Stefania Allina (ur. 19 listopada 1895 w Łodzi, zm. 20 kwietnia 1988 w Warszawie) – polska pianistka i pedagog pochodzenia żydowskiego.
Życiorys
Jej ojciec, Zygmunt Allina, był zasymilowanym Żydem i obywatelem Austro–Węgier[1], którego rodzina pochodziła z Hiszpanii. Matka, Julia z domu Rauch, była czeską Żydówką, która przeszła konwersję na chrześcijaństwo[1]. Miała dwóch braci: Karola i Bogusława.
Artystka obywatelstwo polskie otrzymała w 1931 roku. Studiowała w klasie Aleksandra Michałowskiego w Instytucie Muzycznym w Warszawie (1910–1917), a także kompozycję u Felicjana Szopskiego i Kazimierza Sikorskiego. W latach 20 XX w. kształciła się pod kierunkiem Egona Petriego i Hugona Leichtentritta w Berlinie, w 1937 r. odbyła kurs prowadzony przez Edwina Fischera w Poczdamie. Po powstaniu warszawskim wywieziona do Niemiec na przymusowe roboty.
Od 1929 była profesorem fortepianu w Śląskim Konserwatorium Muzycznym w Katowicach (następnie Akademia Muzyczna im. Karola Szymanowskiego w Katowicach). W latach 1931–1960 koncertowała w duecie z Władysławą Markiewiczówną. Wykształciła 22 pianistów, a wśród jej uczniów znaleźli się m.in. Wiesław Szlachta, Michał Spisak, Jan Gawlas, Czesław Stańczyk, Józef Świder, Stanisław Tomczyński i Piotr Paleczny.
Przypisy
- 1 2 Janusz Allina: Mój dziadek Polak bez jednej kropli "polskiej krwi" (...). Gazeta Wyborcza, 2018-08-30. [dostęp 2020-04-01].
Bibliografia
- Stanisław Dybowski, Słownik pianistów polskich, Warszawa: Wyd. Selene, 2003, s. 55-57, ISBN 83-910515-5-2, OCLC 830494425.
- Leksykon polskich muzyków pedagogów urodzonych po 31 grudnia 1870 roku, red. Katarzyna Janczewska-Sołomko. Oficyna Wydawnicza Impuls 2008. ISBN 978-83-73085381.