| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
PSII |
| Data założenia |
1929 |
| Data rozwiązania |
1973 |
| Ideologia polityczna |
Partia Islamskie Stowarzyszenie Indonezji (indonez. Partai Sarekat Islam Indonesia) – indonezyjska partia polityczna o profilu islamskim funkcjonująca w latach 1929–1973.
Historia
W 1923 roku podczas konferencji Stowarzyszenia Islamskiego (Serekat Islam) Oemar Said Tjokroaminoto powołał do życia Partię Islamskie Stowarzyszenie (Partai Sarekat Islam – PSI). Zabieg ten miał na celu zmniejszenie wpływów niezwykle popularnej wówczas Komunistycznej Partii Indonezji w indonezyjskim ruchu niepodległociowym[1]. W 1929 roku, ugrupowanie zmieniło nazwę na Partia Islamskie Stowarzyszenie Indonezji. PSII łączyła idee nacjonalistyczne i religijne, sprzeciwiając się świeckiemu charakterowi państwa po uzyskaniu niepodległości. Mimo to, ugrupowanie wspierało Sukarno i jego Indonezyjską Partię Narodową. Podczas okupacji japońskiej zdelegalizowano większość funkcjonujących partii politycznych[2]. Rok później w celu wprowadzenia kontroli nad wszelkimi ruchami politycznymi, władze japońskie utworzyły organizację Masyumi, skupiającej lojalnych wobec władz japońskich muzułmanów. W 1947 roku, pro-niepodległościowe skrzydło odłączyło się od Masyumi, zakładając ponownie organizację pod nazwą Partai Sarekat Islam Indonesia, odwołującej się do dorobku swojej politycznej poprzedniczki[3].
Po uzyskaniu niepodległości
Wraz z uzyskaniem niepodległości przez Indonezję, cześć członków ugrupowania znalazła się w pierwszym rządzie Sukarno. W wyborach parlamentarnych w 1955 roku, PSII uzyskała 2,9% głosów, zdobywając tym samym 8 miejsc w Ludowej Izbie Reprezentantów[4].
Po objęciu dyktatorskiej władzy przez Suharto, ugrupowanie wzięło udział w fasadowych wyborach parlamentanych w 1971 roku w których uzyskało 10 miejsc[5]. Niecałe dwa lata później, PSII została wchłonięta przez satelickie w stosunku do Golkar, ugrupowanie skupiające islamskie ruchy polityczne – Zjednoczoną Partię na rzecz Rozwoju[6].
Przypisy
- ↑ M.C. Ricklefs, A history of modern Indonesia since c.1200, Stanford 1991, str. 164–167.
- ↑ M.C. Ricklefs, A history of modern Indonesia since c.1200, Stanford 1991, str. 174–190.
- ↑ M.C. Ricklefs, A history of modern Indonesia since c.1200, Stanford 1991, str. 196.
- ↑ P.H.H. Simanjuntak, Kabinet-Kabinet Republik Indonesia: Dari Awal Kemerdekaan Sampai Reformasi (Cabinets of the Republic of Indonesia: From the Start of Independence to the Reform era, Penerbit Djambatan, Dżakarta 2003.
- ↑ H. Feith, The Decline of Constitutional Democracy in Indonesia Equinox Publishing, Singapur 2009, str. 434.
- ↑ Party Politics in Southeast Asia: Clientelism and Electoral Competition in Indonesia, Thailand and the Philippines, pod red. D. Tomasa, A.Ufen, Londyn i Nowy Jork 2013, str. 121.
