Pertyoideae
Ilustracja
Ainsliaea apiculata
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

astrowce

Rodzina

astrowate

Podrodzina

Pertyoideae

Nazwa systematyczna
Pertyoideae Panero & V.A.Funk[3]
Pertya glabrescens

Pertyoideaepodrodzina w obrębie astrowatych (Asteraceae). W ujęciu Panero i Funk z 2002[4] oraz późniejszych aktualizacjach tej klasyfikacji astrowatych[5][6], jest to najstarsza z podrodzin astrowatych z centrum występowania poza kontynentami amerykańskimi[6].

Obejmuje jedno plemię Pertyeae z 4 rodzajami i 99 gatunkami[3]. Przedstawiciele podrodziny występują w Azji wschodniej i południowo-wschodniej (na zachodzie po Afganistan)[2]. Najbardziej bogate w gatunki są rodzaje: Ainsliaea (69 gatunków) i Pertya (28)[3].

Rośliny bez soku mlecznego[7].

Morfologia

Pokrój
Wieloletnie rośliny zielne, ale też krzewy i pnącza, nagie lub owłosione[4].
Liście
Pojedyncze, skrętoległe lub skupione w rozetę przyziemną albo tworzącą się w środkowej części pędu, krótko- lub długoogonkowe, z blaszką różnych kształtów – od zaokrąglonej do równowąskiej, całobrzegą lub ząbkowaną. Użyłkowanie zwykle w postaci 3–5 wiązek głównych, rzadziej pierzaste[4].
Kwiaty
Zebrane w pojedyncze koszyczki lub tworzące kwiatostany złożone – kłosowate, groniaste lub wiechowate. Okrywy walcowate do dzwonkowatych, z listkami w 3–8 rzędach, zewnętrzne jajowatolancetowate, wewnętrzne wąskolancetowate, zaostrzone, zwykle krótko owłosione, rzadziej nagie. Kwiaty w koszyczkach zwykle nieliczne, czasem pojedyncze, obupłciowe. Korona promienista, z 5 płatkami zrośniętymi tylko u nasady, biała, różowa do czerwonej. Szyjka słupka cienka, rozwidlona, ale z krótkimi ramionami[4].
Owoce
Walcowate i żebrowane niełupki, nagie lub owłosione. Puch kielichowy w postaci szorstkich ości (u Pertya pierzasty)[4].

Systematyka

Pierwotnie podrodzina wyróżniona została przez Panero i Funk w 2002 i usytuowana na gradzie ewolucyjnym astrowatych jako kolejny klad od niego oddzielony po szeroko ujmowanej podrodzinie Carduoideae[4]. Pozycja ta uległa zmianie i Pertyoideae umieszczone zostały w pozycji bazalnej względem gradu tworzonego przez kolejno oddzielające się trzy klady plemion wcześniej łączonych jako Carduoideae, a ze względu na relacje, rozdzielonych na trzy kolejne podrodziny[6].

Pozycja systematyczna[2][6]
astrowate

Barnadesioideae




Famatinanthoideae





Stifftioideae



Mutisioideae






Wunderlichioideae



Gochnatioideae





Hecastocleidoideae




Pertyoideae




Tarchonanthoideae




Dicomoideae




Carduoideae




Gymnarrhenoideae




Vernonioideae




Cichorioideae




Corymbioideae



Asteroideae















Podział systematyczny podrodziny[3]

Plemię Pertyeae Panero & V.A.Funk

  • Ainsliaea DC.
  • Catamixis Thomson
  • Macroclinidium Maxim.
  • Pertya Sch.Bip.

Przypisy

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2022-07-08] (ang.).
  2. 1 2 3 Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2022-07-08] (ang.).
  3. 1 2 3 4 Pertyoideae Panero & V.A.Funk. [w:] Compositae. The Global Database [on-line]. The International Compositae Alliance. [dostęp 2022-07-08].
  4. 1 2 3 4 5 6 Panero J.L., Funk V.A.. Toward a phylogenetic subfamilial classification for the Compositae (Asteraceae). „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 115 (4), s. 909–922, 2002. Biological Society of Washington.
  5. B. Baldwin, J.M. Bonifacino, T. Eriksson, V. A. Funk, C.A. Mannheimer, B. Nordenstam, N. Roque, I. Ventosa: Compositeae classification. Smithsonian National Museum of Natural History. [dostęp 2010-05-24]. (ang.).
  6. 1 2 3 4 Mandel, J.R., Dikow, R.B., Siniscalchi, C.M., Thapa, R., Watson, L.E.& Funk, V.A.. A fully resolved backbone phylogeny reveals numerous dispersals and explosive diversifications throughout the history of Asteraceae. „Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A.”. 116, 28, s. 14083–14088, 2019. DOI: 10.1073/pnas.1903871116.
  7. David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 225, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.