 Zachód słońca nad Jeziorem Białym | |
 | |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion |
Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie (845.16) – mezoregion fizycznogeograficzny we wschodniej Polsce, wchodzący w skład Polesia Zachodniego.
Granice równiny wyznaczają: Garb Włodawski na północy, dolina Bugu na wschodzie, Pagóry Chełmskie na południu, Wysoczyzna Lubartowska na zachodzie[1].
Charakterystyka
Równina Łęczyńsko-Włodawska jest podmokła i zatorfiona i odznacza się licznymi zagłębieniami termokrasowymi i krasowymi[2]. Stanowi ona największy w Polsce zespół łąkowy i wyjątkowe w skali Polski zgrupowanie jezior poza granicą ostatniego zlodowacenia[3]. Ta kraina jezior, bagien i lasów charakteryzowała się przyrodą zachowaną w niezmienionym stanie do lat 70., kiedy podjęto próby melioracji i osuszania znacznej części terenów. Wzdłuż zachodnich granic Równiny Łęczyńsko-Włodawskiej ciągnie się pas skał karbońskich z węglem kamiennym (Lubelskie Zagłębie Węglowe)[1].
Jeziora pochodzenia krasowego zajmują ponad 27 km² powierzchni. Nad takimi jeziorami jak: Bialskie, Białe Włodawskie, Maśluchowskie, Miejskie w Ostrowie Lubelskim, Piaseczno, Rotcze, Sumin istnieją bardzo dobre warunki do wypoczynku. Część jezior (jak Bikcze, Cisacin, Nadrybie) położonych jest w niedostępnych miejscach, otoczonych torfowiskami, bagnami i zaroślami. Niektóre, jak Brzeziczno i Orchowe stanowią rezerwaty przyrody. Inne, jak Dratów są włączone do systemu kanału Wieprz-Krzna.
Jeziora Łęczyńsko-Włodawskie, zwłaszcza ich część południowa, są terenem rekreacyjnym województwa lubelskiego. Znanym miejscem jest jezioro Białe Włodawskie, nad którym leży miejscowość wypoczynkowa Okuninka. Na Pojezierzu znajduje się utworzony w 1990 roku Poleski Park Narodowy.
Wybrane jeziora
| Nazwa | Powierzchnia | Głębokość maksymalna |
|---|---|---|
| Bąbelek | 5,2 ha | 5,2 m |
| Białe Sosnowickie | 144 ha | 2,7 m |
| Białe Włodawskie | 106,4 ha | 33,6 m |
| Bialskie | 31,7 ha | 18,2 m |
| Brudno (jezioro) | 42 ha | 2,5 m |
| Cycowe | 11,3 ha | 4,1 m |
| Dratów | 107 ha | 2,5 m |
| Glinki | 46,9 ha | 8,8 m |
| Gumienko | 8,1 ha | 7,8 m |
| Karaśne | 8,7 ha | 0,8 m |
| Kleszczów | 53 ha | 2,3 m |
| Lipiec | 4,1 ha | 7 m |
| Łukcze | 56,5 ha | 8,9 m |
| Łukie | 150 ha | 6 m |
| Moszne | 17 ha | 17 m |
| Orchowe | 8,42 | 1 m |
| Perespa | 24,3 ha | 6,2 |
| Piaseczno | 86 ha | 38,8 m |
| Rogóźno | 57 ha | 24,5 m |
| Spólne | 110,3 ha | 4,2 m |
| Święte | 6 ha | 9,6 m |
| Tomaszne | 85,5 ha | 3,1 m |
| Uścimowiec (Uścimowskie) | 66 ha | 4,4 m |
| Uściwierz | 284,1 ha | 6,6 m |
| Zagłębocze | 59 ha | 23,3 m |
| Zienkowskie | 7,6 ha | 4,9 m |
Przypisy
- 1 2 Łęczyńsko-Włodawska, Równina, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-04-09].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: PWN, 2002, s. 292, ISBN 83-01-13897-1.
- ↑ J. Sposób, M. Turczyński, Przekształcenia obszarów bezodpływowych w zlewnie o wymuszonym obiegu wody – Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie, [w:] Zasoby i ochrona wód. Obieg wody i materii w zlewniach rzecznych, red. R. Bogdanowicz, J. Fac-Beneda, Gdańsk 2009, s. 112.