WWE Night of Champions i WWE Vengeance
Inne nazwy

Vengeance (2001–2006, 2011)
Vengeance: Night of Champions (2007)
NXT Vengeance Day (od 2021)

Promocja

WWE

Brandy

Raw (2002; 2004–10; 2023)
SmackDown (2002–03; 2007–10; 2023)
NXT (od 2021)
ECW (2007–09)

Pierwsza gala

Vengeance (2001)

Motyw gali

Wszystkie aktywne tytuły WWE są bronione na gali

Night of Champions – zakończony cykl gal profesjonalnego wrestlingu produkowanych przez federację WWE w latach 2001–2015 i nadawanych na żywo w systemie pay-per-view oraz na WWE Network[1]. Cykl gal był wcześniej znany pod nazwą Vengeance, gdzie gala w 2001 była inauguracyjną galą mającą miejsce 9 grudnia 2001 i wyjątkowo zastępując WWE Armageddon. Rok później przeniesiono cykl na lipiec. Cykl stał się ekskluzywny dla brandu SmackDown! w 2003, lecz rok później stał się ekskluzywny dla Raw. W 2005 przeniesiono organizację gal na czerwiec, zaś dwa lata później wszystkie gale zaczęto organizować dla trzech brandów federacji – Raw, SmackDown oraz ECW.

Gala z 2007 była promowana pod nazwą Vengeance: Night of Champions, na której wszystkie tytuły federacji były bronione. W 2008 postanowiono zrezygnować z członu „Vengeance” i kontynuowano promocję jako Night of Champions, które w 2010 przeniesiono na wrzesień. W 2011 odbyły się gale Night of Champions oraz powracające na jeden rok Vengeance, które zastąpiło cykl WWE Bragging Rights w październiku 2011[2]. W 2016 Night of Champions zostało zastąpione galą pod tytułem „Clash of Champions”; pomimo podobnego konceptu, Clash of Champions nie jest bezpośrednią kontynuacją poprzednika.

Koncept

Zaczynając od 2007, koncept tego pay-per-view polegał na tym, iż wszyscy mistrzowie federacji musieli bronić swoich tytułów. Począwszy od 2010 na gali mogły odbywać się walki bez tytułów na szali.

Lista gal

Gala brandu Raw Gala brandu SmackDown Gala brandu NXT
Gala Lokalizacja Arena Walka wieczoru
Vengeance (2001)
9 grudnia 2001		 San Diego, Kalifornia San Diego Sports Arena[3] 1. walka mistrzowska: Kurt Angle vs. Stone Cold o WWF Championship
2. walka mistrzowska: The Rock vs. Chris Jericho o World Championship
Walka unifikacyjna: Chris Jericho vs. Stone Cold o WWF Championship i World Championship[4]
Vengeance (2002)
21 lipca 2002		 Detroit, Michigan Joe Louis Arena[5] The Undertaker (c) vs. The Rock vs. Kurt Angle
Triple Threat match o Undisputed WWE Championship[6]
Vengeance (2003)
27 lipca 2003[7]		 Denver, Kolorado Pepsi Center[8] Brock Lesnar (c) vs. Kurt Angle vs. Big Show
Triple Threat match o WWE Championship[9]
Vengeance (2004)
11 lipca 2004[10]		 Hartford, Connecticut Hartford Civic Center[11] Chris Benoit (c) vs. Triple H
Singles match o World Heavyweight Championship[12]
Vengeance (2005)
26 czerwca 2005[13]		 Paradise, Nevada Thomas & Mack Center[14] Batista (c) vs. Triple H
Hell in a Cell match o World Heavyweight Championship[15]
Vengeance (2006)
25 czerwca 2006[16]		 Charlotte, Karolina Północna Charlotte Bobcats Arena[17] D-Generation X (Triple H i Shawn Michaels) vs. The Spirit Squad (Kenny, Johnny, Mitch, Nicky i Mikey)
5-on-2 handicap match
Vengeance: Night of Champions
24 czerwca 2007[18]		 Houston, Teksas Toyota Center[19] John Cena (c) vs. Mick Foley vs. Bobby Lashley vs. Randy Orton vs. King Booker
Five-Pack Challenge o WWE Championship[20]
Night of Champions (2008)
29 czerwca 2008[21]		 Dallas, Teksas American Airlines Center[22] Triple H (c) vs. John Cena
Singles match o WWE Championship
Night of Champions (2009)
26 lipca 2009		 Filadelfia, Pensylwania Wachovia Center CM Punk (c) vs. Jeff Hardy
Singles match o World Heavyweight Championship
Night of Champions (2010)
19 września 2010		 Rosemont, Illinois Allstate Arena Sheamus (c) vs. Wade Barrett vs. Chris Jericho vs. Edge vs. Randy Orton vs. John Cena
Six-Pack Elimination Challenge o WWE Championship
Night of Champions (2011)
18 września 2011		 Buffalo, Nowy Jork First Niagara Center Triple H vs. CM Punk
No Disqualification match
Vengeance (2011)
23 października 2011		 San Antonio, Teksas AT&T Center Alberto Del Rio (c) vs. John Cena
Last Man Standing match o WWE Championship
Night of Champions (2012)
16 września 2012		 Boston, Massachusetts TD Garden CM Punk (c) vs. John Cena
Singles match o WWE Championship
Night of Champions (2013)
15 września 2013[23]		 Detroit, Michigan[23] Joe Louis Arena Randy Orton (c) vs. Daniel Bryan
Singles match o WWE Championship
Night of Champions (2014)
21 września 2015		 Nashville, Tennessee Bridgestone Arena Brock Lesnar (c) vs. John Cena
Singles match o WWE World Heavyweight Championship
Night of Champions (2015)
20 września 2015		 Houston, Teksas Toyota Center Seth Rollins (c) vs. Sting
Singles match o WWE World Heavyweight Championship
NXT TakeOver: Vengeance Day
14 lutego 2021		 Orlando, Floryda WWE Performance Center Finn Bálor (c) vs. Pete Dunne
Singles match o NXT Championship
NXT Vengeance Day (2022)
15 lutego 2022		 Bron Breakker (c) vs. Santos Escobar
Singles match o NXT Championship
NXT Vengeance Day (2023)
4 lutego 2023		 Charlotte, Karolina Północna Spectrum Center Bron Breakker (c) vs. Grayson Waller
Steel Cage match o NXT Championship
Night of Champions (2023)
27 maja 2023		 Dżudda, Arabia Saudyjska Jeddah Super Dome Kevin Owens i Sami Zayn (c) vs. The Bloodline (Roman Reigns i Solo Sikoa)
Tag team match o Undisputed WWE Tag Team Championship
NXT Vengeance Day (2024)
4 lutego 2024		 Clarksville, Tennessee F&M Bank Arena Ilja Dragunov (c) vs. Trick Williams
Singles match o NXT Championship

Wyniki gal

2001

Vengeance (2001)
Motyw muzyczny

„Sinner” – Drowning Pool

Informacje
Promocja

World Wrestling Federation

Sponsor

Lugz

Data

9 grudnia 2001

Widownia

11 800

Hala

San Diego Sports Arena

Miejsce

San Diego, Kalifornia

Gale pay-per-view – chronologicznie
Survivor Series (2001) Vengeance (2001) Royal Rumble (2002)
Vengeance – chronologicznie
— Vengeance (2001) Vengeance (2002)

Vengeance (2001) – gala wrestlingu wyprodukowana przez World Wrestling Federation (WWF). Odbyła się 9 grudnia 2001 w San Diego Sports Arena w San Diego w Kalifornii. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to pierwsza gala w chronologii cyklu Vengeance.

