Smolińcy – plemię połabskie zamieszkujące tereny w rejonie dzisiejszego Parchim i Friedrichsruhe. Należeli do Związku obodryckiego.

Wzmiankowani w Annales Regni Francorum po raz pierwszy w 808 jako Smeldingos i w 809 jako Smeldingorumi przy okazji opisu próby podporządkowania ich przez księcia Obodrytów Drożka. W 809 wzmiankowani w Chronicon Moissiacense jako Semeldinc. Od północy graniczyli z nimi Bytyńcy. Centrum polityczne Smolińców znajdowało się w grodzie określonym w Chronicon Anianense w 809 roku jaka Connoburg. Ich grody znajdowały się m.in. w dzisiejszym Menkendorf^[1] i Friedrichsruhe^[2].

W 808 roku Duńczycy pod przywództwem Godfreda i Wieleci najechali na ziemie Obodrytów. Na skutek najazdu plemiona Smolińców oraz Glinianie (Linian) odłączyły się od Związku Obodrzyckiego, a władca Obodrzyców Drożko uciekł. Drożko po powrocie na tereny obodrzyckie w 809 przystąpił przy pomocy posiłków saskich do ponownego przywrócenia zwierzchności obodrzyckiej nad plemieniem Smolińców. Zapewniwszy sobie neutralność ze strony Godfreda, zawarłszy z nim pokój i dawszy mu jako zakładnika własnego syna^[3]), przystąpił do uwieńczonego sukcesem oblężenia głównego grodu Smolińców, Connoburga. Doszło również do wyprawy odwetowej na Wieletów. W wyniku tych działań zarówno Smolińcy, jak i Glinianie ponownie dostali się pod zwierzchnictwo Związku obodryckiego.

Przypuszczalnie Smolińcy utracili swoją odrębność na rzecz Obodrytów. Nie zostali wymordowani, a izolacja osad spowodowała, że zachowali swoją odrębność i tożsamość do XVIII wieku.

Bibliografia

• Fred Ruchhöft: Vom slawischen Stammesgebiet zur deutschen Vogtei. Die Entwicklung der Territorien in Ostholstein, Lauenburg, Mecklenburg und Vorpommern im Mittelalter. (= Archäologie und Geschichte im Ostseeraum. Bd. 4). Leidorf, Rahden (Westfalen) 2008, ISBN 978-3-89646-464-4.

Przypisy