Partai Demokrasi Indonesia
Państwo

 Indonezja

Skrót

PDI

Data założenia

1973

Data rozwiązania

2003

Ideologia polityczna

Pancasila, Marheanizm

Indonezyjska Partia Demokratyczna (indonez. Partai Demokrasi Indonesia) – jedna z trzech legalnie działających partii (de facto będąca partią satelicką w stosunku do Golkar) podczas okresu Nowego Ładu (tj. dyktatorskich rządów gen. Suharto w Indonezji)[1].

Historia

Po wyborach w 1971 roku, administracja Suharto w celu ułatwienia kontroli nad wszelkimi partiami opozycyjnymi, wprowadziła dla nich obowiązek zrzeszenia się w ramach jednej z dwóch koalicji politycznych (o profilu religijnym oraz sekularnym)[2]. W marcu 1970 roku, Indonezyjska Partia Narodowa wraz z Partią Murba, Ligą Zwolenników Niepodległości Indonezji, Partią Katolicką oraz Indonezyjską Partią Chrześcijańską weszły w skład Demokratycznej Grupy Rozwoju (Kelompok Persatuan Pembangunan). Dwa lata później ugrupowanie koalicyjne zostało przekształcone w partię polityczną. 10 stycznia 1973 roku, członkowie Demokratycznej Grupy Rozwoju utworzyli Indonezyjską Partię Demokratyczną[3].

Frakcje w ugrupowaniu

Od samego początku widoczna była daleko idąca ideologiczna polaryzacja w ugrupowaniu wynikająca z faktu, iż partię tworzące PDI wywodziły się z różnych tradycji politycznych[4]. Największa z nich, Indonezyjska Partia Narodowa, odwoływała się w swoich działaniach politycznych do idei prezydenta Sukarno. Liga Zwolenników Niepodległości Indonezji była ugrupowaniem jawnie antykomunistycznym i wspierających "Nowy Ład". To z kolei kontrastowało z poglądami przedstawicieli Partii Murba, łączącymi marksizm z ideami narodowowyzwoleńczymi. Podział na frakcje widoczny był również na gruncie religijnym w przypadku starć pomiędzy partiami reprezentującymi mniejszości religijne, Partią Katolicką (reprezentującą indonezyjskich katolików) oraz Indonezyjską Partią Chrześcijańską (zrzeszającą protestantów).

Podział w partii

Wraz ze słabnięciem władzy Suharto, coraz bardziej widoczne były podziały funkcjonujące w PDI. Ugrupowanie podczas kolejnych wyborów cieszyło się najmniejszym poparciem spośród trzech legalnie istniejących partii politycznych.

W 1993 roku podczas kongresu PDI, córka prezydenta Sukarno – Megawati Soekarnoputri została wybrana nową przewodniczącą ugrupowania, zastępując rządzącego partią od 1986 roku Suryadiego. Rząd w obawie przed rosnącą popularnością Soekarnoputri, nie zaakceptował wyboru i zadecydował o organizacji nowych wyborów, lobbując wyraźnie za kandydaturą lojalnego wobec władzy Budi Harjono[5]. Pomimo wysiłków kongres zadecydował ponownie o wyborze Soekarnoputri.

W czerwcu 1996 roku, zorganizowano kolejne wybory na przewodniczącego partii. Ze względu na naciski rządowe oraz funkcjonariuszy partyjnych lojalnych wobec Suharto, na kongres organizowany w Medanie nie zaproszono Megawati Soekarnoputri. Suryadi został ponownie wybrany na przewodniczącego PDI. Soekarnoputri nie uznała jego wyboru i w dalszym ciągu uważała się za liderkę ugrupowania. Jej zwolennicy zaś zabarykadowali się w siedzibie partii w Dżakarcie domagając się kolejnych wyborów. 27 czerwca 1996 roku zwolennicy Suryadiego wraz z pomocą sił rządowych zaatakowali siedzibę partii[6]. Ostatecznie zwolennicy Soekarnoputri utrzymali budynek kontynuując jego okupację.

Okres dwuwładzy w partii widoczny był podczas wyborów do indonezyjskiej Izby Reprezentantów w 1997 roku, kiedy to Soekarnoputri wraz z jej frakcją nawoływali do oddania głosu na Zjednoczoną Partię na rzecz Rozwoju.

W październiku 1998 roku, po upadku władzy Suharto, Soekarnoputri wraz ze swoją frakcją utworzyła Demokratyczną Partię Indonezji – Walka (PDI-P)[7].

Wybory w 1999 roku i rozpad

W wyborach parlamentarnych w 1999 roku, PDI zdobyła jedynie 0,62% ogółu oddanych głosów podczas gdy kierowana przez Soekarnoputri PDI-P wygrała wybory z wynikiem 33,74%[8]. Fakt ten oznaczał nieuchronny rozpad ugrupowania. W 2003 roku członkowie PDI założyli Indonezysjką Partię Demokratyczną Awangarda, która w kolejnych wyborach nie uzyskała żadnego mandatu w indonezyjskim parlamencie.

Przypisy

  1. ↑ B. R. O 'Gorman Anderson, Violence and the State in Suharto's Indonesia, Ithaca 2001.
  2. ↑ Ł. Bonczol, Zrozumieć Indonezję, Warszawa 2012.
  3. ↑ S. Eklof, Power and Political Culture in Suharto's Indonesia: The Indonesian Democratic Party (PDI) and Decline of the New Order (1986-98), Kopenhaga 2004, str. 55.
  4. ↑ D. Y. King, Half-hearted Reform: Electoral Institutions and the Struggle for Democracy in Indonesia, Londyn 2003, str. 17.
  5. ↑ A. Bahar, Biografi politik Megawati Soekarnoputri, 1993-1996, Dżakarta 1996, str. 84.
  6. ↑ A. Schwarz, J. Paris, The Politics of Post-Suharto Indonesia, Nowy Jork 1999, str. 56.
  7. ↑ G. van Klinken, The State and Illegality in Indonesia, Leiden 2010, str. 77.
  8. ↑ L. Suryadinata, Elections and Politics in Indonesia, Singapur 2002, str. 99.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.