Herb
Herb

Włocki – polski herb szlachecki z nobilitacji, odmiana herbu Nieczuja.

Opis herbu

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

Na tarczy dzielonej w słup, w polu prawym, czerwonym, trzy groty włóczni srebrne w gwiazdę;
W polu lewym, czerwonym, ostrzew złota z zaćwieczonym takimż krzyżem kawalerskim i trzema sękami z prawej, dwoma z lewej.

Klejnot: nieznany.

Labry czerwone, z prawej podbite srebrem, z lewej złotem.

Najwcześniejsze wzmianki

Nadany Franciszkowi Włockiemu 14 września 1581. Herb powstał w wyniku adopcji do herbu Nieczuja[2].

Herbowni

Ponieważ herb Włocki był herbem własnym, prawo do posługiwania się nim przysługuje tylko jednemu rodowi herbownemu:

Włocki.

Przypisy

  1. ↑ Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
  2. ↑ Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 313. ISBN 83-7181-217-5.

Bibliografia

  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.