| Centrum, Bojary, Mickiewicza, Piasta II, Skorupy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Długość |
ok. 2,6 km | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Poprzednie nazwy |
Bulwarna, Lenina (1949-1990) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Białegostoku  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa podlaskiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 53°07′32,0″N 23°10′52,0″E/53,125556 23,181111 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ulica Jana Klemensa Branickiego – jedna z głównych ulic w Białymstoku, prowadząca z centrum miasta w kierunku osiedla Dojlidy i dalej na Zabłudów. Biegnie od ronda Andrzeja Lussy do skrzyżowania z ul. Baranowicką, łącząc się z ul. Nowowarszawską[1].
Od placu Witolda Antonowicza do skrzyżowania z ul. Baranowicką, przebiega droga krajowa nr 19.
Historia ulicy
Pod zaborem rosyjskim
Pierwsza wzmianka o ulicy pochodzi z 1889 roku[2]. Wtedy nazywała się ulicą Bulwarną lub Bulwarową.
II Rzeczpospolita
Po I wojnie światowej, konkretnie w 1919 roku, Białystok został przyłączony do II Rzeczypospolitej. W tym czasie w ramach uchwały[3] o zmianie nazw ulic, zmieniono jej nazwę na cześć hetmana i właściciela Białegostoku, Jana Klemensa Branickiego.
II wojna światowa
W 1939 roku Białystok został zajęty przejściowo przez III Rzeszę, a w wyniku traktatu o granicach i przyjaźni, włączono do ZSRR do obwodu białostockiego, w Białoruskiej SRR.
W 1940 roku, w ramach sowietyzacji, zmieniono wiele ulic w mieście na te bardziej skojarzone z komunizmem. Przemianowano wtedy ulicę J. K. Branickiego na Mykoły Szczorsa[3], bohatera wojny domowej zwanego "ukraińskim Czapajewem".
Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku, po raz kolejny zmieniono nazwy ulic. Administracja niemiecka zmieniła jej nazwę na J. W. von Goethego[3], niemieckiego poety z XVIII i XIX wieku.
Polska Rzeczpospolita Ludowa
Po II wojnie światowej nadano przejściowo nazwę Branickiego, aby w 1949 roku zmienić ją ponownie, tym razem na Włodzimierza Lenina[4].
W 1981 roku odcinek ulicy został przedłużony z ulicy Świętojańskiej do skrzyżowania z ulicą Ciołkowskiego, aby przyjąć ruch tranzytowy przebiegający przez ulicę Nowowarszawską[3][5].
Czasy współczesne
W ramach dekomunizacji, w 1990 roku, przywrócono przedwojenną nazwę ulicy.
Otoczenie
Przy ulicy J. K. Branickiego znajdują budynki i obiekty takie jak:
- Skwer Janusza Smacznego
- Skwer przy rzece Białej
- Pomnik św. Jana Nepomucena
- Sala Królestwa Świadków Jehowy
- Wydział geodezji katastru i nieruchomości Starostwa Powiatowego w Białymstoku
- Urząd Miejski w Białymstoku - Departament Obsługi Mieszkańców
Białostocka Komunikacja Miejska
Przy ulicy Branickiego zlokalizowane są przystanki autobusowe BKM, przy których zatrzymują się autobusy linii nr: 1, 2, 12, 13, 15, 17, 22, 24, 101, 103, 105.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Miejski System Informacji Przestrzennej - Serwis publiczny [online], gisbialystok.pl [dostęp 2024-04-14] (pol.).
- ↑ Białystok - Ulica Branickiego - zdjęcia, mapa [online], eu/Bialystok/u74725,ul_Branickiego.html [dostęp 2024-04-26].
- 1 2 3 4 https://www.bialystok.ap.gov.pl/arch/teksty/ulice.pdf
- ↑ https://bialystok.naszemiasto.pl/dawne-nazwy-bialostockich-ulic-pamietasz-je-zdjecia/ga/c4-5046715/zd/40039123
- ↑ ArcGIS Web Application [online], maps.arcgis.com [dostęp 2024-04-26].
.svg.png.webp){kind=small}