Oprawa szabli z dwoma obłękami zintegrowanymi z kabłąkiem

Obłęk – wygięty pręt stanowiący element rozbudowanej osłony rękojeści w broni białej. Jego funkcją jest zapewnienie dodatkowej ochrony dłoni użytkownika podczas walki, a w niektórych przypadkach również wzmocnienie konstrukcji całej oprawy rękojeści[1].

Obłęk najczęściej zintegrowany jest z kabłąkiem często łącząc wespół z nim jelec i głowicę[1]. Może jednak występować również jako element jelca ustawiony poprzecznie (prostopadle do osi broni)[2]. Najczęściej stosuje się kilka obłęków w jednej oprawie, szczególnie w rapierach gdzie często występował ich bardzo rozbudowany i gęsty splot.

Ośla podkowa

Specyficznym typem obłęku jest tzw. „ośla podkowa” wychodząca od jelca w kierunku sztychu i obejmująca ricasso. W dolnej części bywa często spinana dodatkowym obłękiem poprzecznym o kształcie okrągłym lub eliptycznym. Ośla podkowa pojawiała się w oprawach niektórych typów mieczy i rapierów w okresie średniowiecza i renesansu[3][4]. Funkcją tego elementu była osłona palca wskazującego w przypadku umieszczania go poza jelcem na ricassie (forma niektórych technik szermierczych).

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Włodzimierz Kwaśniewicz 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym, wyd. 1981, s. 63-64
  2. ↑ Lech Marek, Bogdan Mucha. Kord z Henrykowa koło Szprotawy. „Acta Militaria Mediaevalia”. 2, s. 217-222, 2006. Muzeum Historyczne w Sanoku, Polska Akademia Umiejętności. ISSN 1895-4103.
  3. ↑ Włodzimierz Kwaśniewicz 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym, wyd. 1981, s. 151
  4. ↑ Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie [online], www.muzeumwp.pl [dostęp 2022-08-04].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.