Strzępiak żółtoblaszkowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

strzępiakowate

Rodzaj

strzępiak

Gatunek

strzępiak żółtoblaszkowy

Nazwa systematyczna
Inocybe relicina (Fr.) Quél.
Fl. mycol. France (Paris): 104 (1888)

Strzępiak żółtoblaszkowy (Inocybe relicina (Fr.) Quél.) – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus relicinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Lucien Quélet w 1888 r.[1]

Synonimy[2]:

  • Agaricus relicinus Fr. 1821
  • Astrosporina relicina (Fr.) J. Schröt. 1889

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Andrzej Nespiak w monografii polskich strzępiaków nie opisał tego gatunku[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 2–4 (5) cm. Powierzchnia czerwonawo-brązowa z ciemnobrązowymi, wełnisto-filcowatymi łuseczkami na biało-brązowym, ochrowo-brązowym do ochrowo-żółtego tle. Na środku ciemnobrązowa, jaśniejsza ku brzegom. Za młodu pokryty brązowymi resztkami osłony. Kształt początkowo półkulisto-stożkowy, później rozpłaszczony z niewielkim garbkiem[4].

Blaszki

Wąsko przyrośnięte, brzuchate i gęste, u młodych owocników mocno żółte, u starszych oliwkowo-brązowe[4].

Trzon

Cylindryczny, pełny, równomiernie gruby na całej długości, czasami przy podstawie nieco poszerzony. Powierzchnia biaława, brązowiejąca ku podstawie, łuseczkowata[4].

Miąższ

Białawy lub brudnobiały, o zapachu spermy, w smaku łagodny[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki brązowe, o średnicy 6–7 µm, z kilkoma wyraźnymi, trójkątnymi lub czworokątnymi guzkami. Cystydy o długości do 110 µm i ściankach grubości około 1 µm. Brak reakcji z KOH[4].

Występowanie i siedlisko

Znane jest występowanie strzępiaka żółtoblaszkowego w niektórych krajach Europy[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano cztery stanowiska – wszystkie już historyczne (1889, 1900 r.)[6]. Obecne występowanie tego gatunku w Polsce jest nieznane[6].

Grzyb mikoryzowy. Występuje na ziemi w lasach świerkowych, w wilgotnych, podmokłych miejscach, głównie w chłodniejszych regionach, od wczesnego lata do jesieni[4].

Przypisy

  1. 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29] (ang.).
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29].
  3. ↑ Andrzej Nespiak, Grzyby. Tom XIX. Strzępiak (Inocybe), Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Marie Curie Skłodowskiej, 1990, ISBN 83-01-08749-8
  4. 1 2 3 4 5 6 Gelbblättriger Risspilz [online] [dostęp 2020-03-29].
  5. ↑ Discover Life [online] [dostęp 2020-03-29] (ang.).
  6. 1 2 Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.