Konspiracja i partyzantka

W latach niemieckiej okupacji uczestniczył u boku ojca w działalności podziemnej, a następnie w partyzantce na Kielecczyźnie w oddziale dowodzonym przez ojca, pod pseudonimem „Orlik”. W warunkach konspiracyjnych, wczesną wiosną roku 1943, zdał „małą maturę”, co pozwoliło mu odbyć kurs podchorążych. Ukończył go 30 września 1943 z wynikiem dobrym i awansował do stopnia plutonowego podchorążego. Jesienią roku 1944 na terenie powiatów opoczyńskiego i koneckiego, walczył w szeregach II batalionu 25. Pułku Piechoty AK, dowodzonego przez jego ojca ps. „Stary”. Za postawę bojową został przedstawiony do awansu na stopień podporucznika i do odznaczenia Krzyżem Walecznych. Oba wnioski zatwierdziła Komenda Obwodu AK Piotrków Trybunalski przed końcem roku 1944. 17 stycznia 1945 oddział został rozbrojony pod Radoszycami przez Armię Czerwoną. W lutym został aresztowany przez UB, osadzony w więzieniu w Końskich, następnie przeniesiony do Łodzi^[2].

Ucieczka z kraju

Zdołał uciec z więzienia w lipcu 1945 i opuścił Polskę w roku 1947. Przedostał się do brytyjskiej strefy okupacyjnej w Niemczech. Trafił do obozu dipisów w Wentorfie pod Hamburgiem. Uzyskał status byłego jeńca wojennego w biurze Stowarzyszenia Byłych Kombatantów w Meppen, gdzie stacjonowała 1. Dywizja Pancerna gen. Stanisława Maczka. Na uniwersytecie w Kilonii rozpoczął studia prawnicze. Po dwóch latach zmuszony był przerwać studia. Latem roku 1949, w sytuacji stopniowego likwidowania obozów i zamykania polskich szkół, nie mogąc uzyskać prawa stałego pobytu, zdecydował się wyjechać do Stanów Zjednoczonych.

Sprawa Tadeusza Wyrwy w USA

W roku 1949 przyjechał do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkał w Chicago, gdzie planując kontynuowanie przerwanych w Kilonii studiów prawniczych, zapisał się na kurs języka angielskiego w Welles High School.

Latem roku 1950 popadł w spór z władzami odmawiając, jako uchodźca polityczny i obywatel polski, wcielenia do armii amerykańskiej. Rząd Stanów Zjednoczonych, w obliczu wybuchu konfliktu koreańskiego, przeprowadzał wtedy przyspieszony pobór do wojska, który objął również przybyłych z Europy dipisów. O postawie Polaka, będącego pierwszym tego rodzaju przypadkiem w Chicago, poinformowano lokalną i centralną prasę.

W artykułach, które nadały sprawie Wyrwy rozgłosu, celowo zniekształcano jego intencje, oskarżając o tchórzostwo i nielojalność wobec Stanów Zjednoczonych. Wyrwa ogłosił oświadczenie w prasie polonijnej broniąc swoich racji. Podkreślił, że Stany Zjednoczone, godząc się w Jałcie na zagładę Polski straciły moralne prawo do występowania wobec Polaków o udział w walce w szeregach armii amerykańskiej. Ten punkt widzenia spotkał się ze zrozumieniem jedynie części środowiska polonijnego. Motywował to tym, iż jako uchodźca polityczny i obywatel RP może walczyć tylko pod polskim sztandarem i dowództwem Rządu RP znajdującego się w Londynie^[3].

Jego uwięzienie spowodowało tzw. sprawę Tadeusza Wyrwy, która jak pisał Stefan Korboński: „była zagadnieniem zaprzątającym najtęższe pióra i umysły emigracyjne”^[4].

W lutym 1952 został ponownie wezwany do stawienia się przed komisją poborową i powtórzył, że nie wstąpi do amerykańskiej armii. 4 marca 1952 został aresztowany przez agentów FBI. Po nocy spędzonej w Cook County Jail został zwolniony za kaucją w wysokości 500 dolarów, wpłaconą przez ojca. Jego proces przed Sądem Okręgowym stanu Illinois, rozpoczęty w maju 1952, kilkakrotnie odraczany, został zakończony 8 sierpnia (pod nieobecność oskarżonego) umorzeniem sprawy^[5]. Konflikt z władzami amerykańskimi, jego tendencyjne nagłośnianie przez prasę amerykańską i część prasy polonijnej, przejawy wrogiego nastawienia społeczności amerykańskiej – wszystko to skłoniło Wyrwę do opuszczenia Stanów Zjednoczonych^[6].

Działalność naukowa i współpraca z Giedroyciem

W roku 1952 udał się do Hiszpanii. W ramach programu pomocowego dla młodzieży pochodzącej z krajów zza żelaznej kurtyny młody Wyrwa otrzymał stypendium z Obra Católica de Assitencia Universitaria. Zamieszkał jako stypendysta w Kolegium św. Jakuba Apostoła i podjął studia w zakresie międzynarodowego prawa publicznego na uniwersytecie w Madrycie. Po ich ukończeniu w przyspieszonym trybie w roku 1956 przygotował i obronił dwa lata później pracę doktorską na temat roli Gdańska w stosunkach międzynarodowych (El Papel Politico de Danzig).

W roku 1960 obronił kolejną rozprawę doktorską z dziedziny nauk politycznych na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Londynie. Dysertacja zatytułowana Gdańsk w dziejach Polski, napisana pod kierunkiem Antoniego Derynga, była zmienioną wersją doktoratu obronionego na Uniwersytecie Madryckim. Pod kierunkiem René Capitanta znawcy prawa państwowego i nauk politycznych, przygotował pracę dotyczącą przemian społeczno-gospodarczych w Polsce współczesnej Les transformations de la structure economique et sociale dans la Pologne contemporaine (de la Pologne nobiliaire à la Pologne „prolétarienne”). W roku 1963 otrzymał na jej podstawie doktorat nauk prawnych w paryskim uniwersytecie.

Od roku 1964 pracował w Centre National de la Recherche Scientifique w Paryżu. W roku 1968 uzyskał na Sorbonie kolejny doktorat w zakresie literatury i nauk humanistycznych za pracę Le modèle polonaise de l’Entreprise socialiste (problèmes de gestion sociale). Rozprawa ukazała się drukiem w zmienionej wersji La Gestion de l’Entreprise socialiste. „L’Experience Polonaise” (Paris 1970).

Wyrwa był uczestnikiem Kongresu Współczesnej Nauki i Kultury Polskiej na Obczyźnie w roku 1970 oraz w Kongresów Kultury Polskiej na Obczyźnie w latach 1985 i 1995. Czynnie uczestniczył również w emigracyjnym życiu naukowym. W roku 1973 podjął współpracę z Instytutem Literackim. Stał się jednym z najbardziej aktywnych autorów wydawanych przez Jerzego Giedroycia „Zeszytów Historycznych” zamieszczając na ich łamach ponad 100 artykułów, recenzji i listów. Kilka tekstów opublikował w „Kulturze”, a od końca lat 80. zamieszczał artykuły w londyńskim „Pamiętniku Literackim”. Tadeusz Wyrwa został pochowany 25 listopada 2010 na podparyskim cmentarzu Montmorency.

Odwiedził Polskę w 1989 r. W 2007 r. przywiózł jako dar dla Muzeum AK w Krakowie, dziennik oddziału majora Henryka Dobrzańskiego-Hubala, który jego ojciec ukrył podczas okupacji^[7].