Nathalie Sarraute

Natalia Czerniak

Sarraute (w środku) w 1983 roku
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1900 Iwanowo
Data i miejsce śmierci	19 października 1999 Paryż
Narodowość	rosyjska, francuska
Język	francuski
Dziedzina sztuki	powieść, dramat
Ważne dzieła
Tropizmy

Nathalie Sarraute (ur. 18 lipca 1900 w Iwanowie, zm. 19 października 1999 w Paryżu) – francuska pisarka i dramaturg pochodzenia rosyjskiego, jedna z głównych reprezentantek tzw. nowej powieści.

Życiorys

Natalia Czerniak urodziła się w Iwanowo-Wozniesiensku, w rosyjsko-żydowskiej rodzinie^[1]. Była córką pisarki Pauliny (z domu Czatunowski) i chemika Ilji Czerniaka. Po rozwodzie rodziców spędziła dzieciństwo podróżując między Francją a Rosją. W 1909 przeniosła się z ojcem do Paryża. Studiując literaturę angielską na Sorbonie^[1], szczególnie upodobała sobie literaturę współczesną oraz twórczość Marcela Prousta i Virginii Woolf, które w znacznym stopniu wpłynęły na jej koncepcję powieści. Następnie studiowała historię na Oxfordzie i socjologię w Berlinie, zanim zdała francuski egzamin adwokacki (należała do paryskiej palestry w latach 1926–1941)^[1].

W 1925 wyszła za mąż za Raymonda Sarraute, również prawnika, z którym miała trzy córki. W 1932 napisała swoją pierwszą książkę, Tropizmy. Została ona opublikowana po raz pierwszy w 1939 roku, a wpływ II wojny światowej zahamował jej popularność. Od 1941 r. z powodu pochodzenia Sarraute nie mogła pracować jako prawnik na skutek antyżydowskich praw reżimu Vichy^[1]. W tym czasie ukrywała się i przygotowywała się do rozwodu z mężem, starając się go chronić (który to rozwód ostatecznie nie nastąpił).

Sarraute zmarła w wieku 99 lat w Paryżu we Francji. Jej córka, dziennikarka Claude Sarraute, wyszła za mąż za francuskiego akademika Jean-François Revela.

Twórczość (wybór)

• „Tropizmy” (1938, wyd. pol. 2016, przeł. Szymon Żuchowski^[2]),
• „Portret nieznajomego” (1949, wyd. pol. 1959, przeł. Zofia Jaremko-Pytowska^[3]), z przedmową Jeana-Paula Sartre’a
• „Le planetarium” (1959)
• szkic teoretyczny „Era podejrzliwości” (1956),
• „Les Fruits d’or” (1964),
• „Słyszy pan te śmiechy” (1972, wyd. pol. 1975, przeł. Krystyna Dolatowska^[4]).
• „Enfance” (1983).

Przypisy