności” został jej członkiem i szefem poligrafii w Regionie Mazowsze; w 1981 podpisał deklarację ideową Klubów Samorządnej Rzeczpospolitej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.

Po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego pozostawał w podziemiu, w latach 1982–1984 brał udział w wydawaniu „Tygodnika Mazowsze”. Ujawnił się w październiku 1984, po czym został na krótki czas aresztowany. Od 1986 do 1989 był członkiem redakcji niezależnego pisma „21”.

W 1989 rozwiódł się z żoną; został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. W latach 1991–1994 był wicedyrektorem Biura Informatyki Urzędu Rady Ministrów, a od 2002 dyrektorem Departamentu Wdrożenia Kompleksowego Systemu Informatycznego ZUS. W 2003 znalazł się wśród założycieli Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

W 2011 prezydent Bronisław Komorowski, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3][4]. W 2006 prezydent Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Oficerski tego orderu[5].

Przypisy

  1. ↑ Paweł Smoleński: Umyjcie ręce po farbie. grupyoporu.pl (za „Gazetą Wyborczą” nr 134/2005). [dostęp 2011-09-04].
  2. ↑ Jak przy pomocy gumy od majtek obaliliśmy komunizm?. nowademokracja.blox.pl, 19 marca 2009. [dostęp 2011-09-04].
  3. ↑ M.P. z 2011 r. nr 103, poz. 1040
  4. ↑ Ordery dla działaczy opozycji demokratycznej. prezydent.pl, 31 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-31].
  5. ↑ M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.