Widok z Kobylarza
Widok z dolnej części Doliny Miętusiej

Wielka Świstówka – wielki kocioł polodowcowy w Tatrach Zachodnich. Znajduje się na wysokości ok. 1350–1400 m n.p.m., w środkowej części Doliny Miętusiej, ponad Wantulami, a poniżej progów dwóch siostrzanych dolinek wiszących: Doliny Litworowej i Doliny Mułowej. Jest z trzech stron otoczony bardzo stromymi ścianami Kobylarzowej Kazalnicy, Ratusza Litworowego, wspólną ścianą Litworowego Progu, Ratusza Mułowego i Mułowego Progu oraz Twardej Galerii. Tylko od północno-zachodniej strony dna Wielkiej Świstówki w dolnej części Twardej Galerii występuje bardziej łagodne zbocze Dziurawego[1]. Na dnie kotła, na wysokości 1348 m n.p.m. znajduje się wielki wapienny głaz (muton), a na nim krasowe wyżłobienia, najbardziej typowe w Tatrach[2].

Ściany Wielkiej Świstówki to częsty obiekt badań paleontologów. Występują w nich duże ilości najlepiej w całych Karpatach zachowanych muszli amonitów z okresu jury. Jest to również obszar intensywnie penetrowany przez grotołazów – występują tutaj liczne jaskinie, np. Jaskinia nad Piargiem czy Korytarz nad Piargiem[2][3].

Wielka Świstówka nie jest dostępna dla turystów, można jednak oglądać ją z niebieskiego szlaku turystycznego, prowadzącego z Przysłopu Miętusiego przez Kobylarzowy Żleb na Małołączniak. Szczególnie dobrym punktem obserwacyjnym jest Kobylarz. Widać ją także z czerwonego szlaku turystycznego z Kir na Ciemniak przez polanę Upłaz i Chudą Przełączkę.

Ciekawa flora roślin wapieniolubnych. Z rzadkich gatunków występują tutaj: gnidosz Hacqueta, ostrołódka polna, rogownica szerokolistna, rutewnik jaskrowaty, szarota Hoppego oraz traganek wytrzymały. Dawniej rosła też tutaj także nerecznica Villara i było to jedyne stanowisko tego gatunku w całych Karpatach i w całej Polsce[4].

Przypisy

  1. ↑ Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część zachodnia, t. 3, Poronin: Wyd. Górskie, 1996, ISBN 83-7104-011-3.
  2. 1 2 Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
  3. ↑ Jaskinie, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-06-25].
  4. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.