Helena Łuczywo
Ilustracja
Helena Łuczywo (1987)
Imię i nazwisko urodzenia

Helena Chaber

Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1946
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarka

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

redaktor naczelna „Tygodnika Mazowsze” (1982–1989), zastępczyni redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej” (1989–2009)

Wizerunek Heleny Łuczywo na muralu „Kobiety Wolności” w Gdańsku

Helena Łuczywo (ur. 18 stycznia 1946 w Warszawie) – polska dziennikarka, działaczka opozycji w okresie PRL, w latach 1982–1989 redaktor naczelna „Tygodnika Mazowsze”, współzałożycielka i w latach 1989–2009 zastępczyni redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej”.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie działaczy komunistycznych żydowskiego pochodzenia: Ferdynanda Chabera (1907–2005) i Doroty (Debory) z domu Guter (1913–2012). Uczęszczała do XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Klementa Gottwalda w Warszawie[1]. Od 1964 do 1967 należała do Związku Młodzieży Socjalistycznej. Była aktywną uczestniczką strajków studenckich w trakcie wydarzeń marcowych w 1968, za co czasowo relegowano ją ze studiów[2]. Ukończyła w 1969 studia na Wydziale Ekonomii Politycznej na Uniwersytecie Warszawskim. Studiowała też w latach 1973–1977 anglistykę na tej samej uczelni[2]. Promotorem jej pracy magisterskiej był Włodzimierz Brus. W okresie PRL zaangażowana w działalność opozycyjną, od 1976 współpracowała z Komitetem Obrony Robotników[3]. Była współpracowniczką Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”[4]. W 1977 brała udział w założeniu i do 1981 redagowała pismo „Robotnik”. Od 1970 do 1973 pracowała w centrali Banku Rolnego. W roku szkolnym 1977/1978 pracowała jako nauczycielka języka angielskiego w XVIII Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. Zwolniona z pracy z przyczyn politycznych, zajmowała się następnie zarobkowo tłumaczeniami. Od 1980 do 1981 była korespondentką „The Daily Telegraph”. W 1981 została redaktor naczelną Agencji Prasowej „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez ponad rok pozostawała w ukryciu[2]. Po śmierci Jerzego Zieleńskiego objęła w 1982 funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Mazowsze”[3], który stał się największym pismem podziemnej „Solidarności”. Redakcją „TM” kierowała do 1989. W tym samym roku jako przedstawicielka strony opozycyjnej uczestniczyła w obradach zespołu ds. mediów w ramach rozmów Okrągłego Stołu[2].

W 1989 była jedną z osób zakładających „Gazetę Wyborczą”, w której objęła stanowisko zastępczyni redaktora naczelnego[5]. W latach 1990–1998 zajmowała stanowisko prezesa przedsiębiorstwa Agora-Gazeta, następnie do 2004 była zastępczynią prezesa zarządu Agory[2]. Od 2004 do 2007, w związku z chorobą Adama Michnika, faktycznie kierowała redakcją „Gazety Wyborczej”. W 2009 przeszła na emeryturę[6].

W 1989 otrzymała nagrodę Harvard University Niemann Foundation Lyons Award for Conscience and Integrity in Journalism, a w 1999 została wyróżniona Knight International Press Fellowship Award. W 2002, 2004 i 2005 była notowana na liście najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”[7].

W 2019 jej wizerunek znalazł się na muralu „Kobiety Wolności” na stacji PKM Strzyża w Gdańsku[8].

Życie prywatne

Rozwiedziona z Witoldem Łuczywą[9], działaczem opozycji demokratycznej i organizatorem podziemnej poligrafii w czasach PRL. Ma córkę Łucję[10].

Wybrane publikacje

  • Jacek (z Anną Bikont), Agora i Wydawnictwo Czarne, Warszawa 2018.

Przypisy

  1. ↑ Znani absolwenci szkoły. liceumgottwalda.pl.tl. [dostęp 2023-10-10].
  2. 1 2 3 4 5 Mirosława Łątkowska, Adam Borowski: Helena Łuczywo. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2023-05-05].
  3. 1 2 Helena Łuczywo w Słowniku „Niezależni dla kultury 1976–89”. [dostęp 2012-05-01].
  4. ↑ Kryptonim „Gracze”. Służba Bezpieczeństwa wobec Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR” 1976–1981. Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra (wybór, wstęp i opracowanie). Warszawa: IPN, 2010, s. 186.
  5. ↑ Ernest Skalski. Słowo na wybory. „Polityka”, s. 57, 15 maja 2019.
  6. ↑ „Gazeta Wyborcza” bez swojej legendy. dziennik.pl, 9 lutego 2009. [dostęp 2012-05-01].
  7. ↑ 100 Najbogatszych Polaków. wprost.pl. [dostęp 2012-05-01].
  8. ↑ Izabela Biała: Kobiety Wolności – niezwykły mural na stacji PKM Strzyża przypomina polskie opozycjonistki. gdansk.pl, 5 lipca 2019. [dostęp 2021-05-14].
  9. ↑ Pani na Agorze. dziennik.pl, 14 lutego 2009. [dostęp 2019-06-14].
  10. ↑ Cezary Łazarewicz: Pokolenie pokorowców. polityka.pl, 9 października 2011. [dostęp 2014-01-14].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.