Mastif angielski
Ilustracja
Inne nazwy

ang. english mastiff, mastiff,
mastyf, dog angielski[1]

Kraj pochodzenia

Wielka Brytania

Wymiary
Wysokość

ok. 70 – ok. 90 cm

Masa

85–120 kg (psy),
ok. 75–95 kg (suki)

Klasyfikacja
FCI

grupa II, sekcja 2,
numer wzorca 264[2]

AKC

Working

ANKC

Grupa 6 – Utility

CKC

Grupa 3 – Working

KC(UK)

Working

NZKC

Utility

UKC

Grupa 1 – Guardian Dogs

Wzorce rasy

Mastif angielski – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa, wyhodowana w Anglii. Jest jednym z największych psów świata. Psy tej rasy były pierwotnie przeznaczone do stróżowania, z czasem przejęły również funkcję psa-towarzysza. Typ dogowaty[1].

Rys historyczny

Dawni przodkowie dzisiejszego mastifa angielskiego pochodzą z Azji Środkowej. Podobizny tych zwierząt występują na rzeźbach babilońskich. Pierwotne mastify ze względu na swoją siłę i masę ciała były przystosowywane do walk. W Anglii pojawiły się ponad 2000 lat temu[3]. Po podboju Brytanii przez Rzymian stały się popularnymi psami bojowymi. Były przywożone do Rzymu głównie jako atrakcja dla ludzi podczas walk w amfiteatrach, gdzie walczyły m.in. z lwami, tygrysami i bykami.

W średniowiecznej Anglii mastify wykorzystywane były jako psy wojenne, a także w walkach psów i do szczucia na przywiązanego niedźwiedzia[4], a w XVII-wiecznej – jako psy pilnujące terenów łowieckich bogatej szlachty przed kłusownikami. Później jego popularność zmalała.

Nazwa rasy pochodzi prawdopodobnie od staroangielskiego słowa masty oznaczającego siłę[3]. Z Anglii mastify rozpowszechniły się na inne kraje. Hodowlę w czystości rasy rozpoczęto w 1883 roku[5].

Na początku XX wieku mastify występowały nielicznie. Kilku hodowców postanowiło jednak reaktywować rasę. Tuż przed wybuchem II wojny światowej liczba reprezentantów tej rasy zwiększyła się, a po wojnie nastąpił ponowny regres w ich hodowli. W tym czasie podjęto próby mieszania ocalonych mastifów angielskich z osobnikami z USA.

Klasyfikacja FCI

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 – Molosy typu mastifa[6]. Nie podlega próbom pracy[2].

Budowa

Mocna i masywna, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Mastif angielski jest jedną z największych ras psów na świecie. Aicama Zorba of La Susa z Londynu jest uważany za największego psa świata. W 1989 osiągnął 155 kg masy ciała[7].

Sierść krótka, przylegająca, z krótkim i gęstym podszerstkiem. Głowa szeroka, w ogólnym zarysie kanciasta, z krótką kufą i wiszącymi uszami. Kończyny silne i szeroko rozstawione. Ogon długi, niezbyt wysoko osadzony, zwisający.

Szata i umaszczenie

Maska i oczy ciemne, umaszczenie od morelowego po srebrne, także ciemno pręgowane.

Zachowanie i charakter

Zazwyczaj łagodny, lojalny, tolerancyjny dla dzieci. Pomimo swej mocnej i muskularnej budowy jest cierpliwym i oddanym psem rodzinnym, jednak w stosunku do nieznajomych może okazać cechy psa obronnego – może wykazywać skłonność do agresji[3]. Jest skłonny do podporządkowania się, lecz z racji swojej siły potrzebuje właściciela, który będzie potrafił nad nią zapanować w razie potrzeby. W obronie właścicieli bywa groźny, a zdenerwowanego mastifa trudno poskromić[3].

Trzeba mu zapewnić dużo miejsca, dużo codziennego ruchu oraz odpowiednie wyżywienie. Łatwo aklimatyzuje się do nowych warunków[3]. Jest wrażliwy na niespodziewane dźwięki.

Popularność

Przedstawiciele tej rasy są rzadko spotykani, zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w innych krajach[3].

Przypisy

  1. 1 2 Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 90.
  2. 1 2 Wzorzec rasy nr 264 (FCI Standard N° 264) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  3. 1 2 3 4 5 6 Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 251. ISBN 83-7079-672-9.
  4. ↑ David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995, s. 77. ISBN 83-7129-102-7.
  5. ↑ D. Najmanova, Z. Humpal: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987, s. 93–94.
  6. ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
  7. ↑ Guinness World Records 2000 – Millennium edition, S. 106, Guinness World Records Ltd., 2000, ISBN 0-85112-098-9

Bibliografia

  • D. Najmanova, Z. Humpal: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987.
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.