.jpg.webp) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 1927 |
| Zawód, zajęcie |
wojskowy, architekt |
| Odznaczenia | |
 _as_used_for_Signum_Laudis.gif){kind=small}   | |
Rudolf Indruch (ur. 7 lutego 1892 we Lwowie, zm. 27 stycznia 1927 tamże) – architekt, kapitan saperów Wojska Polskiego.
Życiorys
Był synem Czeszki i Słowaka Jana Indrucha[1]. W 1910 ukończył VII klasę i zdał egzamin dojrzałości w C. K. I Wyższej Szkole Realnej we Lwowie[2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 95[3]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[4]. Brał udział w obronie Lwowa w trakcie trwającej wojny polsko-ukraińskiej[5]. W 1920 bronił miasta przed bolszewikami. Ciężko ranny w wyniki postrzału w płuco, do końca życia chorował na gruźlicę.
1 czerwca 1921, w stopniu kapitana, pełnił służbę w Dziale Budowlano-Kwaterunkowym Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów, a jego oddziałem macierzystym był 6 pułk saperów w Przemyślu[6]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 129. lokatą w korpusie oficerów rezerwy inżynierii i saperów[7]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 7 pułku saperów wielkopolskich w Poznaniu[8].
Został inżynierem architektem[5]. Był autorem projektu Cmentarza Obrońców Lwowa, wybranego drogą konkursu w 1921. Pomimo formalnego braku wykształcenia (nie miał obronionej pracy magisterskiej), lecz dzięki włożonej ciężkiej pracy i zapałowi wygrał konkurs na projekt cmentarza Orląt oraz Pomnik Obrońców Lwowa na Persenkówce[9]. Projekt cmentarza wykonał, nie pobierając żadnej opłaty.
Zdaniem współczesnych z jego dziełem „mogą być porównywane tylko drewniane cmentarze w Beskidzie Niskim” zaprojektowane przez słowackiego architekta Dušana Jurkoviča[10].
Ordery i odznaczenia
- Medal Niepodległości – pośmiertnie 22 kwietnia 1938 za pracę w dziele odzyskania niepodległości[11]
- Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy,
- Krzyż Wojskowy Karola[3].
Przypisy
- ↑ Stanisław Nicieja. Cmentarz Obrońców Lwowa. 1990. s. 466
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1909/10. Lwów: 1910, s. 70, 71.
- 1 2 Ranglisten 1918 ↓, s. 783.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 283.
- 1 2 Semper fidelis ↓, s. Tab. 212.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 343, 659.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 916.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 887.
- ↑ Semper fidelis ↓, s. Tab. 212, 235.
- ↑ Przemysław Włodek, Adam Kulewski. Lwów. 2006. s. 240
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 93, poz. 143.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Semper fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990, s. 1-258.