Dziurawe (ok. 1390–1600 m n.p.m.) – skaliste zbocze w Dolinie Miętusiej w polskich Tatrach Zachodnich, wznoszące się po jej zachodniej stronie, pomiędzy Małą Świstówką a Wielką Świstówką[1].
Dziurawe zbudowane jest ze skał wapiennych. Znajdują się w nim dobrze wykształcone żłobki krasowe, od których właśnie pochodzi nazwa zbocza[2]. Zbocze wznosi się nad najniższą częścią Wielkiej Świstówki i najwyższą częścią Wantuli. Jest dość strome, niżej porośnięte lasem, wyżej kosodrzewiną. Miejscami oddzielone jest od doliny pasem skał o wysokości kilkudziesięciu metrów. Od zachodu nad Dziurawem wznoszą się niemal pionowe ściany Dziurawej Baszty i mniej urwiste Harnasiowe Czuby. Z górnej, południowej części Dziurawego prowadzą trawiaste zachody, które przez Twardą Ścianę na kilku poziomach doprowadzają do porośniętego murawą fragmentu Twardych Spadów[1].
Według opinii geologów przed kilkunastoma tysiącami lat na Dziurawem wystąpił wielki obryw skalny, w wyniku którego ogromne masy głazów osunęły się na dół. Później przetransportowane zostały w dół przez lodowiec i utworzyły wielkie gruzowisko, jakim są Wantule[3].
W Dziurawem znajduje się jedna z największych polskich jaskiń – Jaskinia Miętusia, a także m.in. jaskinie: Studnia w Dziurawem, Świstowa Szczelina, Piwnica Miętusia, Jasiowa Dziura, Jaskinia za Zaciskiem[2][4].
Przypisy
- 1 2 Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część wschodnia, t. 2, Poronin: Wyd. Górskie, 1995, ISBN 83-7104-010-5.
- 1 2 Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Józef Nyka, Tatry Słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6.
- ↑ Jaskinie, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-06-25].