Podanie sprzed klatki piersiowej w praktyce
Podanie półgórne w praktyce
Podanie kozłem w praktyce
Podania w koszykówce
Podanie półgórne oburącz
Podanie znad głowy oburącz
Podanie dołem oburącz
Podanie kozłem oburącz
Podstawowe podanie jednorącz
Podanie za plecami jednorącz
Przekazanie piłki z rąk do rąk

Podanie – w koszykówce jest przekazaniem piłki przez jednego zawodnika drużyny do innego zawodnika tej samej drużyny[1]. Podanie stanowi najszybszy sposób przemieszczania piłki po boisku[2][3][4]. Od skuteczności podań w dużej mierze zależy wynik meczu[3]. Są podstawowym elementem koszykówki[5].

Podania są istotnym elementem koszykówki również z punktu psychologicznego. Dobrze wykonane podanie, zakończone np. asystą, może być źródłem dużej satysfakcji zawodnika podającego, wręcz równie dużej, co celny rzut[2][4], z kolei utrata piłki z powodu niepoprawnie wykonanego podania skutkuje nie tylko utratą piłki i być może punktów, ale również zdeprymowaniem całej drużyny[6][7].

Istnieje wiele rodzajów podań, a obowiązkiem każdego koszykarza wobec drużyny jest umiejętność skutecznego stosowania wszystkich podstawowych rodzajów podań, w zależności od sytuacji na boisku, bez lęku przed odpowiedzialnością za stratę piłki[8][5]. Co więcej, nawet jeśli dany gracz jest wolny, to nie powinien stać w miejscu i oczekiwać na podanie – jego obowiązkiem jest wyjść na taktycznie lepszą pozycję i otrzymać piłkę w ruchu[5].

Czynniki wpływające na skuteczność podania

Podania powinny być szkolone tak długo, by koszykarze wykonywali je poprawnie technicznie bez zastanowienia, automatycznie, bez obserwacji piłki[6]. Ważnym elementem skutecznego technicznie podania jest brak predykatorów, tzn. podawanie w taki sposób, by przeciwnik nie spodziewał się podania i aby nie był w stanie przewidzieć kierunku podania[2][8][9][1][7]. Wykonuje się to poprzez obejmowanie wzrokiem jak największego pola, bez zatrzymywania wzroku na konkretnym zawodniku lub kierunku[6][8][1][7]. Ważnym elementem skutecznego taktycznie podania jest właściwy wybór zawodnika do którego się podaje, tzn. umiejętność szybkiego i właściwego ocenienia, który zawodnik aktualnie znajduje się na najlepszej pozycji[2][5][4][7]. Podanie musi być jak najszybsze i bardzo precyzyjne, ponieważ po chwycie piłki piłka powinna natychmiast być podawana do tego zawodnika, który w obecnej sytuacji na boisku stworzy największe zagrożenie wobec drużyny przeciwnej[2][5]. Kluczowy jest także trafny wybór rodzaju podania, które będzie najskuteczniejsze w danej sytuacji, w zależności od predyspozycji zawodnika, jego odległości oraz położenia i predyspozycji przeciwników na boisku, oraz właściwe zsynchronizowanie podania w czasie i przestrzeni[2]. Ważne jest, by każdy zawodnik umiał podawać jednorącz prawą i lewą ręką z jednakową skutecznością, ponieważ koszykarz nie może deklarować się jako zawodnik praworęczny lub leworęczny[2][10][11][12][7]. Wybór ręki powinien zależeć od planowanego kierunku lotu piłki, a nie predyspozycji jednej ze stron[10][11][12].

Istotne są również działania zawodnika, który ma przyjąć podanie[5]. Musi on starać się oderwać od kryjącego go obrońcy, stosując nagłe zrywy i zwody[5]. Z kolei im dogodniejsza taktycznie jest pozycja zawodnika, tym szczelniej będzie kryty[5]. Zatem przyjęcia piłki zwykle odbywają się w biegu[5].

Odpowiedzialność za podanie

Istnieją wśród koszykarzy podstawowe, ściśle określone reguły, dotyczące odpowiedzialności na skuteczność podania[2][9][1][7].

