Surowiczy amyloid A (SAA) – apolipoproteina związana z HDL[1] pełniąca ważne funkcje w homeostazie cholesterolu[2] oraz dodatnie białko ostrej fazy m.in. u ludzi[3]. Syntetyzowana, podobnie jak większość białek ostrej fazy[3] w wątrobie. Ekspresję genu kodującego wykazano również w tkance tłuszczowej[2].

Gen kodujący i właściwości białka

Białka SAA są kodowane przez gen SAA1 położony w chromosomie 11. Dzięki alternatywnemu splicingowi powstaje wiele wersji białka z tego samego genu[2]. Po translacji poddane zostają obróbce i są wydzielane do krwi. Samo białko jest heksamerem[1], ma powinowactwo do heparyny[1].

Funkcja SAA jako białka ostrej fazy

W sytuacji stanu zapalnego uwalniane z zagrożonych tkanek IL-1, IL-6 i TNFα powodują aktywację hepatocytów do syntezy białek ostrej fazy. Uwolniony do krwi surowiczy amyloid A dociera do tkanek objętych stanem zapalnym i działa następująco[3]:

SAA jako alarmina sygnalizująca zagrożenie

Surowiczy amyloid A pełni także funkcję alarminy DAMP[4] (ang. damage associated molecular patterns), która aktywuje receproty TLR2 i TLR4 (ang. Toll-like receptors) należących do kategorii receptorów rozpoznających wzorzec – PRR (ang. pattern recognition receptors). Połączenie alarmin endogennych DAMP lub egzogennych (PAMP – ang. pathogen associated molecular patterns) z PRR aktywuje komórkowy zespół białek imflamasomu[4]. Skutkiem tego jest produkcja przez komórkę wartowniczą (makrofag tkankowy, komórka dendrytyczna, mastocyt) cytokin prozapalnych IL-1β i IL-18, i wywołanie lokalnej odporności. IL-1, IL-6 i TNFα wywołują w wątrobie syntezę białek ostrej fazy, wśród których jest m.in. surowiczy amyloid A.

SAA jako wskaźnik stanu zapalnego

Wzrost stężenia SAA, a także jego pociętego białka AA w osoczu krwi obserwuje się w przebiegu chorób związanych z przewlekłym odczynem zapalnym[2][5]:

Odkładanie złogów SAA w wyniku przewlekłych zapaleń prowadzi do skrobiawicy wtórnej.

Przypisy

  1. 1 2 3 UniProtKB – P0DJI8 (SAA1_HUMAN). [dostęp 2019-11-13].
  2. 1 2 3 4 SAA1 serum amyloid A1 Homo sapiens (human). [dostęp 2019-11-13].
  3. 1 2 3 Bernadeta Nowak: Mediatory układu immunologicznego. W: Krzysztof Bryniarski: Immunologia dla studentów wydziałów medycznych i lekarzy. Wrocław: Edra Urban & Partner, 2017, s. 32. ISBN 978-83-65625-62-5.
  4. 1 2 Janusz Marcinkiewicz: Mechanizmy odporności wrodzonej. W: Krzysztof Bryniarski: Immunologia dla studentów wydziałów medycznych i lekarzy. Wrocław: Edra Urban & Partner, 2017, s. 14. ISBN 978-83-65625-62-5.
  5. ↑ AMYLOID SERUM A1; SAA1. [dostęp 2019-11-13].

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.