Domniemany zasięg terytorium zamieszkanego przez Glomitów

Glomici (lub Dalemińcy, łac. provinciam quam nos Daleminci vocamus, Slavi autem Glomaci vocant[1])[2] – średniowieczne plemię zachodniosłowiańskie osiadłe między środkową Łabą a Muldą, należące do Serbów łużyckich (Chutici, Neletici, Nizici, Sermunti i Surbi albo Sorabi). Na południu ziemie ich sięgały Gór Kruszcowych. Według Thietmara nazwa plemienia wywodziła się od świętego źródła Głomacz[3].

Zaliczane do plemion serbskich obok: Niżan, Żytyców, Niziców, Nieletyców, Susłów, Serbiszczów. Na wschód od nich mieszkały inne plemiona słowiańskie z szerszej grupy serbołużyckiej: Milczanie, Łużyczanie, Bieżuńczanie, Zara i Słupianie.

Wspomniani po raz pierwszy w 805, gdy Frankowie najechali ich ziemie[4], ich książę imieniem Siemił (Semela) został pobity i musiał oddać dwóch synów w charakterze zakładników: Et ibi pugnaverunt contra regem eorum nomine Semela, et vicerunt eum, et ille dedit duos filios eius pro fidelitate (Chronicon Moissiacense)[5]. Ponieważ ich ziemie znajdowały się w bezpośrednim sąsiedztwie państwa wschodniofrankońskiego, a później cesarstwa, były narażone w pierwszej kolejności na ataki ze strony niemieckiej. Systematyczny podbój ziem Dalemińców rozpoczęli już na początku X wieku Sasi[4]. Zakończony został w latach 928–929 przez króla Niemiec Henryka Ptasznika, który zdobył w 929 ich centralny gród – Ganę[6]. Według zapisków kroniki saskiej Widikunda z Korbei, dwudziestodniowe oblężenie i zdobycie Gany zakończyło się rzezią jej obrońców, natomiast dzieci wzięto w niewolę[7].

Na terenach Glomitów Henryk I zbudował Miśnię nad Łabą, a w 937 Otton I Wielki stworzył Marchię Wschodnią.

W roku 1003, po niedotrzymaniu ultimatum, ich ziemie zostały złupione przez armię Bolesława Chrobrego, a ponad 3000 ludzi zostało uprowadzonych captivorum do Polski[8].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Thietmar I. 3
  2. ↑ błędne Głomacze, [w:] Poradnik językowy. Towarzystwo Kultury Języka. Komisja Językowa. 1982. s. 682] odtworzenia : Gołomacze, Dalemińce, Dalemińcy, Dolomici
  3. ↑ Aleksander Gieysztor: Mitologia Słowian. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2006, s. 216. ISBN 83-235-0234-X.
  4. 1 2 Jerzy Rajman: Encyklopedia Średniowiecza. Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2006, s. 328, hasło: Głomacze, Dalemińcy. ISBN 83-7435-263-9.
  5. ↑ Henryk Łowmiański, Początki Polski, t. V, Warszawa 1973, s. 238.
  6. ↑ Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Cesarstwo Niemieckie - Arabowie na półwyspie pirenejskim. T. 17. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 12. ISBN 978-83-7425-697-1.
  7. ↑ Widukind z Korbei, Res gestae saxonicae: Cumque illa urbe potitus omnem regionem signa vertit contra Dalamantiam, adversus quam iam olim reliquit ei pater militiam; et obsidens urbem quae dicitur Gana, vicesima tandem die cepit eam. Preda urbis militibus tradita, puberes omnes interfecti, pueri ac puellae captivitati servatae.
  8. ↑ Henryk Łowmiański. Początki Polski. 1964; Kwartalnik historii kultury materialnej: t. 17, cz. 1-4. 1970]
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.