  • Za skuteczność podania zawsze odpowiada zawodnik podający, a nie zawodnik otrzymujący podanie; tzn. jeśli piłka nie dotrze do drugiego zawodnika lub ten jej nie złapie, jest to wina podającego[2][8][9][1][7].
  • Nigdy nie podaje się do zawodnika nieprzygotowanego do przyjęcia podania, np. odwróconego plecami i nieobserwującego piłki[2][8][7].
  • Kierunek i siłę podania zawsze należy dostosować do kierunku i tempa przemieszczania się zawodnika, do którego skierowane jest podanie[6][8][1][5][7].
  • Podający powinien stosować zawsze najprostsze dla danej sytuacji podanie[2][9][1][7]. Jednocześnie ma być to podanie najtrudniejsze do przejęcia przez przeciwnika[13].
  • Podający musi umieć zastosować taką siłę podania, by piłka leciała wystarczająco szybko, by nie przejął jej przeciwnik i wystarczająco wolno, by mógł złapać ją zawodnik do którego skierowane jest podanie[2][8][1][13][7]. Nawet na bliskie odległości podanie powinno być silne[13].
  • Podający powinien unikać wykonywania podań z wyskoku, ponieważ nagła zmiana sytuacji na boisku może doprowadzić do utraty w ten sposób piłki[10][11].
  • Osoba otrzymująca podanie powinna dostać piłkę na wysokości klatki piersiowej[1] lub wyższej, w zależności od sytuacji, lecz nie wysoko ponad głową[5]. Ma to na celu umożliwienie natychmiastowego wykonania akcji po chwyceniu piłki[5]. Np. w sytuacji podkoszowej, jeśli zawodnik otrzyma piłkę na wysokości piersi lub głowy, będzie w stanie od razu wykonać rzut, z kolei niedopuszczalne jest podanie na wysokość kolan[5].

Podstawowe rodzaje podań

Wyróżnia się kilka podstawowych rodzajów podań[6][3][14][1][7]:

  • podania oburącz:
    • podanie półgórne (sprzed klatki piersiowej),
    • podane znad głowy,
    • podanie dołem,
    • podanie kozłem;
  • podania jednorącz:
    • podstawowe podanie jednorącz,
    • podanie hakiem,
    • podanie kozłem,
    • podanie dołem,
    • podanie za plecami;
  • podania sytuacyjne, np.:
    • podanie za plecami
    • podanie bezpośrednio z kozłowania.

Podanie oburącz sprzed klatki piersiowej

Podanie oburącz sprzed klatki piersiowej (podanie półgórne) jest najbardziej uniwersalnym rodzajem podania w koszykówce, przez co stanowi najczęściej stosowane podanie, zarówno na krótki jak i na daleki dystans[15][16][17][18]. Stanowi najbardziej elementarny rodzaj podania, jest pierwszym rodzajem podania, jakiego uczą się początkujący koszykarze[19].

Zawodnik trzyma piłkę na wysokości piersi, blisko klatki piersiowej, uginając mocno ręce w stawach łokciowych[15][20][17][18]. Palce są szeroko rozstawione, obejmując piłkę z tyłu (kciukiem) i z boku (pozostałymi palcami)[20][18]. Podający stoi w niewielkim wykroku, stopy ułożone ma równolegle, z palcami stóp skierowanymi dośrodkowo, a ciężar ciała rozłożony jest równomiernie na obie nogi[15][20][17][18]. Stopy rozstawione odrobinę szerzej niż biodra[18]. Tułów lekko pochylony do przodu[17].

Wyrzut piłki następuje poprzez szybki wyprost stawów łokciowych oraz zgięcie dłoniowe w stawach promieniowo-nadgarstkowych[15][20][17][18]. Po wypuszczeniu piłki, obie dłonie kierowane są grzbietem do wewnątrz[15][20][17][18].

Dodatkowo, jeśli podanie półgórne wykonywane jest na dużą odległość, należy wykonać wykrok w przód nogą zakroczną w kierunku lotu piłki[15][20][18].

Typowe błędy początkujących koszykarzy:

  • zbyt mocne ściąganie piłki na piersi[21],
  • sztywne, wyprostowane nogi podczas wykonywania podania[21],
  • błędne trzymanie piłki – trzymanie całą dłonią lub muskanie opuszkami palców[21],
  • zbyt duży wykrok (wykrok powinien wynosić ok. połowę długości stopy)[21],
  • zbyt mocny skręt dłoni na zewnątrz w końcowej fazie podania[21].

Podanie oburącz znad głowy

Podanie oburącz znad głowy wykonywane jest zazwyczaj do podawania piłki na niewielkie odległości, w bliskim sąsiedztwie przeciwnika, po chwycie piłki górnym dosiężnym lub doskocznym lub w przypadku dynamicznego podania do ścinającego pod kosz centra[22][16][23][24].

