Władysława Markiewiczówna
Ilustracja
Imię i nazwisko

Władysława Markiewicz

Data i miejsce urodzenia

5 lutego 1900
Bochnia

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

17 maja 1982
Katowice

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianistka, kompozytorka, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi

Władysława Markiewiczówna, właśc. Władysława Markiewicz (ur. 5 lutego 1900 w Bochni, zm. 17 maja 1982 w Katowicach) − polska pianistka, kompozytorka i pedagog.

Edukacja

Urodziła się w Bochni jako córka Bronisława Markiewicza, doktora nauk prawniczych, wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku pięciu lat, początkowo kształcąc się pod kierunkiem babki i matki. W 1905 roku rodzina Markiewiczów przeprowadziła się do Rzeszowa, w 1913 – do Krakowa, gdzie rozpoczęła kształcenie pod kierunkiem pianisty i dyrygenta Wiktora Barabasza.

Studia pianistyczne odbyła w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie w klasie fortepianu Kazimierza Krzyształowicza (kurs średni, 1915–1917) oraz Seweryna Eisenbergera (kurs wyższy, 1917–1920), a na wykłady z zakresu historii muzyki i harmonii uczęszczała do Zdzisława Jachimeckiego. W dniu 19 czerwca otrzymała dyplom konserwatorium, wykonując na recitalu dyplomowym m.in. Koncert fortepianowy a-moll Roberta Schumanna oraz utwór Władysława Żeleńskiego w obecności kompozytora.

W latach 1922–1927 studiowała w Berlinie u Hugo Leichtentritta (kompozycja) i Brunona Eisnera (fortepian).

Działalność

W 1929, po powrocie do kraju, rozpoczęła działalność koncertową – szereg koncertów z Arturem Malawskim – oraz objęła klasę fortepianu w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Katowicach. W 1935 utworzyła wraz ze Stefanią Allinówną duet fortepianowy, występując wspólnie do 1960 roku.

Lata II wojny światowej spędziła w Krakowie i Warszawie. Po wojnie wróciła do Katowic i podjęła pracę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, z którą związana była do roku 1973. W 1958 roku otrzymała tytuł profesora, a w latach 1963–1968 kierowała katedrą fortepianu. Do jej uczniów należeli m.in. Tadeusz Żmudziński, Kazimierz Kord, Andrzej Jasiński i Wojciech Kilar.

Była członkiem Związku Kompozytorów Polskich oraz Towarzystwa im. Fryderyka Chopina.

Pochowana na cmentarzu Rakowickim (kwatera VI, rząd płd.)[1].

Ordery i odznaczenia

Grób Władysławy Markiewiczówny na cmentarzu Rakowickim

Przypisy

  1. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Władysława Markiewiczówna. rakowice.eu. [dostęp 2021-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  2. ↑ M.P. z 1946 r. nr 95, poz. 178 „w uznaniu zasług przy organizacji administracji państwowej oraz za gorliwą i wydajną pracę”.

Bibliografia

  • Iwona Bias, Monika Bieda, Władysława Markiewiczówna (1900–1982). Kompozytorka, pianistka, pedagog, Katowice: AM, 2000, ISBN 83-85679-85-5, OCLC 830980876.
  • Stanisław Dybowski, Słownik pianistów polskich. Wyd. Selene, Warszawa 2003, s. 416–418. ISBN 83-910515-5-2.
  • Leksykon polskich muzyków pedagogów urodzonych po 31 grudnia 1870 roku, red. Katarzyna Janczewska-Sołomko. Oficyna Wydawnicza Impuls 2008. ISBN 978-83-7308-538-1.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.