 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 sierpnia 1892 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant RU |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg.png.webp){kind=small}    | |
Piotr Łaszkiewicz (ur. 13 sierpnia 1892 w Wiercieliszkach, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Wiercieliszkach, w rodzinie Adama. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[1]. Służył w 15 Pułku Piechoty „Wilków”[2]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 58. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Był wówczas przydzielony do Komendy Miasta Dęblin. W październiku tego roku wrócił do macierzystego pułku na stanowisko dowódcy I batalionu[4]. Później został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu[5].
W listopadzie 1928 został przeniesiony do 1 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko komendanta składnicy wojennej[6]. W marcu 1930 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[7], a w październiku 1931 na stanowisko kwatermistrza[8][9]. W kwietniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto celem odbycia praktyki poborowej[10]. W sierpniu tego roku został zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU Wilno[11]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Wilno Miasto, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. Obowiązki komendanta pełnił w następnym roku[12]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13][14].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4499
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[15]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)[16][14]
- Medal Niepodległości (19 czerwca 1938)[17]
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[18]
Przypisy
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 67.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 64.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 338.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 31, 178.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 336.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 115.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 343.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 29, 531.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 96.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 860.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 470.
- 1 2 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 17.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 29.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 140, poz. 245 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 31.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.