Podczas gali odbyło się dziesięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walkami wieczoru były pojedynki o WWF Championship oraz World Championship, a także pojedynek unifikujący oba tytuły w Undisputed WWF Championship. Stone Cold Steve Austin pokonał Kurta Angle’a i obronił WWF Championship, zaś Chris Jericho zdołał pokonać The Rocka o World Championship. Pierwszym w historii Undisputed WWF Championem stał się Chris Jericho, który z pomocą Bookera T pokonał Austina.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1H The APA (Faarooq i Bradshaw) pokonali Billy’ego i Chucka Tag team match 06:20
2 Scotty 2 Hotty i Albert pokonali Christiana i Testa Tag team match 06:20
3 Edge (c) pokonał Williama Regala Singles match o WWF Intercontinental Championship 09:06
4 Jeff Hardy pokonał Matta Hardy’ego Singles match z sędzią specjalną Litą 12:32
5 The Dudley Boyz (Bubba Ray i D-Von Dudley) (c) (ze Stacy Keibler) pokonali Big Showa i Kane’a Tag team match o WWF Tag Team Championship 06:49
6 The Undertaker pokonał Roba Van Dama (c) Hardcore match o WWF Hardcore Championship 11:04
7 Trish Stratus (c) pokonała Jacqueline Singles match o WWF Women’s Championship 03:35
8 Stone Cold Steve Austin (c) pokonał Kurta Angle’a Singles match o WWF Championship 15:05
9 Chris Jericho pokonał The Rocka (c) Singles match o World Championship 19:08
10 Chris Jericho (World Champion) pokonał Stone Colda Steve’a Austina (WWF Champion) Mecz unifikacyjny o World Championship i WWF Championship w Undisputed WWF Championship[24] 12:34
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat

2002

Vengeance (2002)
Motto gali

Quick & Merciless

Motyw muzyczny

„Downfall” – Trust Company

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw
SmackDown!

Sponsor

Subway

Data

21 lipca 2002

Widownia

11 800

Hala

Joe Louis Arena

Miejsce

Detroit, Michigan

Gale pay-per-view – chronologicznie
King of the Ring (2002) Vengeance (2002) SummerSlam (2002)
Vengeance – chronologicznie
Vengeance (2001) Vengeance (2002) Vengeance (2003)

Vengeance (2002) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 22 lipca 2002 w Joe Louis Arena w Detroit w stanie Michigan. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to druga gala w chronologii cyklu Vengeance.

Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walką wieczoru była trzyosobowa walka o WWE Undisputed Championship, gdzie The Rock zdobył mistrzostwo pokonując Kurta Angle’a i poprzedniego mistrza The Undertakera. Oprócz tego The Un-Americans (Lance Storm i Christian) pokonali Hollywood Hulka Hogana i Edge’a zdobywając WWE Tag Team Championship, a Rob Van Dam obronił przez dyskwalifikację swój WWE Intercontinental Championship pokonując Brocka Lesnara.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1H Goldust pokonał Steviego Richardsa Singles match 03:49
2 The Dudley Boyz (Bubba Ray Dudley i Spike Dudley) pokonali Eddiego Guerrero i Chrisa Benoit Elimination tables match 14:59
3 Jamie Noble (c) (z Nidią) pokonał Billy’ego Kidmana Singles match o WWE Cruiserweight Championship 07:34
4 Jeff Hardy (c) pokonał Williama Regala Singles match o WWE European Championship 04:16
5 John Cena pokonał Chrisa Jericho Singles match 06:21
6 Rob Van Dam (c) pokonał Brocka Lesnara (z Paulem Heymanem) przez dyskwalifikację Singles match o WWE Intercontinental Championship 09:38
7 Booker T pokonał Big Showa No Disqualification match 06:12
8 The Un-Americans (Lance Storm i Christian) pokonali Hollywood Hulka Hogana i Edge’a (c) Tag team match o WWE Tag Team Championship 10:00
9 The Rock pokonał Kurta Angle’a i The Undertakera (c) Triple threat match o WWE Undisputed Championship[25] 19:35
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat

2003

Vengeance (2003)
Motyw muzyczny

„Price to Play” – Staind

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

SmackDown!

Sponsor

Tomb Raider: The Angel of Darkness

Data

27 lipca 2003

Widownia

9500

Hala

Pepsi Center

Miejsce

Denver, Kolorado

Gale pay-per-view – chronologicznie
Bad Blood (2003) Vengeance (2003) SummerSlam (2003)
Vengeance – chronologicznie
Vengeance (2002) Vengeance (2003) Vengeance (2004)

Vengeance (2003) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu SmackDown!. Odbyła się 27 lipca 2003 w Pepsi Center w Denver w stanie Kolorado. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to trzecia gala w chronologii cyklu Vengeance.

Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. W walce wieczoru zmierzyli się WWE Champion Brock Lesnar, Kurt Angle i Big Show o mistrzostwo; Angle wygrał walkę i odebrał mistrzostwo Lesnarowi. Oprócz tego Eddie Guerrero pokonał Chrisa Benoit i zdobył przywrócony WWE United States Championship.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1H Último Dragón pokonał Chrisa Kanyona Singles match 04:04
2 Eddie Guerrero pokonał Chrisa Benoit Singles match o zawieszony WWE United States Championship 22:14
3 Jamie Noble (z Nidią) pokonał Billy’ego Gunna (z Torrie Wilson) Singles match 05:00
4 Bradshaw wygrał eliminując jako ostatniego Brother Love’a The APA Invitational Bar Room Brawl 04:33
5 The World’s Greatest Tag Team (Shelton Benjamin i Charlie Haas) (c) pokonali Reya Mysterio i Billy’ego Kidmana Tag team match o WWE Tag Team Championship 14:53
6 Sable pokonała Stephanie McMahon No Countout match 06:25
7 The Undertaker pokonał Johna Cenę Singles match 16:01
8 Mr. McMahon pokonał Zacha Gowena Singles match 14:02
9 Kurt Angle pokonał Brocka Lesnara (c) i Big Showa Triple threat match o WWE Championship 17:29
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat
Wyniki turnieju o WWE United States Championship

Turniej o przywrócony WWE United States Championship odbywał się od 19 czerwca do 27 lipca 2003.