Zawodnik trzyma piłkę nad głową, rękami ugiętymi w stawach łokciowych, wysuniętymi w przód[22][25][24]. Nogi ułożone są w rozkroku i wykroku[22][25][24]. Palce dłoni są rozstawione bardzo szeroko, ułożone z tyłu piłki[22][25][24].

Wyrzut piłki następuje poprzez wyprost stawów łokciowych, połączony z wysunięciem rąk w przód na wysokości głowy, oraz poprzez bardzo mocne zgięcie dłoniowe w stawach promieniowo-nadgarstkowych[22][25][24]. Ciężar ciała przenoszony jest na śródstopie[24]. Po wypuszczeniu piłki, palce pozostają szeroko rozstawione, opuszczone w dół[22][25][24][24].

Dodatkowo, jeśli podanie znad głowy jest wykonywane na dużą odległość, dodatkowo wymagana jest praca nóg poprzez zgięcie, a w momencie wyrzutu piłki – wyprostowanie nóg w stawach kolanowych[22][25][24]. Ciężar ciała rozłożony wpierw równomiernie na całe stopy, zostaje przeniesiony na śródstopie[22][25][24]. Dodatkowo noga zakroczna może wykonać wykrok w przód w kierunku lotu piłki[22][25][24].

Typowe błędy początkujących koszykarzy:

  • przeciąganie piłki za głowę[23],
  • pochylanie tułowia do przodu[23],
  • zbyt słaba praca nadgarstków[23],
  • podanie łukiem, zamiast całkowicie płasko[23].

Podanie oburącz dołem

Podanie oburącz dołem (czasem bardziej potocznie nazywane podaniem z ręki do ręki[26]) wykonywane jest w sytuacji przekazania piłki na bardzo niewielką odległość, do przebiegającego obok zawodnika, który ma otrzymać podanie[27][16][17][26]. Najczęściej wykonywane jest przy zasłonie[27][26] lub po chwycie dolnym[17]. Ten rodzaj podania powinien być dość lekki[27][26].

Zawodnik trzyma piłkę po jednej stronie ciała (prawej lub lewej), bardzo blisko biodra, a ręce ugięte są w stawach łokciowych, skierowane na zewnątrz, tułów lekko pochylony do przodu[27][25][26]. Rozstawione palce dłoni obejmują piłkę z boku[27][25][26]. Nogi ustawione są w silnym wykroku (zakroczna jest noga po stronie piłki), ugięte w stawach biodrowych, kolanowych oraz skokowo-goleniowych[27][28][26]. Ciężar ciała rozłożony jest równomiernie na obie stopy[27][28][26].

Wyrzut piłki następuje poprzez wysunięcie rąk w przód aż do całkowitego wyprostowania stawów łokciowych[27][28][26]. Dłonie układają się w przedłużeniu przedramienia[27][28][26]. Ciężar ciała przenosi się na śródstopie nogi wykrocznej[27][28][26]. Piłka po wypuszczeniu z dłoni zostaje niejako zawieszona w powietrzu, by mógł ją chwycić przebiegający tuż obok zawodnik[27][28][26].

Podanie oburącz kozłem

Podanie oburącz kozłem (rzadziej nazywane podaniem oburącz od podłoża[29]) wykonywane jest zazwyczaj w sytuacji, gdy zawodnik podający jest kryty przez wysokiego przeciwnika[30][16][29][26] lub podczas obrony strefowej[29].

Technika podania kozłem jest zależna od tego, czy podanie jest na odległość mniejszą czy większą od 5 metrów[30]. Przy podaniu na mniej niż 5 metrów, piłki nie poddaje się rotacji[30][26]. W przypadku podania powyżej 5 metrów, piłce nadaje się rotację, w celu przyspieszenia jej lotu[30]. Wykonuje się to poprzez ułożenie dłoni bardziej na szczycie piłki, a po silnym wyrzuceniu piłki z rąk, dłonie skierowane są wnętrzem do parkietu[30].

Podający kozłem stoi w niewielkim rozkroku, mając ciężar ciała rozłożony równomiernie na obie nogi[30][31][26]. Nogi są ugięte w stawach biodrowych, kolanowych i skokowo-goleniowych, a stopy skierowane dośrodkowo[30][31][26]. Piłkę należy trzymać na wysokości pasa[30][31][26]. Ręce są ugięte w stawach łokciowych, znajdują się blisko tułowia, łokcie lekko odwiedzione w bok[30][31][26]. Palce dłoni rozstawione są szeroko, obejmując boki piłki[30][31][26].

