Sonet szekspirowski – odmiana sonetu angielskiego stosowana między innymi przez Williama Szekspira. Sonet szekspirowski ma siedem rymów, ułożonych według schematu abab cdcd efef gg^[1][2]. Niekiedy stosuje się wobec niego ogólniejszą i mniej precyzyjną nazwę sonet angielski^[3].

The worldly prince doth in his sceptre hold

A kind of heaven in his authorities;

The wealthy miser, in his mass of gold,

Makes to his soul a kind of Paradise;

The epicure that eats and drinks all day,

Accounts no heaven, but in his hellish routs;

And she, whose beauty seems a sunny day,

Makes up her heaven but in her baby's clouts.

But, my sweet God, I seek no prince's power,

No miser's wealth, nor beauty's fading gloss,

Which pamper sin, whose sweets are inward sour,

And sorry gains that breed the spirit's loss:

No, my dear Lord, let my Heaven only be

In my Love's service, but to live to thee.

(Nicholas Breton, Sonnet)

Z uwagi na większą liczbę zakończeń rymowych (siedem zamiast czterech w najbardziej klasycznej odmianie włoskiej abba abba cdc dcd) stawia poecie mniejsze wymagania w zakresie doboru słów^[3].

Przypisy