Ćwierćfinały Półfinały Finał
                   
       
 Chris Benoit Sub
 Rhyno  
 Chris Benoit Sub
   Matt Hardy  
 Matt Hardy Pin
 Rikishi  
 Chris Benoit 22:14
   Eddie Guerrero Pin
 Billy Gunn Pin
 John Cena  
 Billy Gunn
   Eddie Guerrero Pin  
 Eddie Guerrero Pin
 Último Dragón  

2004

Vengeance (2004)
Motyw muzyczny

„Vengeance” – Jim Johnston

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw

Sponsor

1-800-Call ATT for Collect Calls

Data

11 lipca 2004

Widownia

7000

Hala

Hartford Civic Center

Miejsce

Hartford, Connecticut

Gale pay-per-view – chronologicznie
The Great American Bash (2004) Vengeance (2004) SummerSlam (2004)
Vengeance – chronologicznie
Vengeance (2003) Vengeance (2004) Vengeance (2005)

Vengeance (2004) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 11 lipca 2004 w Hartford Civic Center w Hartford w stanie Connecticut. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to czwarta gala w chronologii cyklu Vengeance.

Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. W walce wieczoru Chris Benoit obronił World Heavyweight Championship pokonując Triple H’a. Ponadto Edge zdobył WWE Intercontinental Championship poprzez pokonanie Randy’ego Ortona, zaś Matt Hardy pokonał Kane’a w No Disqualification matchu.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1H Tyson Tomko (z Trish Stratus) pokonał Val Venisa (z Nidią) Singles match 02:52
2 Rhyno i Tajiri pokonali Garrisona Cade’a i Jonathana Coachmana Tag team match 07:30
3 Batista pokonał Chrisa Jericho Singles match 12:19
4 La Résistance (Rob Conway i Sylvain Grenier) (c) pokonali Eugene’a i Rica Flaira przez dyskwalifikację Tag team match o World Tag Team Championship 12:30
5 Matt Hardy pokonał Kane’a No Disqualification match 10:34
6 Edge pokonał Randy’ego Ortona (c) Singles match o WWE Intercontinental Championship 26:36
7 Victoria pokonała Molly Holly Singles match wyłaniający pretendentkę do WWE Women’s Championship 06:22
8 Chris Benoit (c) pokonał Triple H’a Singles match o World Heavyweight Championship[26] 29:06
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat

2005

Vengeance (2005)
Motto gali

Hell in a Cell

Motyw muzyczny

„Happy?” – Mudvayne

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw

Sponsor

THQ

Data

26 czerwca 2005

Widownia

9850

Hala

Thomas & Mack Center

Miejsce

Las Vegas, Nevada

Gale pay-per-view – chronologicznie
ECW One Night Stand (2005) Vengeance (2005) The Great American Bash (2005)
Vengeance – chronologicznie
Vengeance (2004) Vengeance (2005) Vengeance (2006)

Vengeance (2005) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 26 czerwca 2005 w Thomas & Mack Center w Las Vegas w stanie Nevada. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to piąta gala w chronologii cyklu Vengeance.

Podczas gali odbyło się siedem walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat. Walką wieczoru był Hell in a Cell match o World Heavyweight Championship, w którym mistrz Batista pokonał pretendenta Triple H’a. Oprócz tego John Cena wygrał trzyosobową walkę broniąc WWE Championship w starciu z Christianem i Chrisem Jericho, a Shawn Michaels pokonał Kurta Angle’a w singlowej walce.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1H The Hurricane i Rosey (c) (z Super Stacy) pokonali The Heart Throbs (Antonio i Romeo) Tag team match o World Tag Team Championship –
2 Carlito (c) pokonał Sheltona Benjamina Singles match o WWE Intercontinental Championship 12:50
3 Victoria pokonała Christy Hemme Singles match 05:06
4 Kane pokonał Edge’a (z Litą) Singles match 11:11
5 Shawn Michaels pokonał Kurta Angle’a Singles match 26:13
6 John Cena (c) pokonał Christiana i Chrisa Jericho Triple threat match o WWE Championship 15:08
7 Batista (c) pokonał Triple H’a Hell in a Cell match o World Heavyweight Championship 26:55
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
H – walka była transmitowana przed PPV na Sunday Night Heat

2006

Vengeance (2006)
Motyw muzyczny

„Victim” – Eighteen Visions

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw

Data

25 czerwca 2006

Widownia

6800

Hala

Charlotte Bobcats Arena

Miejsce

Charlotte, Karolina Północna

Gale pay-per-view – chronologicznie
ECW One Night Stand (2006) Vengeance (2006) The Great American Bash (2006)
Vengeance – chronologicznie
Vengeance (2005) Vengeance (2006) Vengeance: Night of Champions

Vengeance (2006) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE) dla zawodników z brandu Raw. Odbyła się 25 czerwca 2006 w Charlotte Bobcats Arena w Charlotte w stanie Karolina Północna. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to szósta gala w chronologii cyklu Vengeance.

Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna będąca częścią niedzielnej tygodniówki Sunday Night Heat.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Val Venis pokonał Roba Conwaya Singles match –
2 Randy Orton pokonał Kurta Angle’a Singles match 12:50
3 Umaga (z Armando Estradą) pokonał Eugene’a (z Jimem Dugganem, Doink the Clownem i Kamalą) Singles match 01:26
4 Ric Flair pokonał Micka Foleya z wynikiem 2-0 Two-out-of-three falls match 07:32
5 Johnny Nitro (z Meliną) pokonał Sheltona Benjamina (c) i Carlito Triple threat match o WWE Intercontinental Championship 12:01
6 Rob Van Dam (c) pokonał Edge’a (z Litą) Singles match o WWE Championship 17:55
7 Imposter Kane pokonał Kane’a Singles match 07:00
8 John Cena pokonał Sabu poprzez submission Extreme Rules Lumberjack match 06:38
9 D-Generation X (Triple H i Shawn Michaels) pokonali The Spirit Squad (Kenny’ego, Johnny’ego, Mitcha, Nicky’ego i Mikeya) Handicap match 17:45
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
  • Lista „lumberjacków”: Viscera, Trevor Murdoch, Lance Cade, Rob Conway, Snitsky, Matt Striker, Charlie Haas, Val Venis, Tommy Dreamer, Balls Mahoney, Stevie Richards, Little Guido Maritato, Roadkill, Danny Doring, Justin Credible, Al Snow i The Sandman

