Lata dzieciństwa i młodości

Czesława Wojtczak urodziła się 20 lutego 1909 we Franklinowie, w rodzinie wielodzietnej jako córka kowala Józefa i gospodyni domowej Jadwigi z domu Płóciennik^[1]. Miała pięcioro rodzeństwa: Mariannę, Czesława, Ewę, Janinę i Mieczysława^{[uwaga 1][1]}. Następnego dnia po urodzeniu (21 lutego) została ochrzczona w kościele św. Wojciecha w pobliskim Lewkowie^[1]. Tam też przyjęła pierwszą komunię świętą^[1]. Podczas I wojny światowej ojciec jej walczył na froncie francuskim w szeregach armii pruskiej, natomiast matka prowadziła przydrożny zajazd w rodzinnym Franklinowie^[1]. Po zakończeniu wojny rodzina przeprowadziła się do Ostrowa Wielkopolskiego, gdzie zakupiła kamienicę przy ul. Stare Targowisko 5 (obecnie pl. 23 Stycznia)^[1]. Duży wpływ na rozwój jej życia duchowego, a przypuszczalnie również i powołania zakonnego wniósł ks. Kazimierz Rolewski, proboszcz ówczesnej parafii farnej (obecnie konkatedralnej) pw. Stanisława Biskupa w Ostrowie Wielkopolskim^[2].

W dzieciństwie uczęszczała do siedmioletniego Gimnazjum i Liceum Żeńskiego w Ostrowie Wielkopolskim (1920–1927), osiągając dobre wyniki oraz angażując się w działalność charytatywną (była współzałożycielką oraz członkinią szkolnego koła miłosierdzia)^[3]. Koleżanki z tego koła we wspomnieniach zapamiętały ją jako pogodną, uczynną, wyrozumiałą dla wszystkich, cichą, skromną i pełną wewnętrznej dobroci dziewczynę^[3]. Jedna z jej koleżanek Eleonora Szymczak tak ją określiła^[3]:

Miała jasne, lekko rozwiane włosy oraz niebieskie oczy^[3]. Odznaczała się dużą wrażliwością artystyczną oraz zdolnościami muzycznymi, recytatorskimi i plastycznymi (pozostał po niej jeden namalowany 20 kwietnia 1930 obraz z brzoskwiniami w przewróconym koszu)^[4].

Powołanie zakonne

W 1927 przystąpiła do egzaminu maturalnego, po zdaniu którego wstąpiła do organizacji kościelnej pod nazwą Młode Polki, pełniąc w niej funkcję skarbniczki^[5]. Ofiarna praca w tej organizacji, również na polu charytatywnym spowodowała, że zaczęła rozważać formę życia konsekrowanego^[5]. Pragnęła bowiem wstąpić do zakonu karmelitanek^[5]. Był to okres jej rozwoju życia duchowego, pod okiem opiekuna organizacji ks. Aleksego Wietrzykowskiego^[5]. Miała szczególne nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego^[5]. Często widywano ją klęczącą przed zamkniętymi drzwiami kościoła oraz adorującą Najświętszy Sakrament^[5]. Jej powołaniu zakonnemu sprzeciwiali się rodzice, stwierdzając w jednej z domowych awantur m.in.^[5]:

Idąc za radą mamy, 18 sierpnia 1930 zadzwoniła do furty sióstr elżbietanek w Poznaniu przy ul. Łąkowej, rozpoczynając okres postulatu pod okiem mistrzyni s. Stylity Karczyńskiej CSSE^[5]. Matka Stylita dawała ją za wzór innym siostrom, jako przykład posłuszeństwa^[5]. W okresie postulatu ukończyła Wyższy Instytut Kultury Religijnej w Poznaniu, którego dyrektorem był ks. dr Kozłowski, pisząc pracę pt. O podwórkowym świecie dziecka^[6] oraz rozpoczęła studia w Katolickiej Szkole Społecznej^[7].

