Olszyny
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

kamiennogórski

Gmina

Kamienna Góra

Liczba ludności (III 2011)

332[1]

Strefa numeracyjna

75

Kod pocztowy

58-400[2]

Tablice rejestracyjne

DKA

SIMC

0189960

Położenie na mapie gminy wiejskiej Kamienna Góra
Mapa konturowa gminy wiejskiej Kamienna Góra, blisko dolnej krawiędzi nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Olszyny”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Olszyny”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Olszyny”
Położenie na mapie powiatu kamiennogórskiego
Mapa konturowa powiatu kamiennogórskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Olszyny”
Ziemia50°40′56″N 16°04′08″E/50,682222 16,068889[3]

Olszyny (przed 1945 niem. Erlendorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kamiennogórskim, w gminie Kamienna Góra.

Położenie

Leży w Kotlinie Kamiennogórskiej (Kotlinie Krzeszowskiej) w dolinie Zadrny i Olszanicy, pomiędzy Górami Kruczymi a Zaworami[4][5].

Historia

Okres przed przynależnością wsi do cystersów

Pierwsza wzmianka o osadnictwie na ziemi kamiennogórskiej – Dokument praski pochodzi z 1086 roku i wymienia po łacinie plemię Pobarane (Bobrzanie)[6]. Z tego okresu zachowało się 10 grodzisk, m.in. w pobliskiej Lubawce[7]. W 1242 roku księżna Anna Przemyślidka nadaje las Grissobor benedyktynom, przybyłym z Opatowic[8]. Wsie, które teraz tworzą Olszyny, powstały najprawdopodobniej w okresie przynależności ziemi kamiennogórskiej do benedyktynów[9]. Benedyktyni w 1289 roku sprzedali swoje włości księciu Bolkowi I Surowemu, wtedy po raz pierwszy została wzmiankowana miejscowość Caczbach (północna wieś[10])[11].

Okres przynależności wsi do cystersów

3 lata później, w 1292 roku książę Bolko I Surowy sprzedaje ziemie odkupione od benedyktynów cystersom, przybyłym z Henrykowa[12]. W 1343 roku wieś obiął nadany klasztorowi krzeszowskiemu przez księcia Bolka I Surowego przywilej górniczy, jednak nie ma żadnych wzmianek o prowadzeniu tu jakichkolwiek prac górniczych[9]. Przed 1400 rokiem w Kratzbach istniało wolne sołectwo należące do klasztoru, z którego było 16 srebrnych groszy czynszu, a w Leutmannsdorf drugie, z którego pobierano 10 groszy i 4 denary[9]. Prawdopodobnie w 1427 roku wsie zostały doszczętnie zniszczone przez husytów, którzy pustoszyli dobra klasztorne[9]. Ucierpiały również w 1268 roku, podczas walk pomiędzy wojskami króla Czech Jerzego z Podiebradów, a króla Węgier Macieja Korwina o tron czeski. Podobnie było podczas wojny trzydziestoletniej, gdy wojska protestanckie pustoszyły dobra klasztorne[9]. Do historii wtedy niechlubnie przeszedł Kratzbach, ponieważ na jego granicy z Chełmskiem Śląskim 29 grudnia 1620 roku okoliczni chłopi z powodów religijnych zastrzelili opata krzeszowskiego Marcina Clavaei[13][9]. Obie wsie zaczęły się lepiej rozwijać dopiero w II połowie XVII wieku. W I połowie XVIII wieku były one już sporymi osadami[9]. W Leutmannsdorf od dawna istniał folwark należący do krzeszowskich cystersów, mieli oni również w okolicy aż 10 stawów rybnych. Wsie jednak rozwijały się głównie dzięki tkactwu chałupniczemu, którym zajmowała się większość mieszkańców[9]. W 1765 roku wartość Kratzbach wynosiła 1394 talary, zaś mieszkało w nim 26 kmieci oraz 33 chałupników, a wartość Leutmannsdorf wynosiła 2777 talarów i mieszkało w nim 21 kmieci oraz 41 chałupników. W obydwu wsiach mieszkało po 7 rzemieślników[9]. Wsie rozwijały się jednak odmiennymi drogami. Kratzbach przekształcił się z czasem w rodzaj przedmieścia Chełmska Śląskiego, zaś Leutmannsdorf pozostawał wsią rolniczą, bardziej związaną z Jawiszowem[9].

Lata międzywojenne

Olszyny powstały z połączenia dwóch gmin Kratzbach i Leuthmannsdorf w 1929 r. Nową gminę nazwano Erlendorf[14] a po 1945 r. administracja polska wprowadziła nazwę Olszyny (niem. Erle = Olsza).

Położenie

Leży w Kotlinie Kamiennogórskiej (Kotlinie Krzeszowskiej). Przez miejscowość przepływa rzeka Zadrna, dopływ Bobru.

Podział administracyjny

W latach 1957–1961 w granicach osiedla Chełmsko Śląskie[15][16].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  2. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 871 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 92963
  4. ↑ Zygmunt Sarnecki, Bohdan Szarek, Kotlina Kamiennogórska. Przewodnik turystyczny, Wydawnictwo PTTK KRAJ, Warszawa 1994, str.146 ISBN 83-7005-362-9
  5. ↑ Marcin Papaj, Piotr Pietrzak, Kamienna Góra i okolice. Miasto oraz Gmina Kamienna Góra. Przewodnik turystyczny, Wydawca: Wydawnictwo Turystyczne PLAN we współpracy z Urzędem Miasta oraz Urzędem Gminy Kamienna Góra, wydanie I 2007 r., str. 54 ISBN 978-83-60975-25-1
  6. ↑ Dokument praski, 1086.
  7. ↑ Lubawka monografia historyczna miasta, Elżbieta Deptuła i inni, Urząd Miasta i Gminy w Lubawce, 1991.
  8. ↑ Dokument fundacyjny lasu Grissobor dla benedyktynów, Wrocław, 8 maja 1242 (łac.).
  9. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Staffa Marek, Mazurski Krzysztof Radosław, Czerwiński Janusz, Pisarski Grzegorz, Potocki Jacek: Słownik geografii turystycznej Sudetów. T. 8: Kotlina Kamiennogórska, Wzgórza Bramy Lubawskiej, Zawory. Wrocław: Wydawnictwo I-Bis, 1997, s. 264-267. ISBN 83-85773-23-1. (pol.).
  10. ↑ Topographische Karte 1:25 000 (Meßtischblatt) Schömberg 5362 (3131), Reichsamt für Landesaufnahme, 1886.
  11. ↑ Dokument zakupu włości benedyktynów z Grizow, Jelenia Góra 1289 (łac.).
  12. ↑ Dokument fundacyjny Krzeszowa dla cystersów, Krzeszów 1292 (łac.).
  13. ↑ Dorota Kudera, Krzeszów, Piechowice: Wydawnictwo Leumann-Polska, 1997, ISBN 83-85716-07-06 (pol.).
  14. ↑ Zob. territorial.de
  15. ↑ Dz.U. z 1957 r. nr 8, poz. 31
  16. ↑ Dz.U. z 1961 r. nr 54, poz. 306
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.