2007

Vengeance: Night of Champions
Motyw muzyczny

„Gone” – Fuel

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw
SmackDown!
ECW

Sponsor

Raw Attitude Energy

Data

24 czerwca 2007

Widownia

15 000

Hala

Toyota Center

Miejsce

Houston, Teksas

Gale pay-per-view – chronologicznie
One Night Stand (2007) Vengeance: Night of Champions The Great American Bash (2007)
Vengeance – chronologicznie
Vengeance (2006) Vengeance: Night of Champions Vengeance (2011)
Night of Champions – chronologicznie
— Vengeance: Night of Champions Night of Champions (2008)

Vengeance: Night of Champions – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 24 czerwca 2007 w Toyota Center w Houston w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to siódma gala w chronologii cyklu Vengeance oraz pierwsza w chronologii cyklu Night of Champions. Tego samego dnia Chris Benoit, który miał zawalczyć podczas gali, zabił syna i żonę oraz popełnił samobójstwo.

Podczas gali odbyło się dziesięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Pojedynkiem wieczoru był Five-Pack Challenge o WWE Championship, gdzie John Cena obronił mistrzostwo pokonując Micka Foleya, Bobby’ego Lashleya, Randy’ego Ortona i King Bookera. Ponadto Edge pokonał Batistę i obronił World Heavyweight Championship, a Johnny Nitro zdołał pokonać CM Punka i zdobyć zawieszony ECW World Championship.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Super Crazy pokonał Carlito Singles match –
2 Lance Cade i Trevor Murdoch (c) pokonali The Hardy Boyz (Matta i Jeffa Hardy’ego) Tag team match o World Tag Team Championship[27] 08:55
3 Chavo Guerrero (c) pokonał Jimmy’ego Wang Yanga Singles match o WWE Cruiserweight Championship[28] 10:16
4 Johnny Nitro pokonał CM Punka Singles match o zawieszony ECW World Championship 08:00
5 Santino Marella (c) pokonał Umagę przez dyskwalifikację Singles match o WWE Intercontinental Championship[29] 02:34
6 Montel Vontavious Porter (c) pokonał Rica Flaira Singles match o WWE United States Championship[30] 08:43
7 Deuce ’n Domino (c) (z Cherry) pokonali Sgt. Slaughtera i Jimmy’ego Snukę Tag team match o WWE Tag Team Championship[31] 06:34
8 Edge (c) pokonał Batistę poprzez wyliczenie poza-ringowe Last Chance match o World Heavyweight Championship 16:50
9 Candice Michelle pokonała Melinę (c) Singles match o WWE Women’s Championship[32] 04:07
10 John Cena (c) pokonał Micka Foleya, Bobby’ego Lashleya, Randy’ego Ortona i King Bookera (z Queen Sharmell) Five-Pack Challenge o WWE Championship 18:08
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)

2008

Night of Champions (2008)
Motto gali

It's a Night of Defenders, It's a Night of Challengers, It's a Night of Champions.

Motyw muzyczny

„Devour” – Shinedown

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw
SmackDown
ECW

Sponsor

Gilette Fusion Power

Data

29 czerwca 2008

Widownia

16 151

Hala

American Airlines Center

Miejsce

Dallas, Teksas

Gale pay-per-view – chronologicznie
One Night Stand (2008) Night of Champions (2008) The Great American Bash (2008)
Night of Champions – chronologicznie
Vengeance: Night of Champions Night of Champions (2008) Night of Champions (2009)

Night of Champions (2008) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 29 czerwca 2008 w American Airlines Center w Dallas w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to druga gala w chronologii cyklu Night of Champions.

Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. W obydwu walkach wieczoru Triple H oraz Edge zachowali WWE Championship i World Heavyweight Championship pokonując kolejno Johna Cenę i Batistę. Prócz tego Kofi Kingston po raz pierwszy w karierze zdobył WWE Intercontinental Championship pokonując Chrisa Jericho.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Jeff Hardy pokonał Montela Vontavious Portera Singles match –
2 John Morrison i The Miz (c) pokonali Finlaya i Hornswoggle’a Tag team match o WWE Tag Team Championship 08:46
3 Matt Hardy (c) pokonał Chavo Guerrero (z Bam Neelym) Singles match o WWE United States Championship 09:22
4 Mark Henry pokonał Kane’a (c) i Big Showa Triple threat match o ECW Championship 08:18
5 The Legacy (Ted DiBiase i Cody Rhodes) (c) pokonali Hardcore Holly’ego (c) Handicap match o World Tag Team Championship 01:28
6 Kofi Kingston pokonał Chrisa Jericho (c) (z Lance’em Cade’em) Singles match o WWE Intercontinental Championship 13:28
7 Mickie James (c) pokonała Katie Lea Burchill (z Paulem Burchillem) Singles match o WWE Women’s Championship 07:17
8 Edge (c) pokonał Batistę Singles match o World Heavyweight Championship 17:11
9 Triple H (c) pokonał Johna Cenę Singles match o WWE Championship 21:38
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)

2009

Night of Champions (2009)
Motto gali

Every Championship Is on the Line

Motyw muzyczny

„Heavy Hitters” – David Robidoux

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw
SmackDown
ECW

Sponsor

Gilette Fusion Power

Data

26 lipca 2009

Widownia

17 774

Hala

Wachovia Center

Miejsce

Filadelfia, Pensylwania

Gale pay-per-view – chronologicznie
The Bash Night of Champions (2009) SummerSlam (2009)
Night of Champions – chronologicznie
Night of Champions (2008) Night of Champions (2009) Night of Champions (2010)

Night of Champions (2009) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 26 lipca 2009 w Wachovia Center w Filadelfii w Pensylwanii. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to trzecia gala w chronologii cyklu Night of Champions.

Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Walką wieczoru była singlowa walka o World Heavyweight Championship, gdzie Jeff Hardy zdobył mistrzostwo pokonując mistrza CM Punka. Prócz tego odbył się Triple Threat match o WWE Championship, gdzie Randy Orton obronił tytuł pokonując Johna Cenę i Triple H’a. Jeri-Show (Chris Jericho i Big Show) pokonali The Legacy (Cody’ego Rhodesa i Teda DiBiasego) utrzymując Unified WWE Tag Team Championship.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Cryme Tyme (Shad Gaspard i JTG) pokonali The Hart Dynasty (Tysona Kidda i Davida Hart Smitha) Tag team match[33] –
2 Jeri-Show (Chris Jericho i Big Show) (c) pokonali The Legacy (Cody’ego Rhodesa i Teda DiBiasego) poprzez submission Tag team match o Unified WWE Tag Team Championship[34] 12:08
3 Christian pokonał Tommy’ego Dreamera (c) Singles match o ECW Championship[35] 10:28
4 Kofi Kingston (c) pokonał Montela Vontavious Portera, The Miza, Carlito, Jacka Swaggera i Primo Six-pack challenge o WWE United States Championship[36] 08:35
5 Michelle McCool (c) pokonała Melinę Singles match o WWE Women’s Championship[37] 06:12
6 Randy Orton (c) pokonał Johna Cenę i Triple H’a Triple Threat match o WWE Championship[38] 22:23
7 Mickie James pokonała Maryse (c) Singles match o WWE Divas Championship[39] 08:36
8 Rey Mysterio (c) pokonał Dolpha Zigglera (z Marią) Singles match o WWE Intercontinental Championship[40] 16:00
9 Jeff Hardy pokonał CM Punka (c) Singles match o World Heavyweight Championship 14:56
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)

2010

Night of Champions (2010)
Motyw muzyczny

„Freefall” – Two Steps From Hell

Informacje
Promocja

World Wrestling Entertainment

Brandy

Raw
SmackDown

Sponsor

Paper Jamz

Data

19 września 2010

Widownia

13 851

Hala

Allstate Arena

Miejsce

Rosemont, Illinois

Gale pay-per-view – chronologicznie
SummerSlam (2010) Night of Champions (2010) Hell in a Cell (2010)
Night of Champions – chronologicznie
Night of Champions (2009) Night of Champions (2010) Night of Champions (2011)

Night of Champions (2010) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację World Wrestling Entertainment (WWE). Odbyła się 19 września 2010 w Allstate Arena w Rosemont w stanie Illinois. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to czwarta gala w chronologii cyklu Night of Champions.

Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Randy Orton pokonał Sheamusa, Wade’a Barretta, Johna Cenę, Edge’a i Chrisa Jericho w Six-Pack Elimination Challenge'u i zdobył WWE Championship. Ponadto Kane zdołał pokonać The Undertakera w No Holds Barred matchu i obronić World Heavyweight Championship, a Michelle McCool pokonała Melinę w Lumberjill matchu i zunifikowała WWE Women’s Championship oraz WWE Divas Championship.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D John Morrison pokonał Teda DiBiasego Singles match[41] –
2 Dolph Ziggler (c) (z Vickie Guerrero i Kaitlyn) pokonał Kofiego Kingstona Singles match o WWE Intercontinental Championship[42]
Jeżeli Ziggler zostanie zdyskwalifikowany lub odliczony, straci tytuł.		 12:42
3 Big Show pokonał CM Punka Singles match[43] 04:43
4 Daniel Bryan pokonał The Miza (c) (z Alexem Rileyem) poprzez submission Singles match o WWE United States Championship[44] 12:29
5 Michelle McCool (Co-Women’s Champion) pokonała Melinę (Divas Champion) Lumberjill match unifikujący WWE Women’s Championship i WWE Divas Championship[45] 06:34
6 Kane (c) pokonał The Undertakera No Holds Barred match o World Heavyweight Championship[46] 18:29
7 Cody Rhodes i Drew McIntyre wyeliminowali jako ostatnich Evana Bourne’a i Marka Henry’ego Tag Team Turmoil match o WWE Tag Team Championship[47] 11:42
8 Randy Orton pokonał Sheamusa (c), Wade’a Barretta, Johna Cenę, Edge’a i Chrisa Jericho Six-Pack Elimination Challenge o WWE Championship[48] 21:28
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
Tag Team Turmoil match
Nr. wejściowy Tag team Nr. eliminacji Wyeliminowani przez
1 The Hart Dynasty (David Hart Smith i Tyson Kidd) (c) 1 The Usos
2 The Usos (Jimmy i Jey Uso) (z Taminą) 3 Evana Bourne’a i Marka Henry’ego
3 Santino Marella i Vladimir Kozlov 2 The Usos
4 Evan Bourne i Mark Henry 4 Cody’ego Rhodesa i Drewa Mcintyre’a
5 Cody Rhodes i Drew McIntyre Zwycięzcy –
Six-Pack Elimination Challenge
Nr. eliminacji Wrestler Wyeliminowany przez Metoda eliminacji Czas
1 Chris Jericho Randy’ego Ortona RKO 01:25
2 Edge Johna Cenę Attitude Adjustment 15:00
3 John Cena Wade’a Barretta Wasteland 18:58
4 Wade Barrett Randy’ego Ortona RKO 20:32
5 Sheamus (c) Randy’ego Ortona RKO 21:28
Zwycięzca: Randy Orton

Night of Champions 2011

Night of Champions (2011)
Motto gali

It's a Night You Will Never Forget

Motyw muzyczny

„Magika” – Two Steps From Hell

Informacje
Promocja

WWE

Sponsor

Light Strike

Data

18 września 2011

Widownia

11 000

Hala

First Niagara Center

Miejsce

Buffalo, Nowy Jork

Gale pay-per-view – chronologicznie
SummerSlam (2011) Night of Champions (2011) Hell in a Cell (2011)
Night of Champions – chronologicznie
Night of Champions (2010) Night of Champions (2011) Night of Champions (2012)

Night of Champions (2011) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 18 września 2011 w First Niagara Center w Buffalo w Nowym Jorku. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to piąta gala w chronologii cyklu Night of Champions.

Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. Walką wieczoru był No Disqualification match, w którym Triple H pokonał CM Punka. Oprócz tego John Cena zdobył WWE Championship pokonując Alberto Del Rio, zaś Mark Henry pokonując Randy’ego Ortona zdobył pierwszy raz w karierze World Heavyweight Championship.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Daniel Bryan pokonał Heatha Slatera poprzez submission Singles match[49] 5:13
2 Air Boom (Evan Bourne i Kofi Kingston) (c) pokonali Awesome Truth (The Miza i R-Trutha) przez dyskwalifikację Tag team match o WWE Tag Team Championship[50] 9:50
3 Cody Rhodes (c) pokonał Teda DiBiasego Singles match o WWE Intercontinental Championship[51] 9:43
4 Dolph Ziggler (c) (z Vickie Guerrero) pokonał Jacka Swaggera, Alexa Rileya i Johna Morrisona Fatal-4-Way match o WWE United States Championship[52] 8:19
5 Mark Henry pokonał Randy’ego Ortona (c) Singles match o World Heavyweight Championship[53] 13:06
6 Kelly Kelly (c) (z Eve Torres) pokonała Beth Phoenix (z Natalyą) Singles match o WWE Divas Championship[54] 6:26
7 John Cena pokonał Alberto Del Rio (c) (z Ricardo Rodriguezem) poprzez submission Singles match o WWE Championship 17:32
8 Triple H pokonał CM Punka No Disqualification match
Jeżeli Triple H przegra, straci posadę Chief Operating Officer (COO) w WWE.		 24:10
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)

Vengeance 2011

Vengeance (2011)
Motto gali

Vengeance Is Mine

Motyw muzyczny

„Make Some Noise (Put 'Em Up)” – The Crystal Method i Yelawolf

Informacje
Promocja

WWE

Data

23 października 2011

Widownia

8000

Hala

AT&T Center

Miejsce

San Antonio, Teksas

Gale pay-per-view – chronologicznie
Hell in a Cell (2011) Vengeance (2011) Survivor Series (2011)
Vengeance – chronologicznie
Vengeance: Night of Champions Vengeance (2011) NXT TakeOver: Vengeance Day

Vengeance (2011) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 23 października 2011 w AT&T Center w San Antonio w Teksasie. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to ósma i ostatnia gala w chronologii cyklu Vengeance.

Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna nietransmitowana w telewizji. W pojedynku wieczoru Alberto Del Rio pokonał Johna Cenę w Last Man Standing matchu i obronił WWE Championship. Walka Marka Henry’ego z Big Showem o World Heavyweight Championship zakończyła się bez rezultatu, zaś Awesome Truth (The Miz i R-Truth) pokonali Triple H’a i CM Punka w tag team matchu.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Wade Barrett pokonał Daniela Bryana Singles match[55] 4:57
2 Air Boom (Evan Bourne i Kofi Kingston) (c) pokonali Jacka Swaggera i Dolpha Zigglera Tag team match o WWE Tag Team Championship[56] 13:24
3 Dolph Ziggler (c) (z Jackem Swaggerem i Vickie Guerrero) pokonał Zacka Rydera Singles match o WWE United States Championship[57] 6:04
4 Beth Phoenix (c) pokonała Eve Torres Singles match o WWE Divas Championship[58]
Kelly Kelly i Natalya były wyrzucone z okolic ringu.		 7:18
5 Sheamus pokonał Christiana Singles match[59] 10:37
6 Awesome Truth (The Miz i R-Truth) pokonali Triple H’a i CM Punka Tag team match[60] 15:24
7 Randy Orton pokonał Cody’ego Rhodesa Singles match[61] 12:11
8 Mark Henry (c) vs. Big Show zakończyło się bez rezultatu Singles match o World Heavyweight Championship[62] 13:19
9 Alberto Del Rio (c) (z Ricardo Rodriguezem) pokonał Johna Cenę Last Man Standing match o WWE Championship[63] 27:04
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)

2012

Night of Champions (2012)
Motyw muzyczny

„Champions” – Kevin Rudolf, Fred Durst, Birdman i Lil Wayne

Informacje
Promocja

WWE

Sponsor

Dredd

Data

16 września 2012

Widownia

14 886

Hala

TD Garden

Miejsce

Boston, Massachusetts

Gale pay-per-view – chronologicznie
SummerSlam (2012) Night of Champions (2012) Hell in a Cell (2012)
Night of Champions – chronologicznie
Night of Champions (2011) Night of Champions (2012) Night of Champions (2013)

Night of Champions (2012) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 16 września 2012 w TD Garden w Bostonie w stanie Massachusetts. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to szósta gala w chronologii cyklu Night of Champions.

Podczas gali odbyło się osiem walk, w tym jedna podczas pre-show. Pojedynek CM Punka i Johna Ceny o WWE Championship zakończył się remisem, więc Punk obronił mistrzostwo. Oprócz tego Sheamus pokonał Alberto Del Rio broniąc World Heavyweight Championship, a Team Hell No (Kane i Daniel Bryan) pokonali R-Trutha i Kofiego Kingstona i zdobyli WWE Tag Team Championship.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1P Zack Ryder wygrał eliminując jako ostatniego Tensaia Battle Royal wyłaniający pretendenta do WWE United States Championship[64] 05:43[65]
2 The Miz (c) pokonał Reya Mysterio, Cody’ego Rhodesa i Sin Carę Fatal 4-Way match for the WWE Intercontinental Championship[66] 12:05[65]
3 Team Hell No (Kane i Daniel Bryan) pokonali R-Trutha i Kofiego Kingstona (c) Tag team match o WWE Tag Team Championship[67] 08:30[65]
4 Antonio Cesaro (c) (z Aksaną) pokonał Zacka Rydera Singles match o WWE United States Championship[68] 06:40[65]
5 Randy Orton pokonał Dolpha Zigglera (z Vickie Guerrero) Singles match[69] 18:24[65]
6 Eve Torres pokonała Laylę (c) Singles match o WWE Divas Championship 07:05[65]
7 Sheamus (c) pokonał Alberto Del Rio (z Ricardo Rodriguezem i Davidem Otungą) Singles match o World Heavyweight Championship 14:25[65]
8 CM Punk (c) (z Paulem Heymanem) vs. John Cena zakończyło się remisem Singles match o WWE Championship[70] 26:55[65]
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
P – walka miała miejsce w pre-show

2013

Night of Champions (2013)
Motyw muzyczny

„Night of Gold” – CFO$
„Big Epic Night” – Jim Johnston

Informacje
Promocja

WWE

Sponsor

O’Reilly Auto Parts

Data

15 września 2013

Widownia

10 500

Hala

Joe Louis Arena

Miejsce

Detroit, Michigan

Gale pay-per-view – chronologicznie
SummerSlam (2013) Night of Champions (2013) Battleground (2013)
Night of Champions – chronologicznie
Night of Champions (2012) Night of Champions (2013) Night of Champions (2014)

Night of Champions (2013) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 15 września 2013 w Joe Louis Arena w Detroit w stanie Michigan. Emisja była przeprowadzana na żywo w systemie pay-per-view. Była to siódma gala w chronologii cyklu Night of Champions.