Jako postulantka, otrzymała szczególne pozwolenie, aby zostać matką chrzestną swego siostrzeńca Zbigniewa Pawlaka, który później, w 1957 został księdzem^[8]. 27 lipca 1933 otrzymała habit oraz przyjęła imię zakonne Maria Włodzimira, rozpoczynając roczny okres nowicjatu^[8]. Jako nowicjuszka pracowała w refektarzu oraz była członkinią chóru zakonnego, prowadzonego przez s. Cecylianę Posert CSSE^[8]. Siostra ta polecała jej recytację modlitw i wezwań podczas cotygodniowego śpiewu Godzinek o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny^[8]. Ponadto powierzono jej opiekę nad zakrystią i ozdabianie ołtarza^[8]. Jej szczególną patronką była św. Teresa od Dzieciątka Jezus^[8]. Jej współsiostra Wirgilia tak ją scharakteryzowała^[8]:

28 lipca 1934 złożyła pierwsze czasowe śluby zakonne, po czym przełożeni skierowali ją do pracy w ochronce dla dzieci z rodzin bezrobotnych parafii św. Jana Jerozolimskiego w Poznaniu, gdzie działała pod okiem ks. prałata Karola Mazurkiewicza^[9]. Tu poświęciła się uczynkom miłosierdzia, starając się o zaspokojenie podstawowych rzeczy potrzebnych dla biednych dzieci, jak odzież, żywność czy środki czystości^[9]. Często też kwestowała, by zdobyć niezbędne środki materialne dla nich^[9].

3 listopada 1936 została kierowniczką utworzonej ochronki dla dzieci im. św. Jadwigi Królowej przy kościele Bożego Ciała w Poznaniu, przy ul. Łąkowej 3^[9]. Będąc dobrą organizatorką starała się na miarę swoich możliwości przyjść im z pomocą, by z pełnym zaangażowaniem ofiarować niezbędne środki do łagodzenia trudów ich codziennego życia^[10]. Jej współsiostra Helena tak wspomina te lata^[10]:

28 sierpnia 1939 złożyła w Poznaniu śluby wieczyste^[10]. Na pamiątkowym, zachowanym obrazku z tej uroczystości widnieje napis^[11]:

U schyłku życia

Tuż po wybuchu 1 września 1939, II wojny światowej, nie mogąc dalej pracować wśród dzieci poświęciła się życiu zakonnemu, a następnie, po naleganiu siostry przełożonej, ze względu na zły stan zdrowia, opuściła klasztor w Poznaniu, przenosząc się do rodzinnej kamienicy w Ostrowie Wielkopolskim^[11]. Często odwiedzała siostry przy ul. Gimnazjalnej, gdzie przychodziła na msze święte, modlitwy oraz konferencje klasztorne^[11]. Nastąpiło wówczas dalsze pogorszenie stanu jej zdrowia oraz początki gruźlicy płuc^[11]. Przez władze okupacyjne została ona wówczas zabrana i umieszczona 16 kwietnia 1942^[12] w separatce przytułku dla starców przy ul. Zdunowskiej (obecnie Dom Pomocy Społecznej, ul. Partyzancka)^[11]. 20 lutego 1943 w obecności przybyłej siostry przełożonej zmarła w tym przytułku, z gromnicą w ręku, w wyniku zaawansowanej gruźlicy płuc^[13]. Pogrzeb odbył się z kaplicy cmentarnej przy ul. Limanowskiego, bez udziału kapłana, po czym została początkowo pochowana w kwaterze sióstr elżbietanek^[14][15]. 9 kwietnia 2021 odbyła się ekshumacja i kanoniczne rozpoznanie jej szczątków, po czym zostały one umieszczone w białej trumience i przewiezione do domu prowincjalnego w Poznaniu, gdzie tymczasowo spoczęły w specjalnym sarkofagu^[16]. 18 marca 2022 odbyło się uroczyste przeniesienie jej trumienki do kościoła Bożego Ciała w Poznaniu, którą umieszczono w nawie bocznej w specjalnie zbudowanym sarkofagu^[17].

Warto dodać, że s. Włodzimira prowadziła dzienniczek, w którym zapisała wiele m.in. myśli duchowych^[18]. Nie zachował się on do naszych czasów (osoby, które go czytały, zapamiętały z niego kilka urywków)^[18].