Pawieł Jakubowicz (ros. Павел Изотович Якубович; biał. Павел Ізотавіч Якубовіч; ur. 23 września 1946 w miasteczku Uniecza[1] koło Briańska) – radziecki i białoruski dziennikarz, redaktor naczelny dziennika „Biełaruś siegodnia”.

Życiorys

W młodości pracował w obozie pracy dla skazańców, na budowie oraz w fabryce samochodów w Żodzinie. Krótko studiował na Akademii Pedagogicznej w Mińsku, by w 1965 podjąć naukę w trybie wieczorowym na Wydziale Prawa Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego im. Włodzimierza Lenina. Wkrótce powołano go do Armii Czerwonej – służył w wojskach wewnętrznych MSW. W czasie służby redagował dział wojskowy gazety białoruskiego MSW. W 1968 rozpoczął studia zaoczne na Wydziale Dziennikarstwa BUP, które ukończył w 1973. Wstąpił również do KPZR, dalej służąc w wojsku. Był korespondentem jednej z wojskowych gazet, ukończył szkołę wojskową MSW im. Feliksa Dzierżyńskiego w Saratowie. Jak twierdzi nie chciano mu przyznać stopnia oficera ze względu na żydowskie pochodzenie[2].

W 1978 podjął pracę w „Znamiach junosti”, gdzie prowadził własną, cieszącą się sporą popularnością, rubrykę. Pod koniec lat 80. trafił do „Narodnej Haziety” Josifa Siariedzicza, która została później oficjalnym organem białoruskiego parlamentu. W „Haziecie” poruszał często tematy kontrowersyjne, m.in. rozkwit prostytucji na Białorusi. W okresie pieriestrojki pisywał również do pisma „Rodnik” („Krynica”), gdzie publikował materiały dotyczące zbrodni w Kuropatach.

Podczas wydarzeń sierpniowych 1991 roku w Moskwie jednoznacznie potępił wojskowy pucz na łamach „Haziety”. za co później przyznano mu nagrodę Złotego Pióra za obronę demokracji.

W latach 90. związał się z obozem Aleksandra Łukaszenki. W 1995 objął kierownictwo redakcji „Sowieckiej Biełorusii”. przekształconej w „Biełaruś siegodnia”.

W otoczeniu Łukaszenki uchodzi za osobę o poglądach liberalnych. Mimo niechętnego stosunku do białoruskiego nacjonalizmu[3], w jednej z debat z okazji 90. rocznicy uzyskania niepodległości z uznaniem odniósł się do dorobku Białoruskiej Republiki Ludowej[4].

Jesienią 2007 odbył podróż do Izraela, podczas której miał się spotkać z wysokimi władzami państwa, przepraszając za niefortunną wypowiedź Aleksandra Łukaszenki na temat białoruskich Żydów[5].

Przypisy

  1. ↑ W wywiadzie z Małgorzatą Nocuń i Andrzejem Brzezieckim jako miejsce urodzenia podaje Starodub, zob.: Małgorzata Nocuń, Andrzej Brzeziecki, Ograbiony naród. Rozmowy z intelektualistami białoruskimi, Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego, Wrocław 2007, ISBN 978-83-89185-95-2, s. 79
  2. ↑ Tamże, s. 86
  3. ↑ Tamże, s. 93-95
  4. ↑ Павел Якубович: «БНР является частью истории белорусов» – Хартия'97 :: Новости Беларуси – Белорусские новости – Новости Белоруссии – Республика Беларусь – Минск [online], Karta'97 [dostęp 2017-11-25].
  5. ↑ Павел Якубович летит в Иерусалим, как голубь мира? | naviny.by [online], naviny.by [dostęp 2017-11-25].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.