Ułar himalajski
Tetraogallus himalayensis[1]
G. R. Gray, 1843
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

grzebiące

Rodzina

kurowate

Podrodzina

bażanty

Plemię

Coturnicini

Rodzaj

Tetraogallus

Gatunek

ułar himalajski

Podgatunki
  • T. h. sauricus Potapov, 1993
  • T. h. sewerzowi Zarudny, 1910
  • T. h. incognitus Zarudny, 1911
  • T. h. himalayensis G. R. Gray, 1843
  • T. h. grombczewskii Bianchi, 1898
  • T. h. koslowi Bianchi, 1898
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Ułar himalajski[3] (Tetraogallus himalayensis) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Zamieszkuje Azję. Osiadły.

Systematyka

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia 6 podgatunków T. himalayensis[4]:

  • T. himalayensis sauricus – góry Tarbagataj.
  • T. himalayensis sewerzowi – góry Tienszan.
  • T. himalayensis incognitus – południowy Tadżykistan, północny Afganistan.
  • T. himalayensis himalayensis – wschodni Afganistan do północno-zachodnich Indii oraz zachodni Nepal.
  • T. himalayensis grombczewskii – południowy Sinciang, północny Tybet.
  • T. himalayensis koslowi – południowo-zachodni Sinciang, północny Qinghai, południowo-zachodnie Gansu.

Charakterystyka

Jedyny gatunek w rodzaju Tetraogallus posiadający wąską, brązową obwódkę wokół białego podgardla. Od podobnego ułara kaspijskiego różni się jaśniejszą piersią z bardziej podłużnym prążkowaniem.

Wygląd zewnętrzny: Obie płci ubarwione podobnie, ale samica nieco mniejsza od samca, pozbawiona ostróg. Ma płowożółte czoło i bardziej szary obszar wokół oczu. Upierzenie młodych jaśniejsze, z mniej wyraźnym wzorem.

Rozmiary: długość ciała: 54–72 cm

Masa ciała: 2000–3600 g

Występowanie

Środowisko

Zbocza górskie od górnej granicy lasu do granicy wiecznego śniegu. Pastwiska i skaliste stoki, 3900 do 4570 m n.p.m.

Zasięg występowania

Góry środkowej i południowej Azji. Skutecznie introdukowany do USA.

Pożywienie

Odżywia się głównie pokarmem roślinnym: podziemnymi częściami roślin, owocami krzewów z rodzaju Ephedra, trawami, turzycami i ziołami.

Żerując, wspina się po zboczu, często grzebie w ziemi w poszukiwaniu pokarmu.

Tryb życia i zachowanie

W czasie sezonu lęgowego terytorialny, żyje w parach. Zimą może łączyć się w stada po 30–40 ptaków i schodzić w niższe partie gór.

Rozród

Gatunek monogamiczny. Gniazdo zakładane na ziemi, wśród trawy, często w pobliżu skały. Składa około 6–8 jaj. Wysiaduje wyłącznie samica przez 28 dni. Zagniazdownik, oboje rodzice wodzą pisklęta.

Status, zagrożenie i ochrona

Gatunek zajmuje szeroki areał (ponad 1 mln km²). Liczebność populacji stabilna i szacowana na ponad 200 tys. osobników.

Kategoria zagrożenia według Czerwonej księgi gatunków zagrożonych IUCN: gatunek najmniejszej troski (LC – least concern)[2].

Przypisy

  1. ↑ Tetraogallus himalayensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 Tetraogallus himalayensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Coturnicini Reichenbach, 1848 (wersja 2020-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-31].
  4. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-31]. (ang.).

Bibliografia

  • P. J. K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 482. ISBN 84-87334-15-6. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.