Podczas gali odbyło się dziewięć walk, w tym jedna podczas pre-show. W walce wieńczącej galę Daniel Bryan pokonał Randy’ego Ortona i zdobył WWE Championship. Prócz tego Rob Van Dam pokonał Alberto Del Rio przez dyskwalifikację i nie odebrał mu World Heavyweight Championship, a Curtis Axel i Paul Heyman wspólnie pokonali CM Punka w No Disqualification Handicap Elimination matchu.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1P The Prime Time Players (Darren Young i Titus O’Neil) wygrali eliminując jako ostatnich The Real Americans (Antonio Cesaro i Jacka Swaggera) (z Zebem Colterem) Tag team turmoil match wyłaniający pretendentów do WWE Tag Team Championship[71] 11:14
2 Curtis Axel (c) (z Paulem Heymanem) pokonał Kofi+ego Kingstona Singles match o WWE Intercontinental Championship 13:54
3 AJ Lee (c) pokonała Natalyę, Brie Bellę i Naomi poprzez submission Fatal 4-Way match o WWE Divas Championship[72] 05:34
4 Rob Van Dam (z Ricardo Rodriguezem) pokonał Alberto Del Rio (c) przez dyskwalifikację Singles match o World Heavyweight Championship[73] 13:24
5 The Miz pokonał Fandango (z Summer Rae) poprzez submission Singles match 07:49
6 Curtis Axel i Paul Heyman pokonali CM Punka No Disqualification Handicap Elimination match[74] 15:42
7 Dean Ambrose (c) pokonał Dolpha Zigglera Singles match o WWE United States Championship[75] 09:47
8 The Shield (Seth Rollins i Roman Reigns) (c) pokonali The Prime Time Players (Darrena Younga i Titusa O’Neila) Tag team match o WWE Tag Team Championship 07:27
9 Daniel Bryan pokonał Randy’ego Ortona (c) Singles match o WWE Championship[76] 17:33
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
P – walka miała miejsce w pre-show
Tag Team Turmoil match
Nr. wejściowy Team Nr. eliminacji Wyeliminowani przez
1 3MB (Heath Slater i Drew McIntyre) (z Jinderem Mahalem) 1 Tons of Funk
2 Tons of Funk (Brodus Clay i Tensai) 2 The Real Americans
3 The Real Americans (Antonio Cesaro i Jack Swagger) (z Zebem Colterem) 4 The Prime Time Players
4 The Usos (Jimmy i Jey Uso) 3 The Real Americans
Zwycięzcy The Prime Time Players (Darren Young i Titus O’Neil) – 11:14

2014

Night of Champions (2014)
Motto gali

Rematch. Resolve. Redemption.

Motyw muzyczny

„Night of Gold” – CFO$
„Big Epic Night” – Jim Johnston

Informacje
Promocja

WWE

Sponsor

Diet Mountain Dew

Data

21 września 2014

Widownia

12 000

Hala

Bridgestone Arena

Miejsce

Nashville, Tennessee

Gale WWE Network – chronologicznie
NXT TakeOver: Fatal 4-Way Night of Champions (2014) Hell in a Cell (2014)
Night of Champions – chronologicznie
Night of Champions (2013) Night of Champions (2014) Night of Champions (2015)

Night of Champions (2014) – gala wrestlingu wyprodukowana przez federację WWE. Odbyła się 21 września 2014 w Bridgestone Arena w Nashville w stanie Tennessee. Emisja była przeprowadzana na żywo za pośrednictwem WWE Network oraz w systemie pay-per-view. Była to ósma gala w chronologii cyklu Night of Champions.

Podczas gali odbyło się osiem walk. W walce wieczoru John Cena pokonał Brocka Lesnara przez dyskwalifikację i nie odebrał od niego WWE World Heavyweight Championship. Ponadto The Miz pokonał Dolpha Zigglera i stał się nowym posiadaczem WWE Intercontinental Championship, a Goldust i Stardust pokonali The Usos (Jimmy’ego i Jeya Uso) stając się nowymi właścicielami WWE Tag Team Championship.

Nr Wyniki Stypulacje Czas
1 Goldust i Stardust pokonali The Usos (Jimmy’ego i Jeya Uso) (c) Tag team match o WWE Tag Team Championship[77] 12:47
2 Sheamus (c) pokonał Cesaro Singles match o WWE United States Championship[78] 13:06
3 The Miz (z Damienem Mizdowem) pokonał Dolpha Zigglera (c) (z R-Truthem) Singles match o WWE Intercontinental Championship[79] 08:25
4 Seth Rollins pokonał Romana Reignsa poprzez poddanie walki Singles match 0:10
5 Rusev (z Laną) pokonał Marka Henry’ego poprzez submission Singles match[80] 07:20
6 Randy Orton pokonał Chrisa Jericho Singles match[81] 16:23
7 AJ Lee pokonała Paige (c) i Nikki Bellę poprzez submission Triple threat match o WWE Divas Championship[82] 08:41
8 John Cena pokonał Brocka Lesnara (c) (z Paulem Heymanem) przez dyskwalifikację Singles match o WWE World Heavyweight Championship[83] 14:21
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką

2015

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ WWE Night of Champions history. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-06]. Cytat: Before WWE's June pay-per-view event was called Night of Champions, it was dubbed Vengeance. Take a look back at the many memorable moments.
  2. ↑ WWE Presents Vengeance. WWE. [dostęp 2011-05-22].
  3. ↑ Vengeance (2001) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-04)].
  4. ↑ Vengeance 2001 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
  5. ↑ Vengeance (2002) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
  6. ↑ Vengeance 2002 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
  7. ↑ Jason Clevett: Angle takes Vengeance on Lesnar. SLAM! Sports, 2003-07-28. [dostęp 2009-07-18].
  8. ↑ Vengeance (2003) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
  9. ↑ Vengeance 2003 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-08)].
  10. ↑ Chris Sokol: Canadians have Edge at Vengeance. SLAM! Sports, 2004-07-12. [dostęp 2009-07-18].
  11. ↑ Vengeance (2004) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-04)].
  12. ↑ Vengeance 2004 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
  13. ↑ Chris Sokol: Batista retains with a Vengeance. SLAM! Sports, 2005-06-27. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  14. ↑ Vengeance (2005) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
  15. ↑ Vengeance 2005 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-04)].
  16. ↑ Dale Plummer: DX returns with a Vengeance. SLAM! Sports, 2006-06-21. [dostęp 2009-07-18].
  17. ↑ Zack Zeigler: Charlotte Bobcats Arena. WWE, 24 czerwca 2006. [dostęp 2012-05-16].
  18. ↑ John Powell: Vengeance banal and badly booked. SLAM! Sports, 2007-06-24. [dostęp 2009-07-18].
  19. ↑ Vengeance: Night of Champions (2007) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
  20. ↑ WWE Champion John Cena def. King Booker, Randy Orton, Bobby Lashley & Mick Foley (Challenge Match). World Wrestling Entertainment. [dostęp 2012-05-16].
  21. ↑ Matt Bishop: Big names still on top after Night of Champions. SLAM! Sports, 2008-06-30. [dostęp 2009-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
  22. ↑ Night of Champions (2008) Venue. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-18].
  23. 1 2 Devin Cutting: COMPLETE DETAILS AND LOCATIONS ON ALL 2013 WWE PPV EVENTS. PWInsider, 2013-01-11. [dostęp 2013-01-11].
  24. ↑ Chris Jericho defeats Stone Cold Steve Austin to become Undisputed Champion. WWE. [dostęp 2014-06-25].
  25. ↑ The Rock defeats Undertaker and Kurt Angle in a Triple Threat Match to become WWE Champion, WWE [dostęp 2007-07-29].
  26. ↑ World Heavyweight Champion Chris Benoit defeats Triple H to retain, World Wrestling Entertainment [dostęp 2007-07-29].
  27. ↑ Louie Dee: Sportsmen of the year?. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
  28. ↑ Andrew Rote: Chavo cruises. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
  29. ↑ Mike McAvennie: Santino: A very sore winner. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
  30. ↑ Corey Clayton: MVP puts on legendary show with win over Flair. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
  31. ↑ Bryan Robinson: Tag champs win, but taught a legendary lesson. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
  32. ↑ Lennie DiFino: Dream come true. World Wrestling Entertainment, June 24, 2007. [dostęp 2007-11-06].
  33. ↑ Benjamin David: WWE News: Live Report from Night of Champions PPV – pre-show dark match, WWE crew reinforces announce tables. Pro Wrestling Torch, July 27, 2009. [dostęp 2014-03-28].
  34. ↑ Michael Burdick: Results:Big announcement; enormous combination. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
  35. ↑ Kara A. Medalis: Results:Charismatic history. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
  36. ↑ James Vermillion: Results:No trouble in paradise. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-20].
  37. ↑ Katie A. Raymond: Results:Simply the best?. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
  38. ↑ Craig Tello: Results:The Viper repeats hisss-tory. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
  39. ↑ Greg Adkins: Results:Mickie nets the butterfly. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
  40. ↑ Mitch Passero: Results:Rey Mysterio reigns supreme. World Wrestling Entertainment, 2009-07-26. [dostęp 2009-07-26].
  41. ↑ Adam Martin: Dark match result before Night of Champions PPV. WrestleView, September 20, 2010. [dostęp 2012-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (września 28, 2010)].
  42. ↑ Results: Cougar's company helps Dolph deliver. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
  43. ↑ Results: Big Showing. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
  44. ↑ Results: For whom LeBell tolls. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
  45. ↑ Results: Unified front. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
  46. ↑ Results: The brother he destroyed. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
  47. ↑ Results: 'Dashing', diabolical and dominant. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
  48. ↑ Results: Fanging on for dear life. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-09-19].
  49. ↑ WWE Night of Champions dark match result. Pro Wrestling.net. [dostęp 2011-09-18].
  50. ↑ Joey Styles: Intercontinental Champion Cody Rhodes def. Ted DiBiase. WWE. [dostęp 2011-12-05].
  51. ↑ Michael Burdick: Mark Henry def. Randy Orton (New World Heavyweight Champion). WWE. [dostęp 2011-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (December 4, 2011)].
  52. ↑ Greg Adkins: WWE Tag Team Champions Kofi Kingston & Evan Bourne def. The Miz & R-Truth by Disqualification. WWE. [dostęp 2011-12-05].
  53. ↑ Ryan Murphy: John Cena def. Alberto Del Rio (New WWE Champion). WWE. [dostęp 2011-12-05].
  54. ↑ Kara Medalis: Divas Champion Kelly Kelly def. Beth Phoenix. WWE. [dostęp 2011-12-05].
  55. ↑ Vengeance 2011 Dark Match. wrestling.insidepulse.com. [dostęp 2011-10-17].
  56. ↑ WWE Tag Team Championship Match. WWE. [dostęp 2011-10-17].
  57. ↑ WWE United States Championship Match. WWE. [dostęp 2011-10-21].
  58. ↑ WWE Divas Championship Match. WWE. [dostęp 2011-10-17].
  59. ↑ Christian vs. Sheamus. WWE. [dostęp 2011-10-21].
  60. ↑ Triple H & CM Punk vs. The Miz & R-Truth. WWE. [dostęp 2011-10-12].
  61. ↑ Randy Orton vs. Cody Rhodes. WWE. [dostęp 2011-10-17].
  62. ↑ Mark Henry vs. Big Show. WWE. [dostęp 2011-10-10].
  63. ↑ WWE Championship Last Man Standing Match. WWE. [dostęp 2011-10-11].
  64. ↑ Chris Benoit won a Pre-Show Battle Royal to become No. 1 Contender for the United States Championship. WWE. [dostęp 2012-09-16].
  65. 1 2 3 4 5 6 7 8 James Caldwell: CALDWELL'S WWE NIGHT OF CHAMPIONS PPV REPORT 9/16: Complete 'virtual time' coverage of live PPV – Punk vs. Cena, six title matches. [w:] pwtorch.com [on-line]. 2012-09-16. [dostęp 2015-11-26].
  66. ↑ Intercontinental Champion The Miz def. Rey Mysterio, Sin Cara & Cody Rhodes. WWE. [dostęp 2012-09-16].
  67. ↑ Kane & Daniel Bryan def. WWE Tag Team Champions R-Truth & Kofi Kingston. WWE. [dostęp 2012-09-16].
  68. ↑ United States Champion Antonio Cesaro def. Zack Ryder. WWE. [dostęp 2012-09-16].
  69. ↑ Randy Orton def. Dolph Ziggler. WWE. [dostęp 2012-09-16].
  70. ↑ John Cena def. WWE Champion CM Punk. WWE. [dostęp 2012-09-16].
  71. ↑ Tag Team Turmoil Kickoff Match. WWE, 9 September 2013.
  72. ↑ Divas Champion AJ Lee vs. Natalya vs. Brie Bella vs. Naomi (Fatal Four-Way Match). WWE, 2 September 2013.
  73. ↑ World Heavyweight Champion Alberto Del Rio vs. Rob Van Dam. WWE, 26 August 2013.
  74. ↑ CM Punk vs. Intercontinental Champion Curtis Axel & Paul Heyman (Elimination Handicap Match). WWE, 26 August 2013.
  75. ↑ United States Champion Dean Ambrose vs. Dolph Ziggler. WWE, 13 September 2013.
  76. ↑ WWE Champion Randy Orton vs. Daniel Bryan. WWE, 23 August 2013.
  77. ↑ John Clapp: WWE Tag Team Champions The Usos vs. Gold & Stardust. WWE. [dostęp 2014-09-09].
  78. ↑ John Clapp: United States Champion Sheamus vs. Cesaro. WWE. [dostęp 2014-08-29].
  79. ↑ John Clapp: Intercontinental Champion Dolph Ziggler vs. The Miz. WWE. [dostęp 2014-09-03].
  80. ↑ John Clapp: Mark Henry vs. Rusev. WWE. [dostęp 2014-09-06].
  81. ↑ John Clapp: Chris Jericho vs. Randy Orton. WWE. [dostęp 2014-09-10].
  82. ↑ Divas Champion Paige vs. Nikki Bella vs. AJ Lee. [dostęp 2014-09-05].
  83. ↑ Bobby Melok: WWE World Heavyweight Champion Brock Lesnar vs. John Cena. WWE. [dostęp 2014-08-19].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.