 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
12 marca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 sierpnia 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _3r_BAR.svg.png.webp){kind=small}    | |
.png.webp){kind=small}
Otton Józef Blutreich (ur. 12 marca 1896 w Zaleszczykach, zm. 26 sierpnia 1979 w Gliwicach) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Zaleszczykach, w rodzinie Izydora. Był starszym bratem Serafina (1900–1957), kapitana lekarza Wojska Polskiego, lekarza 6 Batalionu Strzelców Karpackich[1][2]. W 1914 złożył maturę w c. k. Gimnazjum z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu[3].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. Pułk Piechoty Nr 41. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[4].
26 lipca 1927 został odkomenderowany na 10. normalny trzymiesięczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu[5]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 51. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu tego roku został przeniesiony z 40 pp do 50 Pułku Piechoty w Kowlu na stanowisko kwatermistrza[7][8]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 31 Pułku Piechoty w Sieradzu na stanowisko dowódcy batalionu[9].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził batalionem marszowym 19 Pułku Piechoty, który do 12 września wchodził w skład grupy obrony rzeki Wereszycy, a następnie wszedł w skład załogi Składnicy Uzbrojenia nr 6 w Hołosku i stanowił jej trzon aż do kapitulacji 21 września[10]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[11].
Zmarł 26 sierpnia 1979 w Gliwicach. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Gliwicach (sektor B5-A-8)[12].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 13711
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[14][13]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[15]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[16]
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2020-12-14].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 224, 773.
- ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty i Szkolnictwa Wyższego Nr 5-B z 15 lipca 1967, poz, 55.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 327, 583.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 324.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 104.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 578.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
- ↑ Dalecki 1989 ↓, s. 164, 165, 197, 201, 219, 224, 273, 274, 280, 337, 387, 388.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Cmentarze komunalne w Gliwicach - wyszukiwarka osób pochowanych [online], gliwice.grobonet.com [dostęp 2022-09-19].
- 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 583.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-12-14].