Stacja naziemna to stacja na powierzchni Ziemi, której zadaniem jest utrzymywanie łączności z obiektem kosmicznym w celu odbioru informacji, śledzenia, kierowania zdalnego lub porozumiewania się z załogą (w przypadku lotu załogowego)[1].
Stacja naziemna utrzymuje łączność z obiektem kosmicznym poprzez nadawanie lub odbieranie fal radiowych w zakresie fal decymetrowych, centymetrowych lub milimetrowych. W łączności z obiektami kosmicznymi zazwyczaj stosuje się pasma S, C, X, Ku oraz Ka[2]. Gdy stacja naziemna skutecznie nadaje fale radiowe do obiektu kosmicznego (i vice versa), to nawiązują łącze telekomunikacyjne. Głównym i najbardziej widocznym elementem stacji naziemnej jest antena paraboliczna, lecz równie ważne są urządzenia do generacji lub modulacji sygnału[2].
Stacja naziemne mogą być stacjonarne lub mobilne. Artykuł 1 § III Regulaminu Radiokomunikacyjnego[3] Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego opisuje różne rodzaje stacjonarnych oraz mobilnych stacji naziemnych.
Satelitarne stacje naziemne są wykorzystywane do komunikacji ze sztucznymi satelitami - głównie satelitami telekomunikacyjnymi. Stacje naziemne utrzymują łączność również ze stacjami kosmicznymi oraz z sondami kosmicznymi. Stacje naziemne która przede wszystkim odbierają sygnały ze sztucznych satelitów lub śledzą sztuczne satelity są nazywane stacjami radiolokacyjnymi lub stacjami radiolokacyjnymi śledzącymi[1].
Łączność pomiędzy stacją naziemną a obiektem kosmicznym jest możliwa, gdy obiekt kosmiczny jest w polu widzenia stacji naziemnej.
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 Olgierd Wołczek, 1000 słów o rakiecie i kosmosie, Jerzy Domański (red.), wyd. I, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969.
- 1 2 Peter Fortescue, Graham Swiners, John Stark, Spacecraft Systems Engineering, A John Wiley & Sons, Ltd., Publication, 2011, ISBN 978-0-470-75012-4.
- ↑ Article 1 - Terms and definitions [online], web.archive.org, 30 kwietnia 2009 [dostęp 2022-02-05] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-30].