Rudolf Ostrihansky

kpt. Rudolf Ostrihansky
pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1895 Kopki
Data i miejsce śmierci	5 października 1963 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	11 pułk artylerii polowej 8 pułk artylerii polowej 28 pułk artylerii polowej Oficerska Szkoła Artylerii Centrum Wyszkolenia Artylerii 8 pułk artylerii ciężkiej 4 pułk artylerii ciężkiej 28 pułk artylerii lekkiej Związek Walki Zbrojnej Armia Krajowa
Stanowiska	wykładowca w Centrum Wyszkolenia Artylerii dowódca dywizjonu artylerii zastępca dowódcy pułku dowódca pułku artylerii komendant okręgu ZWZ komendant okręgu AK
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Oficerowie 8 pułku artylerii polowej - pierwszy z lewej siedzi kpt. Rudolf Ostrihansky, a drugi z prawej płk Juliusz Rómmel.

Rudolf Ostrihansky (ur. 25 lipca 1895^{[uwaga 1]} w Kopkach, zm. 5 października 1963 we Wrocławiu) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Ludwika, absolwenta Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu, i Aranki z domu Denéf. Uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu, Gorlicach i Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie. W 1914 roku w Wiedniu złożył maturę.

Od listopada 1914 r. służył w cesarskiej i królewskiej Armii, jako jednoroczny ochotnik (ze stopniem fähnricha). W 1915 roku ukończył szkołę podchorążych artylerii w Sopron. Następnie walczył na Bałkanach i we Włoszech, wziął udział w bitwach nad Isonzo. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Armat Polowych Nr 28 (w 1916 przemianowany na Pułk Haubic Polowych Nr 2, a w 1918 na Pułk Artylerii Polowej Nr 102). Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej^[1][2]. Zakończył służbę w stopniu Oberleutnantporucznika.

Od 16 listopada 1918 roku pełnił służbę w Wojsku Polskim. Uczestnik walk w obronie Lwowa i wojny z bolszewikami. Do końca tej wojny zajmował stanowisko dowódcy baterii w 11 pułku artylerii polowej, a w roku 1921 został pełniącym obowiązki dowódcy dywizjonu^[3]. W I kwartale 1921 roku por. art. Rudolf Ostrihansky został przeniesiony z 11 pap-u do 8 pułku artylerii polowej^[4]. W dniu 12 lutego 1921 roku mianowano go na stopień kapitana. Na dzień 1 czerwca 1921 r. pełnił służbę w 8 pułku artylerii polowej^[5]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w randze kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 229 lokatą w korpusie oficerów artylerii (służył wówczas w 28 pułku artylerii polowej)^[6]. W roku 1922 ponownie dowodził baterią i szkolił się na kursie w Grudziądzu. Na kursach doszkalających przebywał również w roku 1923 i 1924 (kurs dowódców dywizjonów i baterii)^[3]. W roku 1923 zajmował 217 lokatę wśród kapitanów artylerii w swoim starszeństwie^[7] i nadal pełnił służbę w 28 pap^[8]. W roku 1924 jako nadetatowy oficer 28 pułku artylerii polowej pełnił służbę w Oficerskiej Szkole Artylerii^[9], zajmując w tym czasie 71 lokatę w swoim starszeństwie^[10]. W listopadzie 1925 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Oficerskiej Szkole Artylerii^[11]. W latach 1925 – 1926 nadal zajmował stanowisko wykładowcy w Oficerskiej Szkole Artylerii. Według sporządzonej wówczas opinii Rudolf Ostrihansky był bardzo dobrym oficerem i wykładowcą, nie nadającym się jeszcze na dowódcę dywizjonu^[3]. W latach 1926–1929 był kwatermistrzem Oficerskiej Szkoły Artylerii (od 9 sierpnia 1928 Szkoły Podchorążych Artylerii)^[12][13]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[14]. Z dniem 1 września 1929 został przeniesiony do 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu^[15]. W 1931 został przesunięty ze stanowiska dowódcy II dywizjonu na stanowisko dowódcy I dywizjonu^[16]. W lutym 1932 został przeniesiony do 4 pułku artylerii ciężkiej w Łodzi na stanowisko dowódcy II dywizjonu, detaszowanego w Tomaszowie Mazowieckim^[17][18][19]. 18 sierpnia 1937 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 4 pac^[20]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[21].

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził 28 pułkiem artylerii lekkiej (stacjonującym w Zajezierzu k. Dęblina), a następnie artylerią dywizyjną 28 Dywizji Piechoty. Po kapitulacji Modlina przeszedł do konspiracji. Od marca 1940 roku był komendantem Okręgu Związku Walki Zbrojnej Poznań, a po dekonspiracji (od września 1941 roku) – komendantem Okręgu ZWZ-AK Pomorze. Aresztowany został 13 maja 1943 r. Od lata 1944 roku przebywał w obozie koncentracyjnym Stutthof. Zbiegł z obozu w czasie jego ewakuacji. Po wojnie prowadził gospodarstwo rolne pod Radomiem.

Zmarł na zawał serca we Wrocławiu, pochowany został w Radomiu.

Rudolf Ostrihansky 30 grudnia 1922 zawarł związek małżeński z Marią Walerią Gierycz (1898–1963), z którą miał czworo dzieci: Arankę Kiszynę (1924–2008), adwokata, Teresę Osiecką (1926–2014), polonistkę i bibliotekarkę, Andrzeja (1929–1993), inżyniera metalurga i Rudolfa (1929–2020), inżyniera górnika.

Awanse

• porucznik (1.11.1918)
• kapitan (1.6.1919)^[6]
• major (1.1.1927)^[14]
• podpułkownik (19.3.1938)^[21]
• pułkownik (1943)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 159
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari^[22]
• Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[23]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[24] 
• Medal Wojska (czterokrotnie)^[24] 
• Krzyż Armii Krajowej^[24] 
• Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)^[25]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
• Polski Słownik Biograficzny tom XXIV/3, zeszyt 102, Wrocław 1979.
• Narcyz Klatka "Wieluński Wrzesień 1939", Wydawnictwo Komandor, Wieluń-Gdynia 2006, ISBN 83-912842-0-4.
• Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2018-01-10].
• Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2018-01-10].
• Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2018-01-10].
• Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2018-01-10].
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920 – 1937. [dostęp 2020-05-05].
• Zbiory Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Zestawienie przebiegu służby i kwalifikacji oficerów; sygnatura 701/1/121 str. 412-2. [dostęp 2018-10-05].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935 – 1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2018-01-10].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2018-01-10].
• Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929-1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.
• Szkoła Podchorążych Artylerii. Ku uczczeniu dziesięciolecia 1923-1933. Michał Wieliczko-Wielicki (red.) Kazimierz Włodarkiewicz (ilustr.) Jan Zygmunt Kazikowski (ilustr.). Toruń: Szkoła Podchorążych Artylerii, 1933.
• portal Bohaterowie1939.pl karta weterana – ppłk Rudolf Ostrihansky. [dostęp 2018-01-11].