Tymczasowy Komitet Doradczo-Naukowy (TKDN) powstał w 1933 pod patronatem Miinisterstwa Spraw Wojskowych jako jedna z pierwszych w Polsce prób instytucjonalnego wykorzystania środowiska naukowego w celu zwiększenia wojskowo-gospodarczego potencjału kraju. W pracach TKDN uczestniczyli profesorowie: Janusz Groszkowski Maksymilian Huber, Stanisław Pawłowski, Mieczysław Pożaryski, Antoni Roman, Bohdan Stefanowski, Wojciech Świętosławski, Czesław Witoszyński Mieczysław Wolfke oraz w 1936 r. Kazimierz Smoleński. Oficerami łącznikowymi Ministerstwa Spraw Wojskowych byli: płk dr med. Zagrodzki, ppłk inż. Stanisław Witkowski, który był szefem Biura Przemysłu Wojennego i brał udział w obradach jak członek TKDN, oraz ppłk dypl. Leopold Gebel, zastępca szefa biura administracji armii, sekretarz TKDN.

Coraz bardziej niespokojna sytuacja w Europie wymuszała potrzebę opracowania nowego uzbrojenia i sprzętu dla wojska. Zakres prac TKDN był bardzo szeroki, od doskonalenia istniejącego uzbrojenia po technologie eksperymentalne (np. karabin elektryczny)

TKDN funkcjonował do późnych lat trzydziestych[1].

Przypisy

  1. ↑ Maciej Bossak: Tymczasowy Komitet Doradczo-Naukowy. [dostęp 2018-03-2o].

Bibliografia

  • Jabłonowski Marek, Wobec zagrożenia wojny, Oficyna Wydawnicza ASPRA, 2001.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.