| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
Bi2O2(CO3) | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
509,97 g/mol | ||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||
| DrugBank | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||
Węglan bizmutylu (farm. Bismuthum subcarbonicum FP IV, Bismuthi subcarbonas Ph.Eur., Bismuthum carbonicum basicum) – związek bizmutu trójwartościowego o zmiennym składzie, uzależnionym od sposobu syntezy. Biały lub żółtobiały, ciężki, miałki proszek o nikłej woni lub bez zapachu.
Stosowany w lecznictwie doustnie (obecnie sporadycznie) w chorobach układu pokarmowego, m.in. nieżycie przewodu pokarmowego, biegunek, choroby wrzodowej żołądka oraz miejscowo w dermatologii (częściej) jako środek ściągający, słabo przeciwzapalny i osuszający w zakresie stężeń 3–30% w różnorodnych postaciach leku recepturowego (maści, pasty, kremy, emulsje, pudry płynne, czopki i in.)[1].
Przypisy
- ↑ Informator terapeutyczny; Ministerstwo Zdrowia, Departament Farmacji, 1959 wyd. Cefarm - Centrala farmaceutyczna Warszawa. > strona 78, pozycja 158 > rubryka 3,4 i 5 > Działanie/Zastosowanie/Sposób użycia i dawkowanie
Bibliografia
- Leksykon Leków – Kornel Gibiński, Tadeusz Lesław Chruściel / PZWL 1991 r.
- Poradnik Terapeutyczny, red. Piotr Kubikowski / MZiOS 1975 r.
- informacja na witrynie internetowej wytwórcy surowca farm
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.