Tadeusz Matysek
Ilustracja
ppłk Tadeusz Matysek
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

17 września 1891
Stróże Wyżne

Data i miejsce śmierci

27 września 1944
Dössel

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi

Stanowiska

sędzia wojskowy, Szef WSO IV

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Tadeusz Matysek z rodziną
Dyplom wydany przez Kanclerza Orderu Odrodzenia Polski potwierdzający dekret prezydenta Rzeczypospolitej z 10 listopada 1938 roku o zaliczeniu ppłk dra Tadeusza Matyska w poczet Kawalerów Orderu.

Tadeusz Józef Matysek (ur. 17 września 1891 w Stróżach Wyżnych, zm. 27 września 1944 w Dössel) – doktor obojga praw (doctor utriusque iuris), podpułkownik audytor Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Antoniego i Zofii z Drescherów. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wiedeńskiego. Po studiach pełnił służbę w armii austro-węgierskiej. Został ranny w czasie I wojny światowej. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. 1 listopada 1923 roku, jako kapitan rezerwy zatrzymany w służbie czynnej został odkomenderowany na trzy miesiące z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII w Grudziądzu do Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach[1].

W tym okresie Matysek wszedł w osobisty konflikt z Józefem Piłsudskim. Piłsudski próbował wpłynąć na toczące się postępowanie sądowe, w którym oskarżony był jego znajomy. Matysek stanowczo odmówił Piłsudskiemu i wydał wyrok nie po myśli marszałka. W rezultacie zablokował sobie karierę.

Z dniem 15 stycznia 1926 roku został przeniesiony z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII do Prokuratury przy WSO Nr VIII na stanowisko podprokuratora[2][3]. 11 grudnia 1931 roku Prezydent RP mianował go prokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z WSO Nr VIII do Prokuratury przy WSO Nr VIII na stanowisko prokuratora[4]. 12 marca 1933 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów sądowych[5]. 31 sierpnia 1935 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska prokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł go do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa sądu[6]. Na tym stanowisku pełnił służbę do 18 września 1939 roku[7].

Walczył w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli niemieckiej. Jako oficer został początkowo umieszczony w Oflagu IV C w Colditz, a następnie przeniesiony do Oflagu VI B w Dössel.

Zginął 27 września 1944[8] wraz z 89 współtowarzyszami podczas zbombardowania przez lotnictwo brytyjskie baraków oflagu. Choć celem brytyjskiego ataku była stacja kolejowa w Nörde, piloci RAF-u omyłkowo zrzucili jedną bombę na obóz[9]. Pochowany został na miejscowym cmentarzu[10].

Ordery i odznaczenia

Życie prywatne

12 stycznia 1913 roku w kościele św. Mikołaja we Lwowie wziął ślub z Izabelą Burke (1879–1971), córką Michała i Eugenii z Zarzyckich h. Nowina. Izabela od strony ojca pochodziła ze starego irlandzkiego-normandzkiego rodu Burke, który po przegranej wojnie dwóch królów na mocy Traktatu z Limerick w 1691 roku opuścił wyspę.

Irlandczycy przez kolejne stulecia służyli na kontynencie w armiach państw katolickich. Irlandzka historiografia określa ich mianem dzikich gęsi. Burke wyemigrowali do Hiszpanii, a następnie stamtąd jej część do Austrii.

Izabela dorastała w Zbarażu, gdzie znajdowała się przez pewien czas pod opieką wujostwa - braci Niementowskich. Następnie wyjechała do Wiednia; tam poznała przyszłego męża. Mieli troje dzieci: Marię (1919–1998) oraz bliźniaków: Zygmunta (zmarł w wieku dziecięcym) i Stanisława (1921–2002).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 755.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 8 z 6 lutego 1926 roku, s. 3, 7.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 694.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 220, 242.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 46.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 93, 100.
  7. ↑ Szurlej 1939 ↓, s. 3.
  8. ↑ Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką. [dostęp 2011-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-23)].
  9. ↑ Tadeusz Kryska-Karski, Straty Korpusu Oficerskiego 1939–1945
  10. ↑ Strona cmentarza w Dössel. [dostęp 2011-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-13)].
  11. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  12. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.