Wyrzut piłki następuje poprzez wysunięcie rąk w przód w kierunku podłoża, aż do całkowitego wyprostowania stawów łokciowych[30][31][26]. Dłonie do samego końca wyprostu trzymają piłkę, zgięte grzbietowo w stawach promieniowo-nadgarstkowych, a w chwili wyrzutu piłki zostają w tych stawach zgięte dłoniowo[30][31][26]. Równomiernie z prostowaniem stawów łokciowych, prostowane są także stawy biodrowe, kolanowe tudzież skokowo-goleniowe[30][31][26]. Ciężar ciała zostaje przeniesiony w całości na nogę wykroczną[30][31][26]. W przypadku podań na odległość mniejszą od 5 metrów noga zakroczna utrzymuje kontakt z podłożem poprzez palce u stóp, a przy podaniach na więcej niż 5 metrów, stopa zakroczna zostaje podniesiona w przód, w kierunku podania[30][26].

Podstawowe podanie jednorącz

Podstawowe podanie jednorącz (rzadziej nazywane podaniem jednorącz bocznym[12]) wykonywane jest w sytuacji konieczności podania piłki na bardzo duże odległości, na drugi koniec boiska, zwłaszcza w sytuacji szybkiego ataku[32][16][33][12][34]. Powinno być dostosowane do prędkości zawodnika otrzymującego podanie, piłka powinna go wyprzedzić oraz znaleźć się w okolicach środka boiska względem szerokości[32][34].

Piłkę umieszcza się po jednej ze stron głowy (prawej lub lewej), na wysokości ucha[32][35][34]. Palce dłoni odpowiadającej stronie piłki, podtrzymują piłkę od tyłu, a drugiej – od przodu[32][35][34]. Ręce mocno są ugięte w stawach łokciowych, pod kątem prostym[32][34]. Pozycja ta powoduje skręt tułowia[32][35][34]. Nogi znajdują się w wykroku, a nogą zakroczną jest noga odpowiadająca stronie piłki[32][35][34]. Ciężar ciała jest nieznacznie przeniesiony na nogę zakroczną[32][35][34].

Wyrzut piłki następuje poprzez obrót ramienia bez skrętu tułowia oraz wyprowadzenie ręki w przód, równolegle do parkietu, aż do całkowitego wyprostowania stawu łokciowego[32][35][34]. Ugięte nogi są prostowane w stawach biodrowych, kolanowych oraz skokowo-goleniowych, a ciężar przenosi się na nogę wykroczną[32][35][34]. W ostatniej fazie wyprost przedramienia zostaje połączony z obrotem dłoni w przód, dłoń zostaje opuszczona w dół, a palce rozstawione[32][35][34]. Druga ręka (po stronie przeciwnej piłce) zostaje opuszczona w dół, wzdłuż tułowia[32][35][34]. Przy podaniach na największe odległości dodatkowo można nogą zakroczną wykonać krok w przód w kierunku lotu piłki[32][35][34].

Typowe błędy początkujących koszykarzy:

  • pchanie piłki[33],
  • zbyt niskie ułożenie ramion[33],
  • ustawienie nogi odpowiadającej ręce trzymającej piłkę, jako nogi wykrocznej, zamiast zakrocznej[33].

Podanie jednorącz hakiem

Podanie jednorącz hakiem wykonywane jest zazwyczaj gdy zawodnik kryjący znajduje się blisko podającego, w sytuacjach podania na szybki atak, w grze 2:1 oraz w atakach pozycyjnych[36][16][34], w sytuacjach podkoszowych, w których każdy inny rodzaj podania jest szczególnie narażony na przejęcie piłki przez przeciwnika[37] lub przy podaniach z rogów boiska[29].

Podający jest ustawiony bokiem do kierunku podania[36][38][34]. Stoi w niewielkim rozkroku[36][38][34]. Z chwytu oburęcznego przenosi piłkę do jednej, wybranej dłoni i unosi ją na wysokość lekko poniżej obręczy kończyny górnej[36][38][34]. Ręka ta zostaje odwiedziona w bok, lekko ugięta w stawie łokciowym, oraz mocno zgięta w stawie promieniowo-nadgarstkowym[36][38][34]. Dłoń jest położona z tyłu piłki, a druga ręka podtrzymuje piłkę od przodu[36][38][34].

W trakcie wyrzutu piłki trzymanie oburęczne zostaje zamienione na trzymanie piłki wyłącznie w palcach ręki zgiętej dłoniowo w stawie promieniowo-nadgarstkowym[39][38][34]. Wyrzut piłki następuje poprzez obrót ręki w stawie ramieniowym, przy równoczesnym prostowaniu stawu łokciowego oraz jeszcze silniejszym zginaniu dłoniowo stawu promieniowo-nadgarstkowego[39][38][34]. Po wyrzucie piłki następuje lekkie zgięcie stawu łokciowego oraz promieniowo-nadgarstkowego, a szeroko rozstawione palce dłoni wypuszczającej piłkę zostają opuszczone w dół[39][38][34].

Typowe błędy początkujących koszykarzy:

  • zbyt szybkie oderwanie ręki podtrzymującej piłkę[37],
  • zbyt szybkie wypuszczenie piłki z ręki[37].

Podanie jednorącz kozłem

Podanie jednorącz kozłem wykonywane jest zazwyczaj przez zawodnika kozłującego piłkę środkowym pasem działania, do zawodnika wbiegającego pod kosz lewym lub prawym pasem działania, często w sytuacjach 2:1[40][41]. W ostatnich dekadach widać stały wzrost częstości stosowania tego podania przez koszykarzy[41].

Podający ustawia nogi w wykroku, stojąc lekko po skosie względem kierunku podania[40][42][41]. Piłkę ustawia po wybranej stronie tułowia (prawej lub lewej), na wysokości biodra, trzymając ją oburącz[40][42][41]. Przedramię po stronie piłki zostaje przywiedzione do tułowia i zgięte w stawie łokciowym pod kątem zbliżonym do prostego, zapewniającym cofnięcie ramienia za biodro[40][42][41]. Ręka ta jest lekko zgięta grzbietowo w stawie promieniowo-nadgarstkowym, a palce skierowane są w bok, na tylnej części piłki[40][42][41]. Druga ręka, ułożona bardzo blisko tułowia, przytrzymuje chwilowo piłkę, lecz już w pierwszej fazie wyrzutu piłki, puszcza piłkę[40][42][41].

Wyrzut piłki następuje poprzez wyprostowanie ręki w stawie łokciowym i skierowanie po skosie w przód, w kierunku parkietu[40][42][41]. Po wypuszczeniu piłki ręka zostaje zgięta dłoniowo w stawie promieniowo-nadgarstkowym, a szeroko rozstawione palce są skierowane w dół[40][42][41].

Typowe błędy początkujących koszykarzy:

  • odbicie piłki od parkietu w zbyt dużej odległości od zawodnika otrzymującego podanie[43].

Podanie jednorącz dołem

Podanie jednorącz dołem wykonywane jest w sytuacji przekazania piłki na bardzo niewielką odległość, do przebiegającego obok zawodnika, który ma otrzymać podanie[40][16][12]. Często stosowane po chwycie dolnym[12]. Ten rodzaj podania powinien być dość lekki[40]. Podanie jednorącz dołem wykonywane jest analogicznie do podania oburącz dołem[40][42][41]. Istotna różnica polega na trzymaniu piłki w momencie wyrzutu – ręka rzucająca mocno zgięta dłoniowo w stawie promieniowo-nadgarstkowym jest ułożona z tyłu i z boku piłki, druga podtrzymuje piłkę z góry i z przodu, i aż do chwili wyrzutu trzymana jest oburącz[42][41]. W ostatniej fazie wyrzutu ręka podająca zostaje wysunięta w przód i wyprostowana w stawie łokciowym, druga zaś zostaje blisko tułowia[42][41].

Podanie jednorącz za plecami

Podanie jednorącz za plecami (również nazywane podaniem jednorącz tyłem wokół tułowia[44]) jest wykonywane bardzo rzadko i na niewielkie odległości[16][44], przez niektórych teoretyków zaliczane do grupy podań sytuacyjnych[44]. Jest nieprecyzyjne i stosowane wyłącznie przez bardzo doświadczonych koszykarzy[45], którzy przez lata wypracowali dobrą precyzję tego podania[44]. Wykonywane zazwyczaj, gdy obrońca skutecznie uniemożliwia podanie sprzed klatki piersiowej w sytuacji szybkiego ataku 2:1[45] lub w celu dezorganizacji całej obrony przeciwnika poprzez zaskoczenie tym podaniem zza pleców[44]. Prawidłowe wykonanie tego podania jest bardzo trudne[44].

Z reguły zawodnik wyprowadza podanie jednorącz z tej pozycji, w jakiej nastąpił chwyt piłki, z wysokości barku lub biodra[44].

Podanie bezpośrednio z kozłowania

Podanie bezpośrednio z kozłowania jest jednym z podań sytuacyjnych i polega na skierowaniu kozłowanej piłki (bez jej złapania) tak, by po kolejnym koźle trafiła do rąk zawodnika, który ma otrzymać podanie[44]. Może być zastosowane zarówno na niewielką odległość, jak i na duże odległości poprzez skierowanie piłki wysokim lobem[44].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Józef Pachla, Materiały do nauczania koszykówki, Polski Związek Koszykówki, Warszawa 1965, s. 21-22
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 76
  3. 1 2 3 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 36
  4. 1 2 3 Tomasz Arlet, Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków 2001, ISBN 83-911418-6-1, s. 33
  5. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Walenty Kłyszejko, Koszykówka, Wydawnictwo Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, Warszawa 1951, s. 13
  6. 1 2 3 4 5 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 77
  7. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Tomasz Arlet, Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków 2001, ISBN 83-911418-6-1, s. 34
  8. 1 2 3 4 5 6 7 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 37
  9. 1 2 3 4 Andrzej Rumiński, Mini Koszykówka, Agencja Promo-Lider, Warszawa 1994, ISBN 83-86630-00-0, s. 20
  10. 1 2 3 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 83
  11. 1 2 3 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 39
  12. 1 2 3 4 5 6 Walenty Kłyszejko, Koszykówka, Wydawnictwo Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, Warszawa 1951, s. 15
  13. 1 2 3 Walenty Kłyszejko, Koszykówka, Wydawnictwo Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, Warszawa 1951, s. 14
  14. ↑ Zdzisława Wyżnikiewicz, Koszykówka dzieci i młodzieży, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1977, s. 24
  15. 1 2 3 4 5 6 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 79
  16. 1 2 3 4 5 6 7 8 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 38
  17. 1 2 3 4 5 6 7 8 Walenty Kłyszejko, Koszykówka, Wydawnictwo Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, Warszawa 1951, s. 17
  18. 1 2 3 4 5 6 7 8 Tomasz Arlet, Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków 2001, ISBN 83-911418-6-1, s. 35
  19. ↑ Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 89
  20. 1 2 3 4 5 6 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 41
  21. 1 2 3 4 5 Zdzisława Wyżnikiewicz, Koszykówka dzieci i młodzieży, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1977, s. 20
  22. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 80
  23. 1 2 3 4 5 Zdzisława Wyżnikiewicz, Koszykówka dzieci i młodzieży, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1977, s. 21
  24. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Tomasz Arlet, Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków 2001, ISBN 83-911418-6-1, s. 42
  25. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 42
  26. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 Tomasz Arlet, Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków 2001, ISBN 83-911418-6-1, s. 43
  27. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 81
  28. 1 2 3 4 5 6 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 43
  29. 1 2 3 4 Walenty Kłyszejko, Koszykówka, Wydawnictwo Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, Warszawa 1951, s. 18
  30. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 82
  31. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 44
  32. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 84
  33. 1 2 3 4 Zdzisława Wyżnikiewicz, Koszykówka dzieci i młodzieży, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1977, s. 21-22
  34. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 Tomasz Arlet, Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków 2001, ISBN 83-911418-6-1, s. 44
  35. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 45-46
  36. 1 2 3 4 5 6 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 85
  37. 1 2 3 Zdzisława Wyżnikiewicz, Koszykówka dzieci i młodzieży, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1977, s. 22
  38. 1 2 3 4 5 6 7 8 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 47-49
  39. 1 2 3 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 86
  40. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Halina Oszast, Marcin Kasperzec, Koszykówka, Kraków 1991, ISSN 0239-8125, s. 87
  41. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Tomasz Arlet, Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków 2001, ISBN 83-911418-6-1, s. 45
  42. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Jan Mikułowski, Halina Oszast, Koszykówka, Kraków 1975, s. 47
  43. ↑ Zdzisława Wyżnikiewicz, Koszykówka dzieci i młodzieży, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1977, s. 23
  44. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Tomasz Arlet, Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków 2001, ISBN 83-911418-6-1, s. 45-46
  45. 1 2 Coaching Basketball. Technical & Tactical Skills, Coach Education, [dostęp 2019-05-02]
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.