Stanisław Szewalski
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1902
Nisko

Data i miejsce śmierci

4 października 1984
Le Chesnay

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

6 Dywizjon Artylerii Konnej

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Wolności z brązową palmą (USA) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Stanisław Leon Marek Szewalski (ur. 20 maja 1902 w Nisku, zm. 4 października 1984 w Le Chesnay) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 20 maja 1902 w Nisku[1][2]. Był synem Marka Szewalskiego i bratem Roberta Szewalskiego.

U kresu I wojny światowej podczas wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w obronie Lwowa jako jeden z Orląt Lwowskich[1][2][3][4]. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[2][3]. Był jednym z pierwszych wychowanków Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[3][4][5], zostając absolwentem szkoły w 1921[6]. Został awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921[7][8][9][10]. W latach 20. i 30. był oficerem 6 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie, od 1924 w Stanisławowie[11][12][13][14]. Awansowany na stopień kapitana od 1938 pełnił funkcję kwatermistrza (II zastępca dowódcy)[3].

W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał na kursie oficerów sztabowych w Rembertowie[3]. W okresie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą nadwyżek 6 dak w ramach Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Stanisławów”[15]. Walczył w SGO „Polesie” gen. Kleeberga[1]. Po przedostaniu się na Zachód służył w przy ewakuacji wojsk polskich, był kierownikiem placówki w Oranie[16], uczestniczył w ruchu oporu na terenie Algierii[2]. Był oficerem łącznikowych przy armiach alianckich[4]. Wyróżnił się w przygotowaniu lądowania wojsk alianckich w Afryce[1].

Po wojnie pozostał na emigracji[5]. Zamieszkiwał w Paryżu. Należał do Koła Lwowian[4][5]. Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika artylerii w stanie spoczynku[1][5]. Zmarł 4 października 1984 w Le Chesnay[2][4][17]. Został pochowany na Cmentarzu Les Champeaux w Montmorency[1][17]. Wraz z nim została pochowana Irena Szewalska z domu Firlej (1905–1993)[17].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 51, s. 58, Czerwiec 1986. Koło Lwowian w Londynie.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Jerzy Skowronek, Alicja Bochenek, Marek Cichowski, Krzysztof Filipow Cmentarz polski w Montmorency, wyd. PIW, Warszawa 1986, s. 220-221.
  3. 1 2 3 4 5 O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Order Virtuti Militari otrzymała 3 bateria 6 DAK'u. „Biuletyn”. Nr 43, s. 39-40, Czerwiec 1982. Koło Lwowian w Londynie.
  4. 1 2 3 4 5 6 Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 48, s. 83, Grudzień 1984. Koło Lwowian w Londynie.
  5. 1 2 3 4 O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Goście zamorscy. „Biuletyn”. Nr 34, s. 57, Czerwiec 1978. Koło Lwowian w Londynie.
  6. ↑ Święto Korpusu Kadetów lwowskich. „Biuletyn”. Nr 49, s. 79, Czerwiec 1985. Koło Lwowian w Londynie.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 830.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 755.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 481.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 202.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 806.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 725.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 422.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 719.
  15. ↑ Zbigniew Stankiewicz: Garnizon zamojski 1918–1939. Jednostki i instytucje wojskowe w Zamościu. zamosc.ap.gov.pl. s. 104. [dostęp 2018-11-30].
  16. ↑ Waldemar Grabowski. Polska Misja Morska w rejonie Morza Śródziemnego w czasie II wojny światowej. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Nr 16 (67)/2, s. 98, 2015.
  17. 1 2 3 4 Stanisław Szewalski. tombeauxpolonais.eu. [dostęp 2018-11-30].
  18. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 514.
  19. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 32, nr 7 z 31 grudnia 1979.
  20. ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  22. ↑ Google books: Zbigniew Wilczyński Legia Honorowa. Zarys historii orderu, Warszawa 2002, s. 46

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.