Okres powojenny

Latem 1944 roku po wyzwoleniu, przyjechał do Lublina i zamieszkał w kamienicy przy ulicy Kowalskiej 4 z Herszem Blankiem, Szlomo Szmajznerem, Leonem Felhendlerem, Chaskielem Menche, Szlomo Podchlebnikiem oraz Meierem Zissem^[7]. Znalazł tymczasowe zatrudnienie w warsztacie ślusarskim Władysława Zawadzkiego na ulicy Zamojskiej 49 w Lublinie^[8]. W kwietniu 1945 roku wyjechał na Śląsk i jako Tobiasz Blatt złożył podanie o przyjęcie do pracy w MUBP w Gliwicach, a w dokumentach związanych z zatrudnieniem zamieścił wzmiankę o wcześniejszej pracy dla NKWD w roku 1944^[4].

W grudniu 1945 roku zdezerterował z pracy z bronią i nielegalnie, z pomocą przemytników, przedostał się przez Szczecin do Berlina^[8][9]. W Berlinie został aresztowany przez Rosjan, a po wyjściu z aresztu przemieszczał się pomiędzy obozami dla uchodźców odwiedzając m.in. Leipeheim i Föhrenwald w którym spotykał Jankiela Pożyckiego, który także przeżył ucieczkę z Sobiboru^[9][10]. W Niemczech odnalazła go poznana jeszcze w Polsce, przyszła żona Teodozja, telegrafistka wojskowa z Lublina, która namówiła go do powrotu do Polski^[8][9]. Przed powrotem, ze względów bezpieczeństwa z uwagi na wcześniejszą dezercję, Tomasz Blatt zarejestrował się w polskiej misji repatriacyjnej jako Bolesław Stankiewicz^[6][5] i pod takim nazwiskiem wrócił w roku 1947 z przyszłą żoną do Opola^[9].

Po powrocie do Polski w styczniu 1947 wziął ślub z Teodozją Kowalik^[8] i rozpoczął pracę w sklepie z artykułami tekstylnymi prowadzonym przez teściową^[9][11]. W Opolu został rozpoznany przez kolegę z Urzędu Bezpieczeństwa, który wiedział o dezercji i w zamian za milczenie zaczął wyłudzać towary ze sklepu Blatta^[9][11]. Po amnestii z roku 1947, która obejmowała także dezerterów z KBW, UB, MO zrezygnował z zatrudnienia w sklepie i został skierowany do pracy w organach bezpieczeństwa przez PPR^[6]. W roku 1948 wrócił do MUBP tym razem w Gdańsku, gdzie w styczniu 1949 ukończył czteromiesięczną Wojewódzką Szkołę Zawodową WUBP^[6].

Ankieta Specjalna Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, Tomasz Blatt, 1948.

W ankiecie specjalnej wypełnionej przed rozpoczęciem zatrudnienia, jako prawdziwe podał nazwisko Hersz Blatt, a nazwisko według dokumentów - Stankiewicz Bolesław^[6]. Opisując stosunek do służby wojskowej wspomniał, że był ochotnikiem (bez stopnia) w Centralnej Szkole Oficerów Polityczno - Wychowawczych w Łodzi^[8]. Zaświadczenie opiniujące przydatność do pracy w Organach Bezpieczeństwa otrzymał od oficera informacji wojskowej Leona Cymiela z którym uciekł z obozu w Sobiborze^[6].

Po wojnie Blatt studiował dziennikarstwo. W 1959 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i zajął się dokumentacją Zagłady Żydów^[12]. Jego wspomnienia ukazały się m.in. na łamach polskich tygodników: „Świat” i „Kulisy”. W 1979 roku zarejestrował rozmowę z jednym z przywódców powstania w Sobiborze, Aleksandrem „Saszą” Peczerskim. W 1983 roku przeprowadził trzygodzinny wywiad z byłym oficerem SS z Sobiboru, Karlem Frenzlem. Zapis tej rozmowy, zatytułowany Morderca i jego świadek, zamieścił 28 marca 1984 roku niemiecki tygodnik „Stern”. Ten sam wywiad opublikował także polski „Przegląd Tygodniowy” (1 maja 1983) oraz izraelski „Ha-Arec” (27 kwietnia 1984).

Dziennik Blatta zawierający opis przebiegu powstania w Sobiborze został wykorzystany w telewizyjnym filmie stacji CBS pt. Ucieczka z Sobiboru. Film otrzymał m.in. dwa Złote Globy i kilka nominacji do Nagrody Emmy. Tomasz Blatt jest bohaterem reportażu Hanny Krall Autoportret z kulą w szczęce.

Mieszkał w Santa Barbara w Kalifornii. W 70. rocznicę powstania w obozie w Sobiborze został przez prezydenta Bronisława Komorowskiego odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[13].