Włodzimierz

Wasilij Szymkowicz
Metropolita woroneski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1861 Tieriechowka
Data i miejsce śmierci	6 stycznia 1926 Woroneż
Metropolita woroneski
Okres sprawowania	1925–1926
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia woroneska
Śluby zakonne	1884
Prezbiterat	28 lipca 1868
Nominacja biskupia	24 kwietnia 1887
Chirotonia biskupia	9 maja 1887

Włodzimierz, imię świeckie Wasilij Szymkowicz (ur. 14 stycznia^?/26 stycznia 1841 w Tieriechowce, zm. 6 stycznia 1926 w Woroneżu) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne w Mohylewie, zaś w 1867 uzyskał dyplom Kijowskiej Akademii Duchownej. 28 lipca 1868 został wyświęcony na kapłana jako mężczyzna żonaty i został skierowany do pracy duszpasterskiej w cerkwiach Mohylewa. W 1870 równocześnie został wykładowcą seminarium duchownego, które sam ukończył, natomiast rok później obronił dysertację kandydacką w dziedzinie teologii. W 1879 otrzymał godność protojereja. Pięć lat później, po śmierci małżonki, złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Włodzimierz. Otrzymał godność archimandryty i został przełożonym monasteru Objawienia Pańskiego w Mohylewie^[1].

24 kwietnia 1887 został nominowany na biskupa narewskiego, wikariusza eparchii petersburskiej, zaś 9 maja tego samego roku miała miejsce jego chirotonia biskupia. W sierpniu 1890 przeniesiono go do eparchii charkowskiej jako jej wikariusza z tytułem biskupa sumskiego. W latach 1892–1896 był ordynariuszem eparchii jekaterynosławskiej, zaś przez kolejny rok – jekaterynburskiej. W 1897 został przeniesiony w stan spoczynku, zaś jako miejsce jego stałego pobytu wyznaczono monaster Korsuńskiej Ikony Matki Bożej w Kachowce, następnie zmieniono je na monaster św. Włodzimierza w Chersonezie Taurydzkim^[1].

W styczniu 1900 skierowano go do eparchii woroneskiej jako jej wikariusza z tytułem biskupa ostrogoskiego, równocześnie został przełożonym Akatowskiego Monasteru św. Aleksego. Pozostał w Woroneżu w 1919 po wkroczeniu Czerwonych do miasta i zamordowaniu arcybiskupa woroneskiego Tichona. Nowym ordynariuszem eparchii został arcybiskup Tichon, który szybko przyłączył się do ruchu odnowicielskiego. Biskup Włodzimierz zorganizował wokół siebie zwolenników pozostania w jurysdykcji kanonicznej Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. W 1923 patriarcha Tichon mianował go nowym ordynariuszem eparchii woroneskiej. Jego jurysdykcję uznawało wtedy pięć świątyń w Woroneżu, pozostałe poparły odnowicielstwo^[1]. W 1924 władze radzieckie osadziły go w areszcie domowym, a po zwolnieniu zabroniły publicznego wygłaszania kazań. Biskup Włodzimierz nie zastosował się do zakazu. W 1925 locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego metropolita kruticki Piotr nadał mu godność metropolity^[1].

Na początku roku następnego metropolita woroneski zmarł i został pochowany na terenie monasteru, którym zarządzał. Jego pogrzeb poprowadził metropolita kurski Nazariusz w asyście biskupa starickiego Piotra i ponad 30 kapłanów. Jego nagrobek nie zachował się^[1].

Odznaczony orderami św. Anny I stopnia i św. Włodzimierza III stopnia^[1].

Przypisy