Artykuł |
49°25′17″N 22°42′6″E |
---|---|
- błąd |
39 m |
WD |
49°27'38.2"N, 22°37'52.0"E |
- błąd |
14 m |
Odległość |
7087 m |
miejscowość | |
Stanica harcerska niedaleko Steinfels | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności |
0 |
SIMC |
nie nadano |
Położenie na mapie gminy Ustrzyki Dolne | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |
Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego | |
49°25′17″N 22°42′06″E/49,421389 22,701667 |
Steinfels, Głazy[1] – nieistniejąca dziś część (kolonia) wsi Stebnik, do 1939 powiat dobromilski, obecnie powiat bieszczadzki, Gmina Ustrzyki Dolne.
Wieś powstała jako kolonia niemiecka. Pierwsi koloniści zaczęli przybywać tu po roku 1784, w ramach tzw. kolonizacji józefińskiej. Kolonia Steinfels leżała 9 km od Ustrzyk Dolnych, 5 km od (Wyżnego), na północ leży Krościenko nad Strwiążem na wschód Nanowa i Stebnik. Środkiem wsi płynie potok Stebnik, prawy dopływ Strwiąża, z lewego brzegu dopływ Jasienika. Zabudowania wiejskie leżały w obrębie wsi Stebnika. Układ zabudowy kolonii w formie łańcuchówki niemieckiej. W roku 1880 było 21 domów oraz 122 mieszkańców. W miejscu kościół pw. św. Marii, parafia ewangelicka w miejscowości Bandrów, rzymskokatolicka w miejscowości Jasień, parafia greckokatolicka w miejscowości Nanowa.
Koloniści niemieccy zostali przesiedleni do Rzeszy w 1940. Zabudowania nie zachowały się, do dziś zachowały się pojedyncze nagrobki ewangelickie na pobliskim cmentarzu. 1944-1951 w ZSRR (rejon chyrowski).
Stebnik jest jednym z najstarszych ośrodków górnictwa naftowego na świecie, kopalnie ropy naftowej istniały tu przed rokiem 1884.
- Układ zabudowy wsi Steinfels (Stebnik) 1852
- Niemiecka wyspa językowa wokół Steinfels, na narodowej mapie grup etnicznych Podkarpacia (Galicja Środkowa, 1876)
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Stebnik (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 313 .
- Steinfels, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 321 .