Władysław Dragat
Orzechowski
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

26 maja 1885
Warszawa

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1958
Chicago

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
1 Pułk Piechoty Legionów,
Dowództwo Okręgu Generalnego „Grodno”
DOG „Kielce”,
28 Pułk Strzelców Kaniowskich,
16 Pułk Piechoty,
Doświadczalne Centrum Wyszkolenia,
22 Dywizja Piechoty Górskiej,
DOK III

Stanowiska

dowódca kompanii
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku
dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa (bitwa pod Krzywopłotami, bitwa pod Laskami, bitwa pod Łowczówkiem, bitwa pod Kostiuchnówką),
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Grupa oficerów 1 Pułku Piechoty w obozie internowania w Benjaminowie (1917/1918). Pierwszy z prawej siedzi Władysław Dragat

Władysław Filip Dragat, ps. „Orzechowski” (ur. 26 maja 1885 w Warszawie[1], zm. 23 lipca 1958 w Chicago[2][3]) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 26 maja 1885[1] w Warszawie, w rodzinie Antoniego Jerzego[4] i Felicji. W 1908 zdał egzamin dojrzałości w Krakowie. Następnie studiował w Politechnice Lwowskiej, uzyskując absolutorium[1]. Był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego, odbywając kurs oficerski[1].

Po wybuchu I wojny światowej był organizatorem półbatalionu we Lwowie, wraz z którym przystąpił do Legionów Polskich 13 października 1914 i został wcielony do 1 pułku piechoty w składzie I Brygady. W stopniu porucznika dowodził 4 kompanią I batalionu, zaś tymczasowo w trakcie bitwy pod Laskami 23 października 1914 kierował całym batalionem. Odniósł rany w bitwach: pod Krzywopłotami 17–18 listopada 1914[5], pod Łowczówkiem 24 grudnia 1914, pod Kostiuchnówką 4 lipca 1916, po której przebywał na leczeniu w Krakowie[6]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty 1 listopada 1916. Po kryzysie przysięgowym był internowany w obozie w Beniaminowie[1]. Został zwolniony w sierpniu 1918. Od tego czasu służył w szeregach Polskiej Siły Zbrojnej[1]. Awansowany do stopnia majora 12 października 1918.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w stopniu majora od marca (5 lub 15) 1919 do 1920 (22 lutego lub 8 marca) był p.o. dowódcy 1 pułku piechoty Legionów. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. Przechodząc z byłego Okręgowego Inspektoratu Piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego „Grodno”, od 18 września 1920 był sztabowym oficerem inspekcyjny piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kielce”[9]. 30 kwietnia 1921 roku został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko kierownika[10].

Od 11 stycznia 1922 dowodził 28 pułkiem Strzelców Kaniowskich w Łodzi[11]. W czerwcu 1923 został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV z równoczesnym odkomenderowaniem na stanowisko komendanta Obozu Ćwiczeń Raducz na okres trzech miesięcy urlopu kuracyjnego ppłk. Kamila Jakescha[12][13]. 1 marca 1924, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych przy Okręgach Korpusów, został przydzielony do 28 pp „ponad etat do pełnienia funkcji według dyspozycji dowódcy do czasu przydziału na stanowisko etatowe”[14]. W tym czasie był prezesem Klubu Sportowego 28 pułku piechoty[15]. W kwietniu 1924 został przeniesiony do 16 pułku piechoty w Tarnowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[16][17]. W październiku 1926 został przesunięty na stanowisko dowódcy pułku[18][19]. Został awansowany do stopnia pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[20]. Od 1929 do 1930 był komendantem Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[21]. Od stycznia 1930[22] do 1934 pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 22 Dywizji Piechoty Górskiej[23]. W tym czasie odbył VI Kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, trwający od 10 listopada 1931 do 15 lipca 1932. W 1932 był zweryfikowany z lokatą 1 na liście starszeństwa pułkowników awansowanych 1 stycznia 1927[24]. W 1934 został przeniesiony na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr III ds. uzupełnień w Grodnie. Z dniem 31 sierpnia lub października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku. Do 1939 był przewodniczącym sądu koleżeńskiego Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie[25]. Od 2 maja 1939 był członkiem Sądu Honorowego odznaczonych Krzyżem i Medalem Niepodległości.

Po wybuchu II wojny światowej i kampanii wrześniowej był internowany w Rumunii, skąd został wydany Niemcom. Był osadzony w Oflagu VI E Dorsten i VI B Dössel. U kresu wojny odzyskał wolność po wyzwoleniu przez aliantów.

Po wojnie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Zmarł 23 lipca 1958 w Chicago.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa: Wyd. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe: na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 150.
  2. ↑ Dragat Władysław data śmierci 23.07.1958 » Zmarły « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2022-07-14] (pol.).
  3. ↑ Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Władysław Dragat. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2016-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-13)].
  4. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-07-14].
  5. ↑ Lista Chorych, Rannych, Zabitych i Zaginionych Legionistów do Kwietnia 1915 roku. [I]. Piotrków Trybunalski: 1915, s. 11.
  6. ↑ Lista Strat Legionów Polskich VII. 1916, s. 6.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 397.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 341.
  9. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 89 z 18 września 1920 roku.
  10. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 48 z 30 kwietnia 1921 roku.
  11. ↑ Włodzimierz Kozłowski. Dowódcy 28 Pułku Strzelców Kaniowskich (Łódź) 1918–1939. Próba charakterystyki. „Rocznik Łódzki”. LV, s. 84, 2008. Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Łodzi. ISSN 0080-3502.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 20 czerwca 1923 roku, s. 402.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 206.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924 roku, s. 115.
  15. ↑ Wojskowy Rocznik Sportowy na rok 1924. Warszawa: 1924, s. 76.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 8 kwietnia 1924 roku, s. 191.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 161.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 13 października 1926 roku, s. 350.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 32.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 161.
  21. ↑ Włodzimierz Kozłowski. Dowódcy 28 Pułku Strzelców Kaniowskich (Łódź) 1918–1939. Próba charakterystyki. „Rocznik Łódzki”. LV, s. 91, 2008. Polskie Towarzystwo Historyczne. Oddział w Łodzi. ISSN 0080-3502.
  22. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 21 stycznia 1929 roku, s. 6.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 491.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 16.
  25. ↑ Sprawozdanie Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie za Czas od dn. 1.IV.1937 r. do dn. 30.IV.1939 r.. Warszawa: 1939, s. 4.
  26. 1 2 3 4 5 Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 150.
  27. ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  28. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  29. ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 4, nr 17 z 16 kwietnia 1916.
  30. ↑ Dziennik personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.