Okręty podwodne typu Bellone
Ilustracja
Kraj budowy

 Francja

Stocznia

Arsenal de Rochefort
Arsenal de Toulon

Zbudowane

3

Użytkownicy

 Marine nationale

Typ poprzedzający

Amphitrite

Typ następny

Diane

Służba w latach

1916-1935

Uzbrojenie:
8 torped, 1 działo kal. 75 mm
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• zewnętrzne


2 x 450 mm
6 x 450 mm

Załoga

38 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

523 tony

• w zanurzeniu

788 ton

Zanurzenie testowe

50 m

Długość

60,6 m

Szerokość

5,4 m

Zanurzenie

3,5 m

Napęd:
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1640 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 800 KM
2 śruby
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


14,7 węzła
9 węzłów

Zasięg:
• na powierzchni

powierzchnia: 2300 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 100 Mm przy 5 w.

Okręty podwodne typu Bellone – francuskie oceaniczne okręty podwodne z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego. W latach 1912–1917 w stoczniach Arsenal de Rochefort i Arsenal de Toulon zbudowano trzy okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Marine nationale w latach 1916–1917, służąc podczas wojny na Atlantyku i Adriatyku, a po jej zakończeniu na Morzu Śródziemnym. Okręty zostały skreślone z listy floty w lipcu 1935 roku.

Projekt i budowa

Okręty podwodne typu Bellone zamówione zostały na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1912 roku[1][2]. Jednostki zaprojektował inż. Julien Hutter, ulepszając i powiększając swój projekt okrętów typu Clorinde[1][3].

Spośród trzech okrętów typu Bellone pierwszy zbudowany został w Arsenale w Rochefort, zaś dwa kolejne w Arsenale w Tulonie[1][4]. Stępki okrętów położono w grudniu 1912 roku[4][5], zostały zwodowane w latach 1914–1917[1][4], a do służby przyjęto je w latach 1916–1917[4][5]. Nazwy nawiązywały do postaci z mitologii greckiej i rzymskiej[6]. Jednostki otrzymały numery burtowe Q102–Q104[1].

Okręt Stocznia Początek budowy Wodowanie Wejście do służby
„Bellone” (Q102) Arsenal de Rochefort grudzień 1912 8 lipca 1914 październik 1916
„Hermione” (Q103) Arsenal de Toulon 15 marca 1917 grudzień 1917
„Gorgone” (Q104) 23 grudnia 1915 lipiec 1916

Dane taktyczno–techniczne

Okręty podwodne typu Bellone były średniej wielkości oceanicznymi okrętami podwodnymi o konstrukcji dwukadłubowej[1][7]. Długość całkowita wynosiła 60,6 metra, szerokość 5,4 metra i zanurzenie 3,5 metra[1][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 523 tony, a w zanurzeniu 788 ton[1][4]. Okręty napędzane był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Sabathé („Gorgone” – Sulzer) o łącznej mocy 1640 koni mechanicznych (KM)[1][4][uwaga 1]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 800 KM[1][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14,7 węzła na powierzchni i 9 węzłów w zanurzeniu[1][3][uwaga 2]. Zasięg wynosił 2300 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[5].

Okręty wyposażone były w osiem zewnętrznych wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie na dziobie jednostki oraz sześć systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 8 torped[1][5][uwaga 3]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 75 mm L/35 M1897[3][5].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 4 oficerów oraz 34 podoficerów i marynarzy[4].

Służba

„Bellone” podczas wojny pełniła służbę na Atlantyku, zaś dwie bliźniacze jednostki na Adriatyku[3][4]. Na początku lat 20. wszystkie okręty poddano przebudowie: zgrupowano wloty do zbiorników balastowych, co znacznie skróciło czas zanurzania; otrzymały też nowe peryskopy o długości 7,5 m, zamontowane w kiosku[1][2]. Jednostki służyły na Morzu Śródziemnym do lipca 1935 roku[1][5][uwaga 4].

Uwagi

  1. ↑ Projektowana moc silników Diesla miała wynosić 1800 KM[1][5].
  2. ↑ Według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata prędkość na powierzchni wynosiła 15,8 węzła[8]; projektowana prędkość miała wynosić 17 w. na powierzchni i 9,5 w. w zanurzeniu[1].
  3. ↑ Według P.E. Fontenoya okręty posiadały dwie wyrzutnie dziobowe, dwie rufowe i cztery zewnętrzne[3].
  4. ↑ Według P.E. Fontenoya okręty skreślono z listy floty 27 sierpnia 1935 roku[3].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 211.
  2. 1 2 Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 155.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 87.
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 154.
  5. 1 2 3 4 5 6 7 Ivan Gogin: BELLONE submarines (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2017-02-26]. (ang.).
  6. ↑ Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2017-02-26]. (ang.).
  7. ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 199.
  8. ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 537.

Bibliografia

  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: BELLONE submarines (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2017-02-26]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
  • Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2017-02-26]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.