Prymasowski Instytut Kultury Chrześcijańskiej
Ilustracja
Siedziba Instytutu
Data założenia

8 września 1982

Typ

teologiczna

Patron

kard. Stefan Wyszyński

Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Adres

ul. Grodzka 18
85-109 Bydgoszcz

Liczba studentów

300

Położenie na mapie Bydgoszczy
Mapa konturowa Bydgoszczy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Prymasowski Instytut Kultury Chrześcijańskiej”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Prymasowski Instytut Kultury Chrześcijańskiej”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Prymasowski Instytut Kultury Chrześcijańskiej”
Ziemia53°07′20″N 18°00′10″E/53,122222 18,002778
Budynek przy ul. Farnej 10, w którym mieści się biblioteka Instytutu

Prymasowski Instytut Kultury Chrześcijańskiej im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego – instytucja naukowo-dydaktyczna w Bydgoszczy, od 1998 roku będąca sekcją zamiejscową Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Instytut kształci na kierunku teologii o specjalności katechetyczno-pastoralnej w systemie zaocznym. Placówka znajduje się w Bydgoszczy przy ulicy Grodzkiej 18.

Historia

Okres rozwoju (1982-1989)

Instytut został erygowany na wniosek nowo mianowanego wikariusza biskupiego dla miasta Bydgoszczy Jana Nowaka[1]. Dnia 8 września 1982 roku Prymas Polski, kard. Józef Glemp ustanowił PIKCh w Archidiecezji Gnieźnieńskiej, z siedzibą w Gnieźnie i Bydgoszczy. W dekrecie erekcyjnym dyrektorem placówki został mianowany ks. prof. dr hab. Kazimierz Śmigiel, a dyrektorem w Bydgoszczy de facto został ks. dr Bronisław Kaczmarek. Na potrzeby Instytutu udostępnione zostały pomieszczenia parafii farnej, usytuowane przy ul. Grodzkiej 1 (dawny Dom Katolicki) oraz budynku dawnej szkoły parafialnej przy farze bydgoskiej[2]. Początkowo Instytut posiadał formę miejskiego duszpasterstwa ponadparafialnego jako trzyletnie studium wiedzy i kultury religijnej[3].

W 1984 dzięki staraniom biskupa przekształcił się w pięcioletnie studia filozoficzno-teologiczne, kończone egzaminem ex universa theologia i napisaniem pracy magisterskiej, a w roku akademickim 1988/1989 uzyskał status szkoły wyższej na prawach państwowych. Studenci oraz kadra naukowa Instytutu uczestniczyli od 1985 w organizacji i przebiegu Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, a od 1987 roku także w Bydgoskich Dniach Społecznych[2].

Afiliacja do Papieskiego Wydziału Teologicznego w Poznaniu (1990-1998)

4 marca 1990 roku Kongregacja do Spraw Nauczania Katolickiego wydała dekret o afiliacji PIKCh do Papieskiego Wydziału Teologicznego w Poznaniu na okres pięciu lat (w 1995 r. wydłużonym na następne 6 lat). Dzięki temu uregulowana została sytuacja prawna Instytutu na płaszczyźnie Kościoła katolickiego. Całość studiów w Instytucie podzielona została na dwa cykle: filozoficzny (dwa lata) i teologiczny (trzy lata). W roku akademickim 1995/96 okres studiów przedłużono z pięciu do sześciu lat. W tym roku studiowało w Instytucie ogółem 316 studentów, a kadrę dydaktyczną stanowiło 26 wykładowców, w tym 12 profesorów Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie[3]. Wykłady z teologii prowadzone były nadal w budynku przy ul. Grodzkiej 1, natomiast od kwietnia 1993 wykłady z filozofii odbywały się w adaptowanych pomieszczeniach przy ul. Farnej 2[2].

Sekcja Wydziału Teologicznego UAM (od 1998)

26 czerwca 1998 roku Kongregacja Wychowania Katolickiego wyraziła zgodę na ustanowienie Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, do którego włączono dotychczasowy Papieski Wydział Teologiczny. Aby umożliwić odbywanie magisterskich studiów teologii studentom uczelni kościelnych, dawniej afiliowanych do PWT, rektor UAM powołał sekcje zamiejscowe Wydziału Teologicznego UAM, m.in. w Bydgoszczy i Gnieźnie. Nastąpiły też pewne zmiany w programie studiów. Określono czas trwania studiów magisterskich na sześć lat. Mimo piątkowo-sobotniego systemu zajęć, studia zostały uznane jako dzienne. Od 2002 zostały przekształcone w pięcioletnie studia zaoczne w specjalności katechetyczno-pastoralnej. Zajęcia dydaktyczne przeniesiono do pomieszczeń I Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego przy ul. Leszczyńskiego[2].

Po powołaniu 25 marca 2004 diecezji bydgoskiej, jedną z pierwszych inicjatyw biskupa bydgoskiego Jana Tyrawy było powołanie z dniem 1 sierpnia 2004 roku Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Bydgoskiej im. Błogosławionego Biskupa Michała Kozala, które również zostało włączone w wymiarze edukacyjnym w struktury Wydziału Teologicznego UAM[2]. Po pozyskaniu w 2007 na siedzibę Seminarium Duchownego zabytkowego budynku przy ul. Grodzkiej 18, ulokowano w nim także Instytut Teologiczny. W szachulcowym budynku dawnej szkoły parafialnej pozostała natomiast uczelniana biblioteka.

Dyrektorzy

  • 1982–1984 ks. dr Bronisław Kaczmarek[2]
  • 1984–1987 ks. dr Lech Bilicki
  • 1987–1988 ks. dr Marek Pyc
  • 1988–2003 ks. dr Wojciech Szukalski
  • 2003–2004 ks. prof. Marek Pyc
  • 2004–2010 ks. dr Rafał Grabowski
  • od 2010 ks. dr hab. Mirosław Gogolik

Przypisy

  1. ↑ Kutta Janusz. Wikariusz biskupi prymasa Polski w Bydgoszczy. [w.] Kronika Bydgoska – tom specjalny wydany z okazji wizyty papieża Jana Pawła II w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1999.
  2. 1 2 3 4 5 6 Lejman Hanna: Wiara poszukująca zrozumienia – 25 lat istnienia prymasowskiego instytutu kultury chrześcijańskiej w Bydgoszczy. [w.] Studia Bydgoskie 1 (2007).
  3. 1 2 Krystyna Kwaśniewska, Naukowcy Bydgoszczy – słownik biograficzny 1997, Mieczysław Rak, wyd. 2, Bydgoszcz: Instytut Wydawniczy „Świadectwo”, 1997, s. 357–381, ISBN 83-85860-48-7, OCLC 802102178.

Bibliografia

  • Kutta Janusz. Wikariusz biskupi prymasa Polski w Bydgoszczy. [w.] Kronika Bydgoska – tom specjalny wydany z okazji wizyty papieża Jana Pawła II w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1999
  • Lejman Hanna: Wiara poszukująca zrozumienia – 25 lat istnienia Prymasowskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy. [w.] Studia Bydgoskie 1 (2007)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.