Ulica Jana Klemensa Branickiego
Centrum, Bojary, Mickiewicza, Piasta II, Skorupy
ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Białystok

Długość

ok. 2,6 km

Poprzednie nazwy

Bulwarna, Lenina (1949-1990)

Przebieg
0 m rondo dr. n. med. Andrzeja Lussy
światła 280m ul. Elektryczna
540m ul. Świętojańska
780m ul. Elizy Orzeszkowej
światła 1200 m plac Witolda Antonowicza
1600m ul. Geodetów
2110m ul. Baranowicka
Położenie na mapie Białegostoku
Mapa konturowa Białegostoku, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Klemensa Branickiego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Klemensa Branickiego”
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Klemensa Branickiego”
Ziemia53°07′32,0″N 23°10′52,0″E/53,125556 23,181111

Ulica Jana Klemensa Branickiego – jedna z głównych ulic w Białymstoku, prowadząca z centrum miasta w kierunku osiedla Dojlidy i dalej na Zabłudów. Biegnie od ronda Andrzeja Lussy do skrzyżowania z ul. Baranowicką, łącząc się z ul. Nowowarszawską[1].

Od placu Witolda Antonowicza do skrzyżowania z ul. Baranowicką, przebiega droga krajowa nr 19.

Historia ulicy

Pod zaborem rosyjskim

Pierwsza wzmianka o ulicy pochodzi z 1889 roku[2]. Wtedy nazywała się ulicą Bulwarną lub Bulwarową.

II Rzeczpospolita

Po I wojnie światowej, konkretnie w 1919 roku, Białystok został przyłączony do II Rzeczypospolitej. W tym czasie w ramach uchwały[3] o zmianie nazw ulic, zmieniono jej nazwę na cześć hetmana i właściciela Białegostoku, Jana Klemensa Branickiego.

II wojna światowa

W 1939 roku Białystok został zajęty przejściowo przez III Rzeszę, a w wyniku traktatu o granicach i przyjaźni, włączono do ZSRR do obwodu białostockiego, w Białoruskiej SRR.

W 1940 roku, w ramach sowietyzacji, zmieniono wiele ulic w mieście na te bardziej skojarzone z komunizmem. Przemianowano wtedy ulicę J. K. Branickiego na Mykoły Szczorsa[3], bohatera wojny domowej zwanego "ukraińskim Czapajewem".

Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku, po raz kolejny zmieniono nazwy ulic. Administracja niemiecka zmieniła jej nazwę na J. W. von Goethego[3], niemieckiego poety z XVIII i XIX wieku.

Polska Rzeczpospolita Ludowa

Po II wojnie światowej nadano przejściowo nazwę Branickiego, aby w 1949 roku zmienić ją ponownie, tym razem na Włodzimierza Lenina[4].

W 1981 roku odcinek ulicy został przedłużony z ulicy Świętojańskiej do skrzyżowania z ulicą Ciołkowskiego, aby przyjąć ruch tranzytowy przebiegający przez ulicę Nowowarszawską[3][5].

Czasy współczesne

W ramach dekomunizacji, w 1990 roku, przywrócono przedwojenną nazwę ulicy.

Otoczenie

Przy ulicy J. K. Branickiego znajdują budynki i obiekty takie jak:

Białostocka Komunikacja Miejska

Przy ulicy Branickiego zlokalizowane są przystanki autobusowe BKM, przy których zatrzymują się autobusy linii nr: 1, 2, 12, 13, 15, 17, 22, 24, 101, 103, 105.

Zobacz też

Przypisy

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.