Oddział Polski w Odessie
Historia
Państwo

 Republika Rosyjska

Sformowanie

1917

Rozformowanie

1918

Dowódcy
Pierwszy

kpt. Stanisław Skrzyński

Działania zbrojne
I wojna światowa
wojna domowa w Rosji
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Wojsko Polskie na Wschodzie

Oddział Polski w Odessie – oddział Wojska Polskiego na Wschodzie.

Historia oddziału

W kwietniu 1917 roku w Odessie został zorganizowany Związek Wojskowych Polaków. Związek rejestrował żołnierzy polskich w oddziałach rosyjskich, opiekował się jeńcami polskimi w armiach zaborczych i prowadził działalność oświatową wśród kolonii polskiej w okręgu. W listopadzie, na rozkaz Naczpola, przystąpił do werbunku żołnierzy i wysyłania ich do I i II Korpusów Polskich. Korzystając z zezwolenia głównodowodzącego Frontem Rumuńskim (depesza z 23 listopada 1917) gen. Szczerbaczewa rozpoczęto formowanie oddziałów na terenie Odeskiego Okręgu Wojskowego[1]. Miały one stanowić zalążek samodzielnego Korpusu Polskiego.

W marcu 1918 roku, dowódca oddziałów wojskowych Odeskiej Republiki Radzieckiej, Michaił Murawjow wydał rozkaz, żeby przed opuszczeniem przez wojska miasta, zlikwidować „burżujów”, a w szczególności Polaków. Dowództwo Oddziału zadecydowało, by o północy z 9 na 10 marca wyszły na miasto polskie patrole interwencyjne. Bolszewicy przecenili siłę Polaków i nie podjęli akcji nakazanej przez ich dowódcę. Rozpoczęto pertraktacje, w wyniku których powstała odezwa dowództwa bolszewickiego, gwarantująca względne bezpieczeństwo Polakom na terenie okręgu.

18 marca 1918 roku kapitan Skrzyński powołał pułkownika inżyniera Czesława Rybińskiego na szefa sztabu Oddziału i od tego czasu nastąpił jego szybki rozwój. Po zajęciu Odessy przez oddziały armii austro-węgierskiej, ukraiński minister wojny Ołeksandr Żukowski nakazał rozformowanie Oddziału. Kapitan Skrzyński nie wykonał polecenia. Austriacy doprowadzili do wydania rozkazu o dyslokacji oddziału w rejon Chmielnik – Janów. W odpowiedzi Polacy zdemobilizowali oddział, a byli żołnierze armii austriackiej i legionów galicyjskich ukryli się wśród polskiej społeczności. W rozkazie demobilizacyjnym znalazły się słowa: ... Każdy zwolniony żołnierz i oficer powinien się uważać za wolnego obywatela Państwa Polskiego i jest zupełnie samodzielny w rozporządzaniu własną osobą[1]. Oddział formalnie rozformowany został 14 kwietnia 1918.

Organizacja i obsada personalna oddziału

kpt. Stanisław Skrzyński
płk Czesław Rybiński

Organizacja i obsada personalna oddziału[2]

  • pułk piechoty (strzelców) – płk Kazimierz Szymański
  • 1 szwadron jazdy – rtm. Michał Prażmowski
  • 2 szwadron jazdy – rtm. Sawicki
  • dywizjon artylerii (4 działa) – ppłk Kazimierz Ledóchowski, płk Mikołaj Mrozowski (faktycznie kpt. Poloński)
  • kompania inżynieryjna – kpt. Łepkowski
  • oddział karabinów maszynowych – kpt. Józef Mellerowicz
  • oddział samochodowy – kpt. Klonowski
  • oddział lotniczy (6 samolotów) – rtm. Czesław Albin Łupiński[3])
  • pociąg warsztat – płk Szamota
  • szpital polowy – dr Laskowski
  • komendant etapów – kpt. Roman Joachimowicz

Ogółem oddział liczył około 250 oficerów i 2500 szeregowych[4].

Przypisy

  1. 1 2 Bagiński 1921 ↓, s. 402 - 411.
  2. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 405-406, podano stopnie jakie oficerowie posiadali w armii rosyjskiej.
  3. ↑ Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 46.
  4. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 406.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.