Shar pei
Ilustracja
Inne nazwy

ang. chinese shar-pei, chinese fighting dog

Kraj patronacki

Chiny

Wymiary
Wysokość

46–51 cm[1]

Masa

18–26 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa II, sekcja 2,
wzorzec nr 309[2]

AKC

Non sporting

ANKC

Grupa 7 – Non-Sporting

CKC

Grupa 6 – Non-Sporting

KC(UK)

Utility

NZKC

Non-Sporting

UKC

Grupa 5 – Northern Breed

Wzorce rasy

Shar pei – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa, wyhodowana w XVI wieku w Chinach do polowania, zaganiania oraz do walk psów. Typ dogowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[3].

Rys historyczny

Pies ten pochodzi z południowych Chin, z terenów prowincji Guangdong[4][5]. Został rozpropagowany i hodowany w celach wystawowych przez hodowców w USA. Nazwa psa, pochodząca z chińskiego shā pí (沙皮), oznacza dosłownie "piaszczysta skóra"[6].

Ta pradawna rasa hodowana była w Chinach do polowań na dziki, a także jako psy pasterskie, zaś w południowej części kraju jego głównym przeznaczeniem było stróżowanie świątyń; używano ich także do walk psów.

Od pierwszych lat istnienia Chińskiej Republiki Ludowej i budowy komunizmu w tym państwie, shar pei traktowany był jako dobro luksusowe, przez co zbyteczne. Nałożono wysokie podatki, którymi obciążone było posiadanie psów tej rasy. W końcu posiadanie psa zostało ogłoszone przez Mao jako przejaw burżuazyjnej dekadencji, a hodowla psów została praktycznie zabroniona. Wtedy to właśnie nastąpiło załamanie populacji shar peia. Liczba zwierząt drastycznie zmalała. Wtedy to, bojąc się o wymarcie rasy Matgo Law będący jednym z hodowców i miłośników psów tej rasy napisał do jednego z amerykańskich czasopism poświęconych kynologii. Apelował on o uratowanie shar pei, zamieszczając bogato ilustrowany artykuł poświęcony tym właśnie psom.

Amerykanie zareagowali na apel bardzo żywiołowo. Psy z Hongkongu zaczęły przybywać do Ameryki. Stały się one synonimem bogactwa i pozycji społecznej. Osiągały one horrendalne ceny, przez co stały się cennym łupem dla złodziei. Popularność shar pei wzrastała bardzo szybko. Wkrótce w Europie powstały hodowle psów tej rasy. Pierwszy Shar pei przybył do Wielkiej Brytanii w 1981 roku[7]. Również w 1981 roku uznano jej wzorzec tymczasowy, który następnie został zastąpiony wzorcem ostatecznym.

Klasyfikacja FCI

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 – Molosy typu mastifa[8].

Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów użytkowych[9].

Zachowanie i charakter

Towarzyski, czujny, skłonny do obrony, ale nie agresywny. Przywiązuje się do jednego właściciela. Dobrze znosi warunki miejskie.

Wygląd

U młodych osobników naturalne jest znaczne pomarszczenie skóry na całym ciele. Skóra u dorosłych jest luźna, pomarszczona tylko w okolicy głowy i ogona.

Budowa

Kufa u shar pei
  • Kufa jest charakterystyczna dla tej rasy. Szeroka od nasady do wierzchołka nosa, nigdy zbieżna. Wargi i kufa dobrze wypełnione. Wybrzuszenie u nasady nosa dopuszczalne.

Szczęki mocne, dokładny zgryz nożycowy, tzn. górne siekacze szczelnie przykrywają dolne i są pionowo ustawione w szczękach. Wypełnienie dolnej wargi nie powinno być na tyle duże, aby wpływało na zgryz.

  • Oczy są ciemne, w kształcie migdałów. Jaśniejsze oczy dopuszczalne przy jasnym umaszczeniu. Skóra, fałdy i włosy otaczające oczy nie mogą zaburzać funkcjonowania oczu i powiek. Jakikolwiek ślad podrażnienia gałki ocznej, spojówki albo powiek w wysokim stopniu niepożądany. Oczy wolne od entropium.
  • Uszy są bardzo małe, dość grube, w kształcie trójkątów równobocznych, lekko zaokrąglone na końcach, wysoko osadzone, końcówki skierowane w stronę oczu, osadzone dokładnie nad nimi, szeroko, przylegające do czaszki. Stojące uszy w wysokim stopniu niepożądane.

Szata i umaszczenie

Według wzorca FCI umaszczenie jest dopuszczalne we wszystkich jednolitych kolorach, z wyjątkiem białego. Szata jest często cieniowana z nieco jaśniejszym włosem na udach i ogonie.

Szata jest sztywna, odstająca od skóry i przylegająca na kończynach.

Występują dwa typy szaty:

  • tzw. horse coat o długości do 1,25 cm
  • brush coat o długości od 1,25 cm do 2,5 cm.

Występują też psy z tzw. bear coat o długości szaty powyżej 2,5 cm, ten typ szaty jest niezgodny ze wzorcem rasy.

Zdrowie i pielęgnacja

Rasa wymaga cierpliwej i uważnej pielęgnacji, szczególnie szczenięta, które ze względu na pofałdowaną skórę narażone są na różne infekcje. Do najczęstszych można zaliczyć atopowe zapalenie skóry, które często wymaga przeprowadzenia testów śródskórnych w klinice weterynaryjnej, celem potwierdzenia diagnozy. Równie często występuje u tej rasy entropium – nieprawidłowe podwinięcie powieki, która wraz z rzęsami jest zwrócona do wewnątrz, ku powierzchni oka, co w przypadku braku szybkiej pomocy lekarskiej może doprowadzić do ślepoty.

Przypisy

  1. 1 2 Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 82.
  2. ↑ Wzorzec rasy nr 309 (FCI Standard N° 309) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  3. ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 125.
  4. ↑ The Complete Dog Book. New York: Howell Book House, 1997, s. 476. ISBN 978-0-87605-047-7.
  5. ↑ Bruce Fogle: Dogalog. New York: DK Pub., 2007, s. 377. ISBN 978-0-7894-8394-2.
  6. ↑ Barbara Ann Kipfer: Phraseology: Thousands of Bizarre Origins, Unexpected Connections, and Fascinating Facts about English's Best Expressions. Naperville, Illinois: Sourcebooks, Inc., 2008, s. 246. ISBN 978-1-4022-1287-1.
  7. ↑ David Taylor: Księga psów. s. 122-123.
  8. ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  9. ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 198.

Bibliografia

  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 135. ISBN 83-7073-122-8.
  • Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.