wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Strefa numeracyjna |
87 |
Kod pocztowy |
11-606[1] |
Tablice rejestracyjne |
NWE |
SIMC |
0755603 |
Położenie na mapie gminy Budry | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego | |
Położenie na mapie powiatu węgorzewskiego | |
54°17′30″N 21°48′44″E/54,291667 21,812222[2] |
Sobiechy (niem. Sobiechen) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie węgorzewskim, w gminie Budry.
Wieś posiada kolonię (Kolonia Sobiechy)[3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
Historia
Zasadźcą wsi był Maciej z Salpi. Przywilejem z 8 października 1562 roku otrzymał on sześć włók sołeckich z zadaniem założenia wsi na 60 włókach. Osadnicy otrzymali 10 lat wolnizny. W roku 1600 oprócz sołtysa było tu 25 chłopów czynszowych, sześciu zagrodników i dwóch rzemieślników.
Podczas akcji germanizacyjnej nazw miejscowych i fizjograficznych historyczna nazwa niemiecka Sobiechen została w lipcu 1938 r. zastąpiona przez administrację nazistowską formą Salpen.
Szkoła w Sobiechach została założona w roku 1741. W roku 1853 było w niej 112 uczniów, a w 1935 r. 90 uczniów. Po II wojnie światowej szkołę w Sobiechach uruchomiono w roku 1946. W roku szkolnym 1966/67 była tu szkoła ośmioklasowa. Szkoła Podstawowa w Sobiechach im. Bohaterów Listopada 1918 R. jest jedną z dwóch szkół podstawowych na terenie gminy Budry, druga w Budrach.
Przypisy
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1183 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 125903
- ↑ PRNG – nazwy miejscowości
Bibliografia
- Andrzej Wakar i Bohdan Wilamowski, Węgorzewo. Z dziejów miasta i powiatu, Pojezierze, Olsztyn, 1968. (str. 149 – opis wsi)
- Sobiechy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 942 .