 Wielka Granacka Turnia widoczna z Doliny Sławkowskiej (wśród podpisanych formacji) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2318 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
25 lipca 1901 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′01″N 20°09′31″E/49,166944 20,158611 | |
Wielka Granacka Turnia (słow. Veľká Granátová veža, niem. Granatenwandturm, węg. Gránátfaltorony) – wybitna turnia w masywie Granatów Wielickich o wysokości 2318[1][2] lub 2344[3] m n.p.m., w słowackich Tatrach Wysokich. Od Małej Granackiej Turni oddzielona jest Pośrednią Granacką Szczerbiną, natomiast od Dwoistej Turni – Niżnią Granacką Szczerbiną. Należy do grupy Granackich Turni – wyższej z dwóch części Granatów Wielickich.
Wielka Granacka Turnia bywa niekiedy zwana Granacką Turnią. W kierunku Doliny Wielickiej odchodzą od niej dwa skalne żebra, w których znajduje się kilka podrzędnych obiektów jej masywu. W ramieniu znajdującym się dalej na północny zachód położona jest Wielka Granacka Baszta (oddzielona Wyżnim Granackim Przechodem), natomiast w drugim – Mała Granacka Baszta (oddzielona Niżnim Granackim Przechodem). Przez przełęcze oddzielające obie te turnie biegnie Granacka Ławka.
Wierzchołek Wielkiej Granackiej Turni nie jest dostępny dla turystów, w ścianach turni znajduje się kilka ciekawych dróg taternickich.
Dawna nazwa Wielkiej Granackiej Turni to Sławkowska Turnia. Dawne nazewnictwo niemieckie (Blásytalturm, Krukowskiturm) i węgierskie (Blásy völgyi torony, Krukowski-torony) było nadane na cześć Eduarda Blásyego i Józefa Krukowskiego. Krukowski był krakowskim kanonikiem żyjącym w latach 1828–1900.
Historia
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Karol Englisch i Johann Hunsdorfer junior, 25 lipca 1901 r. – letnie,
- Dezső Reichart junior, 5 marca 1925 r. – zimowe.
Przypisy
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 382. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIII. Litworowy Szczyt – Staroleśna Szczerbina. Warszawa: Sport i Turystyka, 1967, s. 208–211.
Bibliografia
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIII. Litworowy Szczyt – Staroleśna Szczerbina. Warszawa: Sport i Turystyka, 1967.