 Ponad Staw Turnia widoczna na pierwszym planie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2105 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
10 września 1874 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°09′26,0″N 20°08′42,4″E/49,157222 20,145111 | |
Ponad Staw Turnia (słow. Malý Kvetnicový hrb) – turnia o wysokości 2105[1] lub 1964[2] m n.p.m. w słowackich Tatrach Wysokich, w grani bocznej odchodzącej od Małego Gerlacha na południowy wschód. Stanowi ostatnie wybitniejsze wzniesienie w tej grani, niżej rozciąga się zalesiony Gerlachowski Grzebień. Od masywu Ponad Ogród Turni (dokładnie od Niżniej Ponad Ogród Kopki) oddziela ją Ponad Staw Przełączka[2].
Duże różnice w podawanych wysokościach wynikają prawdopodobnie stąd, że atlas satelitarny Tatr i Podtatrza sytuuje Ponad Staw Turnię w wyższym punkcie grani, a podawaną dla niej wysokością 1964 m oznacza niższy punkt w grzbiecie[1].
Na wierzchołek Ponad Staw Turni nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, bywa zwiedzana przez taterników, najczęściej przy połączeniu z wejściem na Ponad Ogród Turnię[2]. W dolnej części Żlebu Stolarczyka znajduje się popularny wśród wspinaczy lodowych lodospad Orolin[3].
Nazewnictwo
Polskie nazewnictwo Ponad Staw Turni pochodzi od Wielickiego Stawu znajdującego się w Dolinie Wielickiej, ponad którym się znajduje. Forma nazwy pochodzi z gwary podhalańskiej. Nazwa słowacka, podobnie jak w przypadku Ponad Ogród Turni, pochodzi od Wielickiego Ogrodu[4].
Historia
Pierwsze wejścia na Ponad Staw Turnię:
- Tytus Chałubiński, Kleczyński, Władysław Markiewicz, Wojciech Roszek, Józef Stolarczyk, W. Urbanowicz, Wojciech Gąsienica Kościelny, Wojciech Roj, Wojciech Ślimak, Szymon Tatar senior i przewodnik z Poronina, 10 września 1874 r. – letnie
- W. Zimann i towarzysz, 17 kwietnia 1927 r. – zimowe[2].
Przypisy
- 1 2 Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 141. ISBN 83-909352-2-8.
- 1 2 3 4 Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 145–147.
- ↑ Tatranské ľady [online] [dostęp 2024-02-23].
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.