Płomyczka galaretowata
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

uszakowce

Rodzina

Incertae sedis

Rodzaj

płomyczka

Gatunek

płomyczka galaretowata

Nazwa systematyczna
Guepinia helvelloides (DC.) Fr.
Elench. fung. 2: 30 (Greifswald, 1828)
Zewnętrzna strona owocnika
Czasami owocniki występują grupkami

Płomyczka galaretowata, płomykowiec galaretowaty (Guepinia helvelloides (DC.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rzędu uszakowców (Auriculariales).

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Incertae sedis, Auriculariales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1805 r. Augustin Pyramus de Candolle nadając mu nazwę Tremella helvelloides. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1828 r. Elias Fries, przenosząc go do rodzaju Guepinia[1].

Synonimy naukowe:

  • Guepinia rufa (Jacq.) Beck 1884
  • Gyrocephalus helvelloides (DC.) Keissl. 1914
  • Gyrocephalus rufus (Jacq.) Bref. 1888
  • Phlogiotis helvelloides (DC.) G.W. Martin 1936
  • Phlogiotis rufa (Jacq.) Quél. 1886
  • Tremella helvelloides DC. 1805
  • Tremella rufa Jacq. 1778
  • Tremiscus helvelloides (DC.) Donk 1958[2].

Nazwę polską „płomykowiec galaretowaty” nadał Władysław Wojewoda w 1987 r. (dla synonimu Tremiscus helvelloides). W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako płomyk galaretowaty lub płomykówka galaretowata[3]. Nazwę „płomyczka” dla rodzaju Guepinia i konsekwentnie „płomyczka galaretowata” dla gatunku zarekomendowała Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego w 2021 r.[4]

Morfologia

Owocnik

Wysokość 5–12 cm, szerokość 3–7 cm, kształt łopatkowaty, językowaty, lejkowaty, często ukształtowany w postaci rożka, dołem zwężony, często ze szczeliną. Jest półprzeźroczysty. Powierzchnia naga, u młodych owocników o barwie od pomarańczowej do łososiowoczerwonej, u starszych koralowoczerwona do czerwonobrązowej. Hymenium występuje na wewnętrznej stronie. Początkowo jest gładkie, później żebrowato pomarszczone lub żyłkowane i często białawe od zarodników[5].

Trzon

Krótki, walcowaty lub zwężony ku dołowi, pusty, górą rozdarty. Barwa biaława[5].

Miąższ

Ma grubość 2–5 mm, początkowo jest sprężysty i chrząstkowaty, potem galaretowaty, u starszych owocników rozpływa się. Początkowo ma barwę pomarańczową, z czasem blednie i staje się żółtawy. Jest bez smaku, ma przyjemny zapach[5].

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników biały. Zarodniki eliptyczne, gładkie, nieamyloidalne, o rozmiarach 9–12 × 4–8 μm. Podstawki jajowate, o rozmiarach 14–21 × 9–13 μm[6].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej, Środkowej i Europie[7]. Na południu Niemiec i w krajach alpejskich dość częsty, poza tymi regionami w Europie jest raczej rzadki[8]. W Polsce jest rzadki. W Tatrach stanowiska stwierdzono m.in. w dolinach: Kościeliskiej, Strążyskiej i Małej Łąki[9]. Do 2020 r. podano 81 stanowisk. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[10]. W latach 1995–2004 objęty ochroną częściową, w latach 2004–2014 ochroną ścisłą, a od 2014 roku ponownie ochroną częściową[11]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Belgii, Niemczech, Danii, Estonii, Anglii, Norwegii, Finlandii, Litwie[3].

Rozwija się w miejscach wilgotnych, zacienionych na resztkach drewna, głównie na kłodach świerkowych lub jodłowych (rzadziej innych gatunków), często zagrzebanych w ziemi, przez co wydaje się, że rośnie na ziemi. Czasem pojawia się wprost u nasady pni. Spotykany jest w górach, na glebach wapiennych. Owocniki wytwarza od lipca do października[5].

Znaczenie

Grzyb saprotroficzny[3]. Grzyb jadalny, chociaż bez smaku. Może być spożywany na surowo lub używany do marynat. Dzięki swojemu charakterystycznemu wyglądowi, płomykowiec nie może być pomylony z jakimkolwiek innym grzybem[12].

Przypisy

  1. 1 2 Index Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12].
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2014-09-15].
  3. 1 2 3 Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. ↑ Rekomendacja nr 1/2021 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online], Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów, 20 lutego 2021.
  5. 1 2 3 4 Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. ↑ Michael Kuo, Guepinia helvelloides [online], MushroomExpert [dostęp 2014-09-15].
  7. ↑ Występowanie Guepinia helvelloides na świecie (mapa) [online], Discover Life Maps [dostęp 2014-09-15].
  8. ↑ Andrzej Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, ISBN 978-83-258-0588-3.
  9. ↑ Tadeusz Zwijacz, Płomykówka galaretowata, „„Tatry””, 4 (46), jesień 2013, s. 51.
  10. ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.
  11. ↑ Anna Kujawa, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Izabela L. Kałucka (red.), Grzyby chronione Polski. Rozmieszczenie, zagrożenia, rekomendacje ochronne, Poznań: Instytut Środowiska Rolniczego i Leśnego Polskiej Akademii Nauk, 2020, ISBN 978-83-938379-8-4.
  12. ↑ Edmund Garnweidner i inni, Grzyby. Przewodnik do poznawania i oznaczania grzybów Europy Środkowej, Warszawa: MUZA SA, 2006, ISBN 83-7319-976-4.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.