सिन्धी / سنڌي

Obszar	Pakistan, Indie, Hongkong, Oman, Singapur
Liczba mówiących	ok. 30 mln[1]
Pismo/alfabet	arabskie, dewanagari
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki indoirańskie Języki indoaryjskie Język sindhi
Status oficjalny
język urzędowy	Indie (Gujarat i Radżastan)
Organ regulujący	?↗
Ethnologue	2 prowincjonalny↗
Kody języka
ISO 639-1	sd
ISO 639-2	snd
ISO 639-3	snd
IETF	sd
Glottolog	sind1272
Ethnologue	snd
GOST 7.75–97	снд 600
WALS	sdh
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Wikipedia w języku sindhi Słownik języka sindhi w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język sindhi – język z grupy indyjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się około 30 mln ludzi, głównie w pakistańskiej prowincji Sindh.

W XIV–XVIII w. był rozwiniętym językiem literackim, stosowanym zwłaszcza w poezji sufickiej. Sindhi wykazuje wpływ substratu drawidyjskiego, jego cechą szczególną jest bogaty system fonologiczny (46 fonemów spółgłoskowych), obecność spółgłosek iniektywnych oraz 16 samogłosek. Zarówno w Pakistanie, jak i w Indiach ma status języka urzędowego na poziomie regionalnym.